حرفه ای های آماتور

لژیونرها انتظار دارند كوچك و بزرگ مقابل آنها كرنش كرده و به تعریف و تمجید آنها بپردازند

قدیمی ترها می گویند، خوب است پیش از اینكه خداوند نعمتی را به انسان عطا كند، ظرفیت پذیرش آن نعمت را در انسان به وجود بیاورد. این مثالی بود كه از زمان بچگی تا حالا دائماً از بزرگترها وریش سفیدان شنیده بودیم و عینیت های آن را هم به دفعات دیده بودیم.

چند سال پیش و در جریان رقابت های بازیهای آسیایی تایلند، وقتی به همراه یكی از همكاران مطبوعاتی به سراغ ۲ تن از ملی پوشان اسبق فوتبال رفتیم تا مصاحبه ای با آنها داشته باشیم، دیدیم كه چگونه آنها با بی محبتی تمام همكار مطبوعاتی ما را كه برای انجام رسالتی كه بر عهده خویش احساس می كرد رفته بود، از نزد خود طرد كردند و دلخوش به شنیدن صدای موسیقی، ترجیح دادند كه همكلام با همكار ما نشوند.

آن روز نوشتیم و از ۲ بازیكن ملی پوش خود گله كردیم كه آن زمان آن نوشته بسیار مؤثر افتاد و هنوز هم كه هنوز است، خیلی ها مطلب ۲ روی سكه آن روز، خوب به یادشان مانده است. اما این بازگشت به عقب را نوشتیم تا به واقعیتی درباره امروز برخی از ملی پوشان لژیونر خود برسیم؛ لژیونرهایی كه گویا گذشته خود را فراموش كرده و دلخوش به امروزشان، فردا را هم نمی بینند. لژیونرهایی كه فراموش كرده اند از كجا به امروزشان رسیده و در راه رسیدن به موفقیت، مطبوعات تا چه اندازه نقش داشته اند. ملی پوشان و لژیونرهایی كه بعضاً غرور سر تا پای آنها را چنان گرفته است كه هیچ چیز و هیچ كس را به جز خود ندیده و نمی بینند.

لژیونرهایی كه انتظار دارند كوچك و بزرگ مقابل آنها كرنش كرده و به تعریف و تمجید آنها بپردازند.در یكی از روزهایی كه رقابت های جام ملتهای آسیا در كوالالامپور مالزی در جریان بود، به همراه تعدادی از همكاران مطبوعاتی در محل هتل پرنس، هتل محل اقامت تیم ملی فوتبال ایران، آندرانیك تیموریان بازیكن فصل پیش ابومسلم و بازیكن امروز بولتون انگلستان را دیدم. بازیكنی كه گویا آمده بود تا مقداری از دلارهایش را به «رینگیت» تبدیل كند. با دیدن آندرانیك، سراغ او رفتیم تا او را دعوت به گفت و گو كنیم. او ابتدا با اكراه با ما برخورد كرد و وقتی برخورد سرد ما را دید، متوجه شد كه كارش اشتباه بوده است. او برای آنكه به نوعی كارش را جبران كرده باشد، گفت: از كدام روزنامه هستید و مصاحبه شما با من چقدر طول می كشد؟

چیزی به او نگفتیم و به جمع دیگر همكاران خود در لابی هتل برگشتیم. همكارانی كه به نوعی از برخورد بد آندرانیك تیموریان ناراحت شده بودند و می خواستند با او برخورد مناسبی داشته باشند. آنها پشیمان از این موضوع بودند كه در سالیان گذشته از بازیكنی حمایت كرده بودند كه حالا برای آنها ارزش قائل نبوده و برای گفت و گو با آنها شرط می گذاشت.تیموریان وقتی متوجه ناراحتی بچه ها شد، در جمع آنها آمد تا آمادگی خود را برای گفت و گو به نوعی اعلام كرده باشد. تیموریان در ابتدای گفت و گو مثل بقیه بازیكنان تیم ملی به تعریف و تمجید از نحوه بازی تیم پرداخت.

