گاهی سوال میشود اگر رزق هر انسان از سوی خداوند تضمین و مقدر شده است، پس چه جایگاهی برای کار، تلاش و برنامهریزی باقی میماند؟ آیا ایمان به تقدیر الهی، به معنای رها کردن اسباب و بسنده کردن به انتظار منفعلانه نیست؟ این پرسش اهمیتی دوچندان دارد؛ زیرا فهم نادرست از رزق مقدر، میتواند به تنبلی فردی و عقبماندگی اجتماعی بینجامد، و در مقابل، تفسیر صحیح آن میتواند موتور محرک تلاش و تولید باشد.