عراقی‌ها سال جدید را با ناامیدی آغاز کردند

مردم عراق اطمینان داشتند كه بر اساس وعده های دولت آمریكا سال ۲۰۰۶ بهبود در اوضاع حاصل خواهد شد. اما این سال تا آنجا كه به یاد دارند بدترین سال بوده و با خشونت، جدایی اجتماعی، مذهبی و نابسامانی اقتصادی همراه بود.
مقامات عراقی و قدرتی كه این كشور را به اشغال خود درآورده سال گذشته را در حالی آغاز كردند كه وعده داده بودند راه برای عراقی مرفه، دموكراتیك و متحد، باز خواهد شد. بر اساس این وعده ها، پارلمان منتخب و دولت وحدت ملی بایستی خود را وقف تحكیم صلح و بازسازی عراق می كردند، كشوری كه ابتدا توسط تحریم های جامعه بین المللی و سپس تهاجم و اشغال توسط آمریكا، ویران شده بود. اما اكثریت قریب به اتفاق مردم عراق معتقدند كه وضع از هر زمان دیگری بدتر شده است.
آنها فقط در مورد تقسیم مسوولیت ها كه به علت ناامنی انجام شد، اختلاف نظر دارند، زیرا این مساله كیفیت و تداