روایت سختی‌های عکاسی زیر آب در ایران

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، کارگاه آموزشی «عکاسی زیر آب» با حضور رامین اردستانی درپنجمین روز از جشنواره سینماحقیقت در پردیس سینمایی ملت برگزار شد.

اردستانی در این کارگاه با اشاره به تاریخ عکاسی زیر آب و سختی‌های آن گفت: ایده ابتدایی عکاسی زیر آب در فرانسه شکل گرفت. در ادامه هنس هس در عرصه مستندسازی زیر آب گام برداشت. یک سال و نیم بعد اولین دوربین بدون محفظه زیر آب دنیا طراحی شد. آن موقع کمپانی نیکون هنوز وجود نداشت و این دوربین به نام کالیپسو ساخته شد.

این مدرس عکاسی اضافه کرد: بعد‌ها نیکون امتیاز این شرکت را خرید. سری یک تا پنج نیکون پرچمدار دوربین‌های زیر آب بود. تا به امروز دوربین‌های زیر آب نیکون بهترین نمونه‌ها برای ثبت تصاویر هستند. تا جایی که یک تعداد از این دوربین‌ها برای نیروی دریایی آمریکا تولید شد.

وی ادامه داد: اگر جغرافیای ایران برای عکاسی زیر آب را بررسی کنیم، خلیج فارس آب شوری دارد و تجهیزات زود فرسوده می‌شود به همین دلیل عکاسان باید به این مساله توجه داشته باشند که پیشنهاد من کمپانی گیتس با اکسسوری‌های کاربردی است.

اردستانی چالش جدی عکاسی در خلیج فارس را درصد شوری آن عنوان کرد و گفت: املاح معلق در خلیج فارس بالاست و این مساله چالش جدی برای عکاسان است. زمانی که بی‌بی‌سی به ایران آمد هیچ کدام از راش‌ها درست از آب درنیامد. کسی که در ایران کار مستند زیر آب انجام می‌دهد به مراتب بیشتر از سایر مناطق کارش سخت است.

کارگردان مستند بلند خلیج فارس افزود: هر چقدر به سمت عمق بیشتر مانند جزایر یا عسلویه می‌رویم وضعیت بهتر است، اما در مجموع کار سختی داریم. از طرفی گروهی از عکاسان شناختی از عکاسی زیر آب ندارند و خروجی عکس‌های خوبی نیست. بیشتر هم در خلیج فارس داستانی روایتی انجام می‌شود که کار راحت‌تر شود.

این مدرس همچنین به ضرورت دقت در تنظیم نور تاکید کرد و افزود: از طرفی وقتی عکاس زیر آب عکاسی می‌کند باید تأثیرات آب بر بدن را بشناسد.

اردستانی بهترین زمان عکاسی زیر آب را ۱۰ تا ۱۲ صبح عنوان کرد و ادامه داد: فاکتور جریان زیر آب نیز برای دقت کار عکاسی اهمیت ویژه دارد. همچنین غواص باید به انکسار تصاویر زیر آب توجه داشته باشد.

به گفته این عکاس بعد از گرم شدن کره زمین دو نقطه در کره زمین بسیار آسیب دید که شامل خلیج فارس و استرالیا است. پوشش مرجانی در سطح قابل توجهی در خلیج فارس از بین رفت. همچنین دلفین‌ها و لاک‌پشت‌های خلیج فارس بسیار از سمت ما آدم‌ها آسیب دیدند، زیرا برای ارتزاق اقتصادی به وفور آنها را شکار می‌کنند. این حیوانات حتی به صدای قایق و شناور هم حساس شده‌اند.

وی افزود: برای مقابله با این مساله تلاش بسیاری کردم تا به کوسه‌ها و ماهی‌ها غذا بدهم و صدای قایقی هم نباشد تا اعتماد کنند و بتوانم عکاسی کنم. در عکس‌ها تلاش می‌کنم شکوه و عظمت آن را نشان دهم. دوست دارم اول سوژه را خوب ببینم و بعد عکاسی کنم.

نویسنده کتاب نفیس و مصور خلیج فارس افزود: در بیشتر مستند‌ها دوربین از بالا به سوژه نگاه می‌کند که از اساس رد است و باید از روبه‌رو یا پایین سوژه به آن نگاه کرد.

این عکاس پیشکسوت معتقد است: متاسفانه با وجود سختی کار عکاسی زیر آب و آسیب جدی به ریه، مدیران درکی از سختی آن ندارند و هیچ شاخصه و رفرنس درستی برای ارزیابی کار‌ها وجود ندارد.

اردستانی افزود: از طرفی برخی مستندساز‌ها هم کم‌فروشی می‌کنند؛ به این ترتیب که عنوان می‌شود فیلم زیرآب تولید شده، اما مثلا از ۳۵ دقیقه ۱۲ دقیقه آن لباس پوشیدن و آماده کردن وسایل و رفتن به دریای فیلمساز است. اگر فیلمساز و عکاس کارش درست باشد حتی نیاز به امضا ندارد. نگاه او امضای اوست.

اردستانی گفت: انسان باید با کار و خاک و یار خود عاشقی کند و اگر عاشق باشد اثر خوبی برجای می‌گذارد. به شخصه از سال ۶۷ عکاسی می‌کنم و غنی‌ترین آرشیو عکس‌های زیرآب ایران را دارم.