حقیقت این است كه «سرشكسته» شدیم

حسابش را كه بكنید آبروی آدمیزاد باهیچ چیزی قابل قیاس نیست. در طول تاریخ هم خیلی ها خیلی چیزهایشان را از دست داده اند تا آبرویشان خدشه دار نشود.

شوخی كه نیست، آبروست! برای آدم هایی كه آبروی فردیشان تا این حد مهم و ارزشمند است حكماً آبروی جمعی و ملی شان جایگاه ویژه ای دارد.خصوصاً برای ما ایرانی جماعت كه سرمان برود راضی به خدشه دار شدن ملیتمان نیستیم.

بیش ازیك قرن پیش كه فوتبال وارد زندگی بشر شد كسی فكر نمی كرد اینی شود كه حالا هست. یك موقع چشم باز كردیم و دیدیم كه اسیر فوتبالیم و این جادوی باطل نشدنی، شده بخش مهمی از فرهنگمان، آن هم در همه ابعادش. امروزه روز فوتبال برای خیلی ها از نان شب هم واجب تر است. برای خیلی ها هم فوتبال حكم آبرو را دارد، آبروی ملی.

یك مرور سرسری هم كه بكنیم به این نتیجه می رسیم سال، سال خوبی برای فوتبالمان نبوده كه هیچ، خیلی از تلخ ترین و نادرتر اتفاقات هم برایمان رقم خورده است.

از دعوای دادكان و علی آبادی گرفته تا كسب نتایج ضعیف در جام جهانی تا تعلیق فوتبال مملكت و این آخری ها هم كه كنار گذاشتن استقلال از لیگ قهرمانان آسیا همه و همه وقایع تلخی بود كه مردم ما دیدند و تحمل كردند. ای كاش كه بدترین نتایج تاریخ فوتبالمان را می گرفتیم اما هیچ كدام از این مسایل رخ نمی داد. حقیقت، هم این است كه سرشكسته شدیم. جلوی همه دنیا سرشكسته شدیم و خجالت كشیدیم.

عامل و علت و باعث و بانی این سرافكندگی ها چه كسی یا كسانی بوده اند، مهم نیست. آنچه مهم است این كه آبروی جمعی و ملی فوتبال ایران در سراسر دنیا خدشه دار شده است. گیریم كه چند نفری را هم توبیخ كردیم و خانه پرش به چوبه دار كشیدیم، برای فوتبال ایران كه آبرو نمی شود، می شود؟

همه حرف ها هم نیاز نیست كه گفته شود یا به رشته تحریر درآید. از مردم عادی گرفته تا مسؤولین بلندپایه مملكت همه می دانند كه چرا این سرشكستگی ها برای فوتبال سرزمین اساطیری ما پیش آمده اما مصیبت اینجاست كه هیچ كس قرار نیست تمام كند این آشفتگی ها را. هزار صفحه را هم كه سیاه كنیم و از بررسی كاستی ها گرفته تا ارایه راه حل های اصولی را مثل دانه های تسبیح پشت هم ردیف كنیم، طرفی برنخواهیم بست.

شك نكنید كه آب هم از آب تكان نخواهد خورد. خانه فوتبال ما از پای بست ویران است، پس نه خودمان را خسته كنیم، نه دیگران را. حقیقت یك جمله است و بس: «سرشكسته شدیم!»