مشکل مربیانی که تیم خود را نمی شناسند

ملوان, ذوب آهن و استقلال اهواز بار دیگر ثابت کردند در این فصل هیچ تیمی در امان نیست شکست خانگی آبی های تهرانی هم مهر تأییدی بود بر این حکم که نام های پرآوازه, افتخارات دیرین و تماشاگران و هواخواهان فراوان, تضمینی برای موفقیت و سربلندی های همیشگی نیستند

ملوان، ذوب آهن و استقلال اهواز بار دیگر ثابت کردند در این فصل هیچ تیمی در امان نیست. شکست خانگی آبی های تهرانی هم مهر تأییدی بود بر این حکم که نام های پرآوازه، افتخارات دیرین و تماشاگران و هواخواهان فراوان، تضمینی برای موفقیت و سربلندی های همیشگی نیستند.

روز پنجم لیگ برتر، مثل ۴ روز پیشین، دیده شد هر تیمی آماده تر بود، بهتر جنگید و سریع تر و حساب شده تر توپ را در میدان دوانید، کلید پیروزی را در اختیار دارد و هر تیمی سستی کرد و باری به هر جهت به توپ لگد زد و به شیوه های سنتی عمل کرد، میدان و نتیجه را از دست داده است.

سپاهان که به لطف فدراسیون فوتبال و به خاطر استفاده از فرصت کافی برای آماده سازی و بازی مقابل کاوازاکی ژاپن ۲ روز زودتر به ضیافت مقاومت سپاسی شیراز رفته بود، شاهد بودیم که چگونه تیم جوان و سختکوش شیرازی را با ۲ گل در حافظیه شیراز مغلوب کرد. بازی روان و برتری محسوس این تیم در شیراز حتی از چشمان مربی پاک طینت و زحمتکش مقاومت شیراز پنهان نماند. این بدان معنی است که سپاهان راه صحیح خود را یافته است و علاوه بر مدیریت صالح و کادر فنی کاردان، تیمی شده است که هر ضربه اش به توپ حساب و کتابی پیدا کرده و بیش از آن که به چهره های بلندآوازه و نامی مجهز باشد، به تفکر تیمی پای بند و مسلح شده است.

پرسپولیس که قرار است امروز آخرین بازی روز پنجم را با راه آهن برگزار کند پس از زیربنای محکمی که دنیزلی برای این تیم ریخت و حالا به کمک استیلی و قطبی دارد تقویت می شود، ویژگی بازی تهاجمی و اصول دیگری هم به این تیم تزریق شده است و می رود تا قرمزهای تهرانی را با وجود کمبودهای سخت افزاری بسیار به سمت و سوی یک تیم مقتدر، هماهنگ و خوشفکر، که قدر توپ و لحظه ها را می داند، پیش ببرد. تیمی که به هیچ وجه راه آهن، حریف امروزش را دست کم نگرفته است.

ضلع سوم قدرت فوتبال ایران در سال های اخیر (استقلال تهران) اما برخلاف اتفاق های به ظاهر مثبتی که در این تیم رخ داده است، هنوز با فوتبال روز دنیا به درستی خو نگرفته است و قادر نیست ۹۰ دقیقه تمام چنانکه در هر بازی آغاز می کند و چنانچه در نخستین روز جام ظاهر شد، تا پایان ادامه دهد.

استقلالی ها به درستی پی نبرده اند که چگونه باید به لطف مهاجمانی که دارند، چهره ای تهاجمی به خود بگیرند. برای بهره گیری از این مهاجمان چنان عمل می کنند که گویی همه امیدشان به فرارها و ضدحمله هایی است که باید توسط برهانی به نتیجه برسد. آنها (کادر فنی) از یاد برده اند که چرا در طول بازی های گذشته بیاتی نیا، بهترین گلزن فصل پیش پیکان در سایه برهانی محو شده بود و چرا شفیعی جانشین بیاتی نیا نیز در مقابل سایپا هیچ کاره و بیکاره ماند و به ناچار تعویض شد.

حجازی باید پی برده باشد که هنوز در میانه میدان جای خالی حسین کاظمی پر نشده و مجتبی جباری به اوج آمادگی نرسیده است و راه علاج و درمان این فقر و بیماری آن نیست که با ارسال های بلند تنها به فرارهای اغلب در آفساید و ناموفق برهانی دل بندد.

سرمربی استقلال که به نظر می رسد مشاوران کارگشایی ندارد یا به توصیه های آنان اعتنایی نمی کند، در همه بازی هایش و مقابل همه تیم هایی که با آنها روبه رو شده است، بیشتر اوقات به این شیوه غلط و نه چندان موفق، که مخصوص تیم های ضعیف برابر حریفان مقتدر و تهاجمی است، دل بسته است.

شیوه ای که در عمل حرکت با توپ و بازی فکورانه را از مردان میانی و مهاجمان می گیرد و اجازه می دهد حریفانی که راه و رسم و شیوه بازی با توپ را بهتر بلدند، خیلی زود استقلال را زمین گیر کنند. آیا استقلال اهواز، ملوان، حتی مس کرمان و شیرین فراز کرمانشاه که حریفانی قدر برای تیم آبی پوش تهرانی نبودند، به همین شیوه دروازه استقلال را نگشودند؟

آیا حجازی می داند چرا تاکنون در ۵ بازی ۸ گل خورده دارد و فقط ۹ گل زده است؟ به گمان ما قابلیت استقلال بیش از این است که در زمین مسابقه دیده می شود، اما ترس از شکست، مهره چینی بد و بدتر از آن استراتژی غلط در بازی با حریفان، استقلال را تا حد یک تیم شکست پذیر معرفی کرده است که با این شیوه بعید است تیم آبی پوش تهرانی از گردابی که خود ساخته و در آن فرو می رود نجات پیدا کند.

● بدون شگفتی، کاملاً عادی

پیروزی های ذوب آهن جوان و ملوان را هم نباید از عجایب نتایج روز پنجم برشمرد. به دو دلیل. ذوب آهن و ملوان که هیچ یک ادعای قهرمانی و صدرنشینی نداشته و به بازیکنانی جوان و بومی دل بسته اند. یکی به لطف سرمربی خارجی خود که جوانانی تاکتیک پذیر را در خدمت گرفته است و دیگری به همت سرمربی بومی و پرتلاشی که تیمش را قبل از شروع فصل شناخته است. در روز پنجم بیش از انتظار ظاهر شدند.

بخت هر دو تیم بلند بود که نه برق شیراز با مربی پرتجربه اش و نه مس کرمان که مربی اش از فصل پیش به جا مانده است. هنوز ترکیب واقعی خود را نشناخته اند. برقی ها در طول ۵ هفته اخیر در ۵ مسابقه با ۲۰ بازیکن که مدام تغییر پیدا کرده اند، تیمی بی ثبات و نامطمئن به میدان فرستاده اند و مس کرمان با ۱۹ بازیکن به همین درد مبتلا بوده است. یعنی در عمل هیچ بازیکنی به حضورش در ترکیب اصلی این دو تیم مطمئن نبوده است.

چنین دردی، پیکر تیم های نفت آبادان، صبا باتری، پگاه گیلان و پاس همدان را هم رنجور کرده است. با این تغییرات پی در پی آیا رستگاری در این تیم ها دیده می شود؟

پرویز زاهدی