وقتی رئیسجمهور از تلفات سالانه 17 تا 20 هزار نفری جادهها حرف میزند و میگوید انگار هر روز یک هواپیما سقوط میکند و همه مسافرانش میمیرند و ما بیخیال هستیم، در واقع روی زخمی قدیمی اما عمیق دست میگذارد؛ زخمی که سالهاست خون میدهد، اما دیگر فریاد نمیزند. مرگ جادهای در ایران، به شکلی خطرناک، عادی شده است.