همه چیز درباره فیروز کریمی احتکار یک سرمایه

بحث کردن درباره فیروز کریمی را ترجیحاً باید فارغ از مشکلات کنونی این مربی در اهواز پی گرفت. فیروز کریمی آن قدر استعداد و قابلیت‌های آشکار و نهفته دارد که بتوان ساعت‌ها در مورد او حرف زد و چرایی یک مطلب نامعلوم را سرانجام پیدا کرد. این که مردی با توانایی‌های فیروز چرا فقط در سطح مربیگری در لیگ <استپ> کرده و هیچ کس نخواسته از استعداد او در جریان فوتبال ملی استفاده کند خود یک مسأله است!‌ انکار خلاقیت‌های خاص فیروز کریمی، بدسلیقگی‌ محض مدیران فوتبالی محسوب می‌شود که هنوز نمی‌توانند یک مربی ایرانی برای تیم ملی ایران انتخاب کنند و سؤال امروز ما از مدیران اسبق و فعلی فدراسیون فوتبال این است: شما از انکار استعدادهای یک مربی که از ۱۵ سال قبل تاکنون کارنامه پرباری در عرصه مربیگری داشته منافع کدام گروه را تأمین کرده‌اید؟ما ادعا می‌کنیم فوتبال ایران در سطح باشگاهی مربی‌ای نظیر فیروز کریمی به خود ندیده است.سبک فیروز در مربیگری و دانسته‌های او در این عرصه پرمخاطره، تمایز و تفاوت این مربی را با همکارانش نشان می‌دهد.

فیروز بدون آن که شانس مربیگری در تیم‌های استقلال و پرسپولیس را داشته باشد و بدون استفاده از بلندگوهای رسانه‌ای همیشه یک مربی موفق و پیروز بوده است. چه آن زمان که سرمربی پاس بود و بدون پشتوانه‌ای به نام تماشاگران ۱۰۰ هزار نفری با این تیم قهرمان ایران و آسیا شد و چه در بهمن، سمبل مربیگری در یک بخش خصوصی لقب گرفت.‌ فیروز کریمی با تیم‌های پاس و بهمن رقیب جدی استقلال و پرسپولیس شد و هر دو تیم را برای قهرمانی در لیگ به دردسر می‌انداخت. زمانی هم که او متخصص دسته یکی کردن تیم‌های دسته دویی شد کارنامه‌اش قابل اعتنا بود. استقلال اهواز، بهمن، ابومسلم و راه‌آهن تیم‌هایی هستند که با فیروز هویت و شخصیت تازه‌ای پیدا کردند و در واقع دسته اولی شدند.

این کارنامه پربار که در آن فراوان به نمره‌های ۲۰ برمی‌خوریم به تعبیر سینمایی‌ها <کات> می‌شود به حضور موفقیت‌آمیز کریمی در لیگ برتر... آموزه‌های این مربی بدون آن که بوی کهنگی بگیرد و به اصطلاح <ته> بکشد در تیم ابومسلم تداوم پیدا کرد و ابومسلم در بین تیم‌های شهرستانی صاحب هویت و شناسه جدیدی شد.

شوری که فیروز در مربیگری در سر دارد و انرژی تمام نشدنی او فوتبال هر شهری را به تحرک وامی‌دارد. نگاه کنید به حضور کوتاه مدت این مرد در شهر زنجان، در تیم شهاب که چه ولوله‌ای در آنجا بر پا شد یا در مشهد با تیم ابومسلم که هر هفته هواداران زیادی را به ورزشگاه می‌کشاند و احساس علاقه زیاد به فوتبال که تبدیل به یک اپیدمی شد.

راه‌آ‌هن -که نزدیک بود با مکتب خاصش در فوتبال ما به بوته فراموشی سپرده شود - پس از حضور فیروز کریمی یک بار دیگر تجدید حیات یافت و حالا همه ما پس از این همه سال از راه‌آهن می‌نویسیم، از تیمی که فراموشش کرده بودیم حتی یادمان رفته بود راه‌آهن هنوز در قید حیات است. ما حتی غنای فوتبال اهواز را بعد از مربیگری فیروز کریمی در استقلال اهواز به یاد آوردیم و به این نتیجه رسیدیم فوتبال این شهر هنوز بازیکن‌ساز و غنی است و همچنان می‌تواند یک تیم آبرومند (بدون بهره‌گرفتن از رانت‌های دولتی) در لیگ برتر داشته باشد. فیروز کریمی در فوتبال باشگاهی به آنچه می‌خواست رسید و اوج و فرود این عرصه را تمام و کمال تجربه کرد اما آنهایی که باید شانسی برای او در فوتبال ملی قایل می‌شدند همه این فاکتورها را نادیده گرفتند و نیمکت تیم ملی را در اختیار کسانی گذاشتند که فاقد نیمی از افتخار و کارنامه فیروز کریمی هستند.

تجربه مربیگری فیروز در کنار استانکو آن هم در آستانه جام ملت‌های هیروشیما نشان داد او به هر قیمتی روی نیمکت تیم ملی نمی‌نشیند. آن آقایی که عینک دودی زده بود و از جیب کت خود فهرست تیم ملی را درآورد یادش می‌آید که فیروز کریمی چگونه به او جواب داد. حضورش در کنار محمود یاوری در تیم جوانان ایران نیز کوتاه مدت بود. او می‌خواست استقلال داشته باشد یا نفر اول یا هیچی و خلاص!‌ حالا مردی با کارنامه فیروز کریمی بیرون از تیم ملی است و آنهایی که نصف او هم مربیگری نکرده‌اند سرمربی تیم ملی شده‌اند و ما سؤال می‌کنیم چرا؟ آیا بی‌اعتنایی به فیروز کریمی در زمینه فوتبال کبریت کشیدن روی سرمایه‌های داخلی نیست؟ اگر نیست لطفاً به ما پاسخ بدهید هدف از احتکار سرمایه‌های وطنی چیست؟

آرتین زهرابی