محمدحسن خدایی روزهای سرد زمستان با شتاب می گذرند و وضعیت عمومی تئاتر به لحاظ مخاطب چندان مساعد نیست. اغلب اجراها در جذب و جلب تماشاگر ناکام مانده و

تقریباً غیرممکن است که فلسفیدن با کودکان را صرفاً در ردۀ یک برنامۀ درسیِ مشخص، طبقه‌بندی کنیم. امروزه‌روز، فلسفه برای کودکان از آن‌چیزی

فلسفیدن نه درس خواندن است و نه تحصیل و نه دانشگاه و نه کاسبی و دلالی، قطعاً هیچ‌یک از این امور پَست نیست! فلسفیدنِ نوعی فرایندِ خون‌آلودِ دوخت زدنِ «مفهوم» به «تَن» و «بَدن» و نوعی تخلیه‌ی چرک و عفونت است با دستانِ عقلِ تنهای خود!

حسین کمالوند در کانال تلگرامی پرسه‌زنی‌هایی در جامعه‌شناسی نوشت: «این متن، قطعه‌ی یازدهم از کتاب «طاس: ۳۵ جُستار کوتاه فلسفی» نوشته‌ی فیلسوف محبوبم سایمون کریچلی است. من عاشق این برداشت سقراطی‌ام: «سقراط همه‌جور فضیلتی را به فیلسوف نسبت می‌دهد، الا میانه‌روی». به‌نظرم انتظارِ میانه‌روی و اعتدال‌ورزی …