رستم با یادى غم‌آلود از مرگ اسفندیار، نامه‌اى براى گشتاسب نوشت و از آموزش‌هاى بهمن و آرامش و آسایشى که از آن برخوردار است، سخن گفت. در آغاز نامه، خداوندگارى را آفرین گفت که مردمان را از کین‌دوزى پرهیز مى‌دهد و افزود: «یزدان گواه من است و پشوتن نیک‌تر مى‌داند که من تا چه اندازه از اسفندیار خواستم که دست …

چون کتایون و خواهران اسفندیار از مرگ فرزند و برادر خود آگاه شدند، همه برهنه سر و پاى در غبار و خاک‌آلود، بر تن جامه دریدند و پشوتن با اسب سیاه بریده‌بال و بریده‌دم به ایشان رسید. آنان به آغوش پشوتن پناه بردند و از مژه خون فرو ریختند و از او خواستند تابوت بگشاید و تن رنجور و خسته او را به ایشان بنماید.