مانچو بازیکن وفادار، مربی بحران‌ها

جوان خوش چهره، آنکونا را بیشتر در قالب بازیکن وفادار سامپدوریا به یاد می‌آوریم با آن مراسم خداحافظی ترتیب داده شده از سوی تیم جنوبی در خاطر حفظ نموده‌ایم اما هنگامی او را ستایش کردیم که همراه با اینتر محبوب نه قهرمان نمایش قهرمانانه‌ای ارائه نمود. تمام داستان روبرتو مانچینی معروف به مانچو شامل چنین تعریف و تمجیدهائی نمی‌شود.
● آنکونا سال ۱۹۶۴
روبرتو، روز ۲۷ نوامبر ۱۹۶۴ در محله ”جسی“ واقع در آنکونا متولد شد. در خانواده او سابقه ورزش به چشم نمی‌خورد اما روبرتو در ۱۶ سالگی تصمیم گرفت فوتبالیست شود. اولین قدم‌ها جائی دورتر از خانه در بلونیا برداشته شد. ۲ فصل حضور در تیم‌های پایه باشگاه مترادف با تجربه فراز و فرودهای بسیاری بود. مربیان مختلف روی کیفیت بازی مانچو تردید داشتند اما همگی هوش بالای بازی وی را ستایش می‌کردند. سرانجام در فصل ۱۹۸۲ ـ ۱۹۸۱ جواز حضور در تیم بزرگسالان صادر شد. تا قبل از این اتفاق مانچو یک فوتبالیست نیمه‌وقت بود که اکثر دوران نوجوانی خود را برخلاف همتایانش کنار خانواده می‌گذرانند با این حال نامیده شدن به‌عنوان بازیکن بلونیا مقداری در روابط خانوادگی گسست ایجاد نمود.
مانچو در پست هافبکی نفوذی به‌کار گرفته شده بود و از همان ابتدا به بازی در این پست اعتراض نمود. اوضاع در بلونیا مطابق انتظار بازیکن بزرگ سال‌های آینده فوتبال دنیا نبود و تصمیم گرفت از باشگاه جدا شود. مقصد بعدی شهر جنوا و تیم سامپدوریا بود. مشخص نبود چه تعلق خاطری بین او و باشگاه جدیدش وجود داشت اما برق آبی لباس سامپا چشم و قلب او را تسخیر کرد. به‌حدی که اعلام نمود قصد دارد تا سال‌های سال در باشگاه باقی بماند.
ابراز این کلمه از همان ابتدا، مانچینی را تبدیل به مرد محبوب هواداران به بهبود وضعیت سامپا ننمود. هنوز چند سالی تا پختگی روبرتو و اوج‌گیری سامپدوریا باقی مانده بود. با سرمایه‌گذاری ”مانتووانی“ رئیس وقت باشگاه نگاه ستارگان بزرگی سر از تیم درآوردند. دیوید پلات، آتلیو لومباردو، رودگولیت، پیتر ویرکوود، جیانلوکا پالیوکا و... از سامپا یک تیم رؤیائی ساختند. با این وجود در سرود هواداران سرمست باشگاه یک نام به وضوح شنیده می‌شد و آن نام ”روبرتو مانچینی“ بود.
