زیدان تنها «برزیلی» جام جهانی

● فرانسه در نیمه نهایی كاملاً اروپایی
حالا همه می پرسند زیدان را بعد از دو بازی باید به میدان فرستاد و از موسیقی او لذت برد یا اینكه تصمیم او را قبول كرد و مثل یك افسانه دوستش داشت. در فرانكفورت زیزو مثل دیگران خوشحال بود و تیمش را به نیمه نهایی رساند. «هنوز وقت خداحافظی نرسیده است. دو بازی دیگر داریم كه باید آنها را هم خوب به پایان برسانیم.» این گفته زیدان است. در حالی كه ستاره های برزیلی در خاموشی مطلق به خانه هایشان می روند و آرزو می كردند كه هیچ گاه با افسانه فوتبال مدرن روبه رو نمی شدند. این بازی حتی سخت تر و غم انگیزتر از فینال ۹۸ بود. مرسی زیزو.
جام جهانی به یك بازیكن افسانه ای احتیاج داشت. در شب فرانكفورت زین الدین زیدان دنیای فوتبال را با این افسانه فوتبال آشنا كرد، حتی می توان گفت كه زیزو تنها برزیلی این فوتبال است كه زیبا بازی می كند و همه را به وجد می آورد. فرانسه پیش می رود، مثل سال ۱۹۹۸ و این دفعه برزیل را قورت می دهد. رونالدو هنوز هم سردرد دارد و دیگران هم نمی توانند سرشان را بلند كنند. برزیل، آلمان را ترك می كند بدون اینكه فوتبال نمایشی خود را عرضه كند. آنها فقط عده ای ستاره نشان دادند كه بهترین و گران ترین مهاجمان دنیا هستند ولی حتی یك بار هم ما را به نزدیكی های یك گل نمی رسانند و احساس گل را به وجود نمی آورند.
برزیل نبوغ و ستاره های زیادی دارد اما فرانسه با «موسیو زیزو» همان اتفاقی را رقم زد كه می بایست انجام می داد و فوتبال به آن احتیاج داشت. استاد آنچنان تیم حریف را تحت تاثیر قرار داد كه همه باور كردند شایسته ترین تیم فرانسه است و زیدان افسانه جدید این فوتبال مدرن است و وقتی كه طلایی ترین توپ را به تیری آنری رساند، كبرای فوتبال دنیا حتی یك لحظه را هم برای نیش زدن و از پا در آوردن برزیل از دست نداد. فرانسه نه تنها انتقام تمام حرف های ۸ساله گذشته را گرفت كه همیشه می گفتند این فرانسه با تمام حرف و حدیث های تیم میزبان و یك رونالدوی بیمار جام را در خانه نگه داشت بلكه نشان داد به رغم اینكه پیرتر شده اند اما كلاس و كیفیت خود را هنوز حفظ كرده اند.
حالا فرانسه هم در نیمه نهایی است. یك نیمه نهایی كاملاً اروپایی كه فقط در جام ۸۲ اتفاق افتاده بود. شرایط و جو ورزشگاه فرانكفورت بی نظیر بود. هزار رنگ برای دیدن زیباترین بازی، اما انگار هر دو تیم فراموش كرده بودند كه باید برای چه كسی بازی كنند. فرانسه و برزیل به امید وقت تلف كردن و كم رنگ كردن امیدهای حریف به میدان آمده بودند و هیچ كسی دوست نداشت در این بازی خطر كند و همه چیز را از دست بدهد. برزیل فقط با رونالدو به میدان آمد و دیگر مهاجمانش را روی نیمكت نشاند. فرانسه هم با تنها مهاجم خود تیری آنری و تنها برزیلی خود زیدان به میدان آمد. همه چیز از اینجا شروع شد.
وقتی كه موسیقی زیدان شروع به نواختن كرد حتی سامبای برزیل هم فراموش شد. آنهایی كه خون آبی در رگ دارند مسلماً زیدان را به هر نمایش زیبا و هیجان انگیزتری در این فوتبال ترجیح می دهند و اگر فرانسه امروز به چنین افتخاری دست پیدا كرده است همه آن را مدیون زیدان است. فرانسوی ها می گویند كه دومنك تیم جدیدی را برای راگبی آماده كرده و اشتباهی آن را به جام جهانی فوتبال آورده است و بهتر بود كه مسیر دیگری را انتخاب می كردند.
حتی آنهایی كه خون آبی در رگ دارند به این فكر بودند كه فرانسه بازنده بزرگی باشد و زیدان هم برنده دوران پرافتخارش باشد اما همه چیز از وقتی شروع شد كه دقایق اولیه با خوش شانسی فرانسه پشت سر گذاشته شد و بعد از آن ریتم و آهنگ بازی به دست زیدان افتاد. هرچند برای بعضی ها نیمه اول كسل كننده بود اما برای زیدان همه چیز عالی بود و او به دلخواه خودش بازی را اداره می كرد و در لحظه ای مناسب و در ابتدای نیمه دوم دیگر فرصتی را از دست نداد و در حالی كه مدافعان برزیل خواب بودند توپی را برای آنری فرستاد كه چاره ای جز گل زدن و غرق كردن برزیل نداشتند.
