در استخدام مربیان خارجی نیازمند تغییر نگرش هستیم

در فوتبال ما همیشه موضوع میدان دادن به مربیان داخلی یا خارجی مورد مناقشه بوده است. آن دسته از تحلیل گرانی كه اعتقاد به استفاده از مربیان خارجی برای به روز شدن فوتبال كشور دارند، معمولاً دلایل منطقی و به ظاهر پسندیده ای در این زمینه ارایه می كنند.
در مقابل كسانی هم كه معتقدند تا وقتی یك مربی ایرانی بیكار است، نباید موقعیت را در اختیار خارجی ها گذاشت برای ایده و ادعای خود مباحثی را پیش می كشند كه در جایگاه خود قابل قبول هم هست. مطمئناً در این زمینه نمی توان متعصبانه برخورد كرد.
پرداختن به این مقوله نیازمند نگرشی باز و البته مبتنی بر سخت افزارهای موجود در فوتبال كشور است. یقیناً نمی توان در فوتبالی كه هنوز ۲ تیم پرطرفدارش محل تمرین ثابتی ندارند، از حضور مربیانی در سطح لیپی و اریكسون سود برد.
از سوی دیگر امكانپذیر هم نیست كه ما دور فوتبالمان حصار بكشیم و به داشته های موجود كه مطمئناً هنوز استاندارد جهانی هم ندارند بسنده كنیم.هدف از بیان مقدمه بالا پرداختن به حسن و قبح موضوع مطرح شده نیست، بلكه قصد بر این است كه معیارهای استخدام مربیان خارجی مورد تحلیل قرار بگیرد. در كنار این موضوع و با شیوه ای مقایسه ای داشته های فنی نسل جدید مربیان كشور، نحوه میزان پذیرش آنان در جامعه فوتبال به چالش كشیده خواهد شد.
مصطفی دنیزلی سرمربی ترك تبار پرسپولیس برای دومین فصل پیاپی در فوتبال ایران حضور دارد. او جانشین یك مربی خارجی دیگر به نام آری هان از كشور هلند شده است.در تیم رقیب یعنی استقلال، صمد مرفاوی جانشین امیر قلعه نویی شده تا با قرار گرفتن در جایگاهی رفیع، مهم و البته پرتنش اولین تجربه مربیگری خود در سطح اول فوتبال كشور را سپری كند.
شكی نیست كه مقایسه فردی دنیزلی و مرفاوی به عنوان ۲ نماینده برای موضوع مورد بحث در مقاله پیش رو كار درستی نیست. بررسی جداگانه و مستقل عملكرد هر یك از این ۲ مربی و عوامل همسو با فعالیت آنان در ۲ تیم پرسپولیس و استقلال می تواند روشنگر بوده و نهایتاً نتیجه گیری پایانی مبتنی بر یك نمونه عینی باشد.
دنیزلی با اینكه در سطحی پایین تر از آری هان برای پرسپولیس مفید واقع شده (حداقل تا الان) اما مبلغ دریافتی اش به مراتب بیشتر از مربی هلندی است. او با تجربه تمام، شرایط نیمه حرفه ای فوتبال ایران را پذیرفت كه تیمی با پتانسیل بالا مثل پرسپولیس را در مسابقات لیگ برتر هدایت كنند. او تا به امروز كه هفته یازدهم را هم پشت سر گذاشته ایم، نتوانسته در حد نام خود و پولی كه گرفته نتیجه كسب كند.
در حالی كه او یك مربی خارجی است و اگر به صرف خارجی بودن باید بهتر از مربیان داخلی باشد پس چرا جایگاه تیمش در جدول پایین تر از تیم هایی با مربیان داخلی است؟ او بعد از علی دایی، صمد مرفاوی و فیروز كریمی عنوان چهارم را در اختیار دارد.
در این بین ۲ مسأله وجود دارد. اول اینكه دنیزلی از مربیان هم نسل خود در ایران بهتر نتیجه گرفته و به همین دلیل می توان گفت كه برتری خود را نسبت به آنان حفظ كرده، اما او در ماراتن لیگ برتر مغلوب ۳ مربی دیگر است، سوای فیروز كریمی كه كلاس كار متفاوت و شناخته شده ای در ایران و حتی آسیا دارد، علی دایی و صمد مرفاوی ۲ مربی نسل جدیدی هستند كه این خارجی ترك تبار را پایین تر از خود نگاه داشته اند.
توجه به این مسأله هدف اصلی این مقاله است. بخش اعظمی از مربیان جوان ما با استفاده از تمام امكانات موجود در حال رشد و پیشروی هستند. علی دایی با تجربه كردن لیگ های برتر دنیا و كسب بسیاری از فناوری های مربوط به فوتبال، موفق ظاهر شده است. از سوی دیگر صمد مرفاوی با وجود تمام انتقاداتی كه از او می شد و می شود با استقلال نتیجه می گیرد و همین كسب نتیجه یعنی موفقیت. آیا چنین مربیانی با دنیزلی قابل مقایسه هستند؟
نتیجه ای كه می خواهیم از بحث فوق بگیریم این است كه مربیان نسل جدید فوتبال ایران بدون هیچ شك و شبهه ای برتر از مربیان درجه دوم و پا به سن گذاشته خارجی هستند. آنها با رسیدن به این نگرش كه فوتبال یك علم است، نسل قبلی مربیان كشورمان و حتی خارجیان مشابه را پشت سر گذاشته و به واقع در حال پیشرفت روزافزون هستند.
نكته دوم اینكه اگر قرار است فوتبال ایران با استفاده از مربیان خارجی خود را تقویت كند و به استانداردهای جهانی نزدیك نماید، این مربیان باید نیروهای جوان متبلور شده در سطح اول فوتبال دنیا باشند. نمونه هایی مثل كلینزمن، دشان و غیره...

منبع : روزنامه ابرار ورزشی