بازیکن ارزنده سامپا با گل‌های طلائی باشگاه محبوبش را به‌سوی افتخار روانه می‌کرد. او تبدیل به بت شهر شده بود. اما کیفیت زندگی شخصی‌اش تفاوت چندانی با دوران بازی پاره‌وقت برای بولونیا نداشت. سرانجام مانچو همراه با سامپدوریا یک افتخار بزرگ را جشن گرفت. فتح جام یوفا و سوپر جام اروپا، تنها مقدمه‌ای برای افتخارات بزرگ‌تر بود. فتح اسکودتو در فصل ۱۹۹۱ زیباترین شب دوران حرفه‌ای مانچو را ساخت. تصویر او که قهرمانانه به‌عنوان اولین بازیکن سامپدوریا در حال ورود به زمین بود و پرچم اسکودتو روی سینه‌اش خودنمائی می‌کرد، به‌عنوان بخش ماندگاری از دوران حرفه‌ای جوان اهل آنکونا باقی ماند. جام حذفی نیز به پرونده افتخارات مانچینی اضافه شد اما هر قدر هم این افتخارات باشکوه بود شیرینی نامیده شدن به‌عنوان کاپیتان باشگاه را نداشت. کاپیتان مانچو وظیفه داشت تیم شگفتی‌ساز لیگ اروپا را تبدیل به یک قهرمان شایسته کند. در نهایت شگفتی تا بازی فینال همه چیز خوب پیش رفت. بزرگ‌ترین جدال مانچو پس از دست دادن با کاپیتان بارسا آغاز شد. روبرتو تلاش می‌کرد اما سامپا قصد دفاع داشت. سرانجام مقاومت در هم شکست و بارسا در وقت اضافه جام را از سامپدوریا ربود. مانچینی به‌عنوان کاپیتان، اولین نفری بود که روی سکو رفته و مدال نقره را دریافت کرد. در بازگشت به جنوا هیچ‌کس از روبرتو انتقاد نکرد. اما غروب او و سامپدوریا توأمان فرا رسیده بود. باشگاه در سطح مدیریت دچار مشکل شد و در نتیجه بزرگان به فروش رفتند. پالیوکا به اینتر رفت و والتر زنگا جایگزینش شد، لومباردو راهی لیگ برتر شد، گولیت به میلان رفت (هر چند به سامپدوریا بازگشت) آنکه باید می‌ماند در لیست بود: روبرتو مانچینی. آخرین افتخار قابل ذکر مانچو همراه با سامپدوریا فتح یک جام‌حذفی ایتالیا بود. بازی‌های ضعیف مانچو نشان می‌داد افسانه نیز در حال فنا شدن است. سرانجام در فصل ۱۹۹۷ ـ ۱۹۹۶ غزل خداحافظی خوانده شد. مانچینی پس از یک دهه و نیم تلاش برای یک تیم جنوبی ابتدا ضعیف و سپس رؤیائی تیم محبوبش را ترک کرد. آرزوی وی برای خداحافظی از فوتبال با پیراهن سامپدوریا عملی نشد. ”لاتزیو“ نام تیم بعدی بود. به این ترتیب مانچو مجبور نبود از جنوب به نقطه دیگری سفر کند. همواره یک نکته خاطر مانچو را پریشان می‌کرد. او هرگز نتوانست در بازی‌ها ملی نقش پررنگی ایفا کند. نه اینکه ”ویچینی“ یا ساچی به نقش او اعتقاد نداشته باشند بلکه او در ترافیک بازیکنان نامدار تیم ملی گیر افتاده بود. همین عامل باعث شد او در ۳۶ بازی ملی تنها ۴ گل به ثمر برساند. خاطره روزهای آفتابی باشگاهی ماندگارتر از شب‌های بارانی بازی‌های ملی بود. ۳ فصل بی‌سروصدا در لاتزیو سپری شد. روزهائی که طلائی‌ترین دوران تاریخ ”بیانکو چلستی“ را ساخت. در آخرین بازی مانچو برای لاتزیو یعنی در هفته آخر فصل ۲۰۰۰ اتفاقات عجیب و غریب دست‌به‌دست هم دادند تا یووه در بازی همزمان متوقف شود و لاتزیو با پیروزی بر حریف، دومین اسکودتوی تاریخ خود را جشن بگیرد.
مانچو تصور می‌کرد پس از سامپا قادر نیست با تیم دیگری اسکودتو را ببرد اما این اتفاق جلوی چشمان ناباور او تکرار شد. مانچو پس از برگزاری یک جشن مفصلی طی قراردادی یک‌ساله به لسترسیتی انگلستان پیوست تا سال پایانی را به‌زعم خود با هیجان فوتبال جزیره طی کند. یک‌سال سپری شد تا اینکه ”روز مانچو“ فرا رسید.