او در دفاع از رحمان رضایی گفت: تا اشتباه نباشد، در فوتبال گلی به ثمر نمی رسد و هیچ بازیكنی دلش نمی خواهد دروازه تیم خودش را باز كند. وقتی از آندرانیك تیموریان درباره نحوه عملكردش در رقابت های جام ملت ها و انتقاداتی كه در این خصوص از او می شود پرسیدم، گفت: من هیچ وقت راجع به خودم صحبت نمی كنم.

شما باید راجع به من از امیر قلعه نویی بپرسید اما وقتی كه دید موضوع واقعاً جدی است، لب به سخن گشود و گفت: من هر چه در توان دارم، در خدمت تیم ملی گذاشتم و می گذارم. من در رقابت های جام جهانی و در تیم برانكو هافبك دفاعی بودم اما در تیم قلعه نویی در بال راست بازی می كنم. ضمن اینكه در تیم بولتون هم در پشت ۲ مهاجم بازی می كنم كه باید بگویم این جابجایی ها در روند صعودی من در تیم ملی نقش بسزایی داشته است.

تیموریان بازیكنی كه به گفته خودش عادت نداشت از خودش تعریف كند، ناگهان در ادامه صحبت هایش گفت كه من در ۲ بازی ایران - ازبكستان و ایران - چین یكی از بهترین بازیكنان تیم ملی ایران بوده ام! كه بچه ها نیز در پاسخ به حرفهای تیموریان به او گوشزد كردند كه این تنها نظر خود تیموریان است و لزومی ندارد كه عمومیت داشتهباشد.

تیموریان قبول كرد كه نزدیك بازی كردن او با جواد نكونام تداخلی نیز در كارهای هر ۲ بازیكن ایجاد كرده است اما به گفته او، این خواسته مربیان بوده و آنها نیز به خواسته آنها احترام گذاشته اند. تیموریان و تیموریان های دیگر تیم ملی در حالی چنین برخوردهایی را با خبرنگاران ایرانی در مالزی داشتند كهبازیكنانی چون «سون جی های» بازیكن معروف تیم ملی چین و منچستریونایتد انگلستان، به راحتی در دسترس خبرنگاران ایرانی قرار داشتند.

فردای بعد از بازی ایران - چین، «سون جی های» كه برای گشت و گذاری در شهر به همراه دیگر همتیمی هایش به بیرون از هتل رفته بود، پس از بازگشت وقتی دعوت برخی خبرنگاران ایرانی را مقابل خود دید، به راحتی هر چه تمامتر پذیرفت و در میان آنها نشست تا سؤالاتشان را پاسخ بگوید. او با لبخند آمد و با لبخند هم پاسخ سؤالات ما را داد و به همین دلیل هم بود كه او یكی از بازیكنان محبوب چینی ها در نزد علاقمندان به فوتبال دیگر كشورها در مالزی بود. هر چند كه خیلی ها دلیل این رفتارها را انتظارات زیاد بازیكنان تیم ملی می دانستند و اعتقاد داشتند كه آنها احترام و تعریف و تمجید را حق مسلم خود می دانند و هر كسی كه دست به انتقاد از آنها بزند، در حقیقت مغضوب آنها واقع می شود.

برای مثال وقتی ما در مالزی دیدیم كه برخی از بازیكنان تیم ملی چگونه در مقابل تلویزیون های لس آنجلسی و خبرنگاران آنها از خود بی خود می شوند و در مقابل خبرنگاران تلویزیون های خود موضع منفی می گیرند، با هیچ دلیل و برهانی نتوانستیم خود را مجاب كنیم كه چه اتفاقی افتاده است. شاید وقتی خبرنگاران شبكه های لس آنجلسی، كارگزارهای ایرانی فعال در امارات، آلمان و ... می توانند در هتل پرنس و در همسایگی ملی پوشان اقامت كنند و خیلی های دیگر نمی توانند، باید انتظار چنین برخوردهایی را نیز از آنها داشت.

محمدرضا نصرالله‌زاده