از هنرمند بزرگی که بخش مهمی از شناختهشدن مولانا در روزگار معاصر، مدیون اجراهای هنرمندانه اشعار مولوی توسط خود اوست، انتظار میرود میان نارضایتی از سیاستگذاریهای فرهنگی و داوری کلی درباره سرنوشت یک سنت تمدنی تمایز بگذارد. خشم یا اعتراض به شرایط فرهنگی امروز ایران قابل درک است؛ اما تعمیم آن به این که «اگر مولانا در ایران بود از بین میرفت»، منصفانه نیست.