● روز مانچو
این نام، عنوان بازی خداحافظی مانچینی از فوتبال بود. دیدار در جنوا برگزار شد جائی‌که ۱۵ سال شاهد تلاش عاشقانه روبرتو برای تیم مقتدر شهر بود. به یاری نورهای مصنوعی و بادبادک‌های زیبا یک جشن زیبا برگزار شد و مانچو دست در دست یک کودک دور افتخار زد، اشک ریخت و برای همیشه فوتبال را کنار گذاشت.مانچیینی هرگز نگفت به مربیگری علاقه‌مند است اما خیلی زود این وادی را تجربه کرد. اولین قدم سرمربیگری فیورنتینای بحران‌زده بود. مانچو کاملاً بدشانس بود. ”چگچوری“ رئیس شیاد باشگاه مانچو را استخدام نمود تا از سقوط باشگاه جلوگیری کند اما روبرتو نمی‌توانست یک تیم سر و پا مقروض را نجات دهد. بحران‌های بزرگی دامنگیر باشگاه شد. نارضایتی هواداران به اوج رسید و در این شرایط بود که عده‌ای از تیفوسی‌های ”فیو“ به خانه مانچینی هجوم آورده و او را تا آستانه ضرب و شتم پیش بردند.
حرمت قهرمان جنوا شکسته شده بود. سامپدوریای محبوب در دسته دوم حضور داشت و امکان رؤیائی وجود نداشت. تساوی دقیقه ۹۱ میلان که با گل آدریانو ستاره آن‌زمان فیورنتینا و روی اشتباه آلبرتینی میلانی به‌دست آمد اندکی اوضاع را بهتر کرد اما سقوط فیورنتینا جائی برای مانچو باقی نگذاشت. مانچینی به یکی از تیم‌های سابق خود بازگشت: لاتزیو. کمتر کسی روی موفقیت تیم او حساب می‌کرد اما مانچو با فراغ باغ جوانان لایقی را پرورش و لاتزیو را تبدیل به مدعی نمود. تیم او همیشه در صدر قرار نداشت اما زیبا بازی می‌کرد. کرکری‌های مانچو با فابیو کاپلو مربی بزرگ تیم همشهری یعنی رم جالب توجه بود. وقتی مانچو اولین دربی‌ها را به کاپلو نباخت آتش جنگ شعله‌ور شد. اوج کار دربی فصل ۲۰۰۳ بود؛ جائی‌که قبل از آغاز جدال ۲ مربی، تنها همدیگر را کتک نزند. تمجیدهای گاتزتا و حمایت‌های کوریره نشان می‌داد مانچو چه عملکرد درخشان اخلاقی از خود به‌جای گذاشته و تا چه میزان محبوب است. آنجا نیز یک تیم بحران‌زده به مانچو رسیده بود. مشکلات مالی لاتزیو کمتر از فیورنتینا نبود. تیم قهرمان سال ۲۰۰۰ امثال ورون و کرسپو را در اختیار داشت و مانچو، چند جوان مهاجر. با این حال او تیم را به لیگ قهرمانان رساند در این راه سامپدوریای محبوب قربانی شد. وقتی او برای اولین‌بار به‌عنوان یک مربی رودرروی باشگاه سابقش قرار گرفت، تمام ورزشگاه لوئیجی فراسیس (ورزشگاه سامپدوریا) بی‌توجه به جریان بازی هر از گاهی مانچو را تشویق می‌کردند. با رفتن زاکه‌رونی نیمکت مربیگری اینتر خالی مانده بود و موراتی رئیس وقت باشگاه از مدت‌ها قبل در انتظار مانچو بود. سرانجام او با یک مبلغ وسوسه‌انگیز مانچو را از لاتزیو گرفت و به تیم خود آورد.
