عزاداری و سوگواری‌ بین ایرانیان و مسلمانان تاریخچه‌ای دیرینه دارد. چه زمانی که ایرانیان سوگ سیاوش را عزا می‌گرفتند و رخت سیاه به تن می‌کردند و چه زمانی که ایرانیانِ مسلمان به رسم تعزیت برای امام سوم شیعیان دهه‌ها عزاداری کرده، اشک ریخته و مراسم سینه‌زنی برگزار می‌کردند و می‌کنند.

پدران از فرزند از دست رفته و مواجهه‌شان از سوگ می‌گویند. مردی فراموش شدن خود را یادآوری می‌کند و از همسر نویسنده‌اش سخن می‌گوید. فرزندی پدرش را از دست داده و از مهجور بودن پدرش بغض دارد و شاگردی هم مرگ معلمش را باور ندارد اما دیگری دوستش را از دست داده و از امید می‌گوید و می‌خواهد آن را از هم دریغ نکنیم.

زویا ترانه‌‏ای را می‌‏پسندد که «کمی فکر کردن، تعمق و مثبت‌‏اندیشی را پیشنهاد بدهد» و کارنامه او آکنده از ترانه‌‏هایی امیدوار با انسان‌‏هایی شاد، کاردان و سرزنده است که با سوگ، مرثیه، تیرگی و افسردگی نسبتی ندارند. بااین‌همه شاید مهم‌ترین ویژگی ترانه زویا را بتوان واقع‏‌گرایی و مصلح‏‌اندیشی آن دانست. دهه‏‌ها …