فرانسه بعد از این گل پرواز كرد و حتی تعویض های پیاپی پریرا و آوردن تمام قوای هجومی تیمش به میدان هیچ چاره ای نداشت. دیوار فرانسه مثل شب قبل از آن مثل دیوار برلین بلند بود و فرمانده ای آن را هدایت می كرد كه در تمام لحظات بازی حتی یك پاس اشتباه هم نداد. وقتی زیدان اشتباه نمی كند پس نباید امید به پیروزی برای تیم حریف به وجود بیاید، حتی اگر آن تیم برزیل باشد. زیدان در حالی كه در آخرین دقایق هم می توانست خاطره ای بزرگ تر را از خود به جا بگذارد و گل دوم را بزند باز هم ترجیح داد اختیار بازی در دست تیمش باشد تا اینكه یك تنه گل بزند. او یك بار هم ساها را به نزدیكی گل رساند اما مهاجم جدید نتوانست ضربه ای دقیق را بزند و در نیمه راه در دستان دیدا قرار گرفت جشن ملی از همان موقع شروع شد.
تیمی كه زیر شدیدترین فشار ها می تواند با زیدان پیش برود پس می تواند با اطمینان به آینده امیدوار باشد. حالا می توانیم دو بازی دیگر زیدان را تماشا كنیم و لذت ببریم و زیباترین اتفاق ممكن این می شود كه او به فینال برسد و در آخرین روز فوتبالش حتی قهرمان شود. هیچ افسانه ای در فوتبال با چنین داستان باشكوهی روبه رو نشده است اما برای زیزو همه چیز ممكن است. او می گوید: من دوست ندارم كه اینجا متوقف شویم. شب هیجان انگیز و باشكوهی است. همه سعی خودمان را می كنیم تا بازی های بعدی را هم ببریم و قهرمان شویم. از نظر فیزیكی در شرایطی هستیم كه می توانیم بازی بعدی را هم با پیروزی پشت سر بگذاریم.
زیدان خوشحال است.
شاید روزنامه اكیپ كه سال ۹۸ بعد از قهرمانی برای زیدان و تیمش تیتر زده بود: «برای ابدیت» حالا این عنوان را تنها باید به افسانه فرانسوی اختصاص دهد كه در شرایطی نامطمئن كاری كرده است كه همه به فرانسه امیدوار هستند. گل دیرهنگام او به اسپانیا اولین لبخند رضایت را در طرفداران به وجود آورد اما اینجا دیگر خوشحالی شان را نمی توانند پنهان كنند چرا كه باردیگر طبیعت فوتبال و قدرت خلاقه آن توانست داستانی فراتر از انبوه تبلیغات و ستاره سازی های یك ساله اخیر در مورد برزیلی ها را نشان دهد. نابغه خود را نشان داده است. در این فوتبال مگر چند نابغه را می توان نام برد؟ آخرین آنها چه كسی است؟ و در كدام دوره به چشم آمد؟ مسلماً مارادونا آخرین بود. از جام جهانی ۸۶ تا ۹۰ كه همه او را تحسین كردند.
هر چند مارادونا با چشمانی اشك بار و حسرت به دل قهرمانی را از دست داد اما هیچ كس دوست ندارد اشك های زیزو را ببیند. گرچه افسانه فرانسوی بسیار خوددارتر از نابغه آرژانتینی است كه گریه كند. همانطور كه خوشحالی او هم فرق می كند. اما غم انگیزتر وقتی است كه بدانیم فقط دو بازی مانده است و بعد از آن دیگر زیدان بازی نمی كند و می رود. پس چه چیزی می ماند؟ خاطره زیدان. مارادونا قبل از جام گفته بود كه از زیدان خواهش می كند تا به بازی ادامه دهد و لذت فوتبال را دوباره به آنها هدیه بدهد.
روبرتو كارلوس هم گفته بود كه زیدان باید بازی كند و خداحافظی زود است اما هیچ كدام آنها چنین حركت باشكوه و زیبایی را پیش بینی نمی كردند. حالا همه می پرسند زیدان را بعد از دو بازی باید به میدان فرستاد و از موسیقی او لذت برد یا اینكه تصمیم او را قبول كرد و مثل یك افسانه دوستش داشت. در فرانكفورت زیزو مثل دیگران خوشحال بود و تیمش را به نیمه نهایی رساند. «هنوز وقت خداحافظی نرسیده است. دو بازی دیگر داریم كه باید آنها را هم خوب به پایان برسانیم.» این گفته زیدان است. در حالی كه ستاره های برزیلی در خاموشی مطلق به خانه هایشان می روند و آرزو می كردند كه هیچ گاه با افسانه فوتبال مدرن روبه رو نمی شدند. این بازی حتی سخت تر و غم انگیزتر از فینال ۹۸ بود. مرسی زیزو.

محسن ابراهیمی

منبع : روزنامه شرق