باز هم همان بدبینی‌های خاص راجع به او، جریان داشت. چند نتیجه ضعیف اوضاع را بدتر کرد. مسئولان باشگاه اینتر ترجیح دادند صبر کنند. مانچو برخلاف دوران مربیگری در لاتزیو، دربی‌ها را می‌باخت اما تیم رشد تاکتیکی خوبی بروز می‌داد او در لاتزیو و فیورنتینا جام حذفی را برده بود اما به‌خوبی می‌دانست در جوزپه مه‌آتزا هیچ هواداری با فتح جام‌حذفی خوشحال نمی‌شود. آنجا همه تشنه اسکودتو بودند و مانچو آرمان خود را ”سپر اسکودتو“ می‌دانست. هر چند تا این لحظه اینتر همچنان در حسرت به‌سر می‌برد اما هیچ‌کس از مانچوی دوست‌داشتنی خرده نمی‌گیرد. او همچون رؤیای خود با اینتر را پی می‌گیرد اما چه زمانی آرزوهایش رنگ واقعیت خواهد گرفت؟
● Top secret
ـ او در برج قوس متولد شده است.
ـ مانچو از میان تمام ستارگان هالیوود به میشل فایفر و شون کانری علاقمند است.
ـ فیلم مورد علاقه او (مأمور ۰۰۷) است.
ـ رمان ”زردها“ اثر جان گریشام کتاب محبوب مانچو محسوب می‌شود.
ـ در دنیای موزیک ”لوچیو باتیستس“ تحسین سرمربی اینتر را برانگیخته است. مانچینی موزیک ایتالیائی را به انواع دیگر ترجیح می‌دهد.
ـ روبرتو به رنگ آبی علاقمند است.
ـ مانچو زمانی یک اتومبیل پورشه در اختیار داشت و به‌طور کلی به این ماشین علاقه خاصی دارد.
ـ پس از فوتبال، بسکتبال برای مانچو دارای بیشترین میزان جذابیت است.
ـ چارلتون میرس، ”والنتینا وتزالی“ و ”جیووانا تریلینی“ قهرمانان مانچینی هستند.
ـ طراح لباس‌های مانچو ”جورجیو آرمانی“ معروف است مربی اینتر در انتخاب لباس، مدل‌های سنتی ایتالیائی را در اولویت قرار می‌دهد.
ـ مانچینی در انتخاب کفش نیز تنها یک انتخاب دارد ”تریکرز“
ـ روبرتو اکثر اوقات فراغت خود را کنار دریا سپری نموده است.
● نظراتی راجع به مانچینی
ایوان کوردوبا: او علاوه بر آنکه یک مربی بزرگ است از لحاظ شخصیتی نیز در سطح بالائی قرار دارد. مانچو از آن دست مربیانی نیست که با داد و بیداد و القای وحشت به بازیکنان از آنها برد بخواهد. دوران بازیگری وی را به یاد دارم. همان شخصیت آرام هافبک سامپدوریا را هم‌اکنون همه روزه مشاهده می‌کنم. مانچو از لحاظ رفتاری کوچکترین تغییری نداشته و نخواهد داشت.
ماسیوموراتی: او را به این خاطر راهی نیمکت اینتر نمودم که کاملاً به توانائی‌هایش اعتقاد داشتم. اگر بازیکن خوبی باشید با اندک علاقه به مربیگری، در این حیطه نیز مرد بزرگی خواهید شد. مانچو در بحران‌ها نیز قادر به انجام فعالیت مثبت خود است چیزی‌که در فیورنتینا و لاتزیو نشان داد. اقدام اخیر هواداران باشگاه و حمله به او را محکوم می‌کنم. مربی در باخت‌های یک تیم مقصر است اما نباید تنها او را سرزنش کنید. من به‌کار مانچو اعتقاد دارم.
فاکتی: مانچو جوان است و راه زیادی تا تکامل پیش‌رو دارد. ما از عملکرد او رضایت داریم. هر چند همه در این باشگاه برای فتح اسکودتو تلاش می‌کنیم و این هدف تاکنون حاصل نشده است. من امیدوارم در سال‌های آتی با حضور مانچو جشن چهاردهمین قهرمانی لیگ ایتالیا را برپا کنیم. یک مربی باید شخصیت خیلی قوی داشته باشد که روی نیمکت اینتر اسکودتو را ببرد. تصور می‌کنم مانچو از چنین خصوصیاتی بهره‌مند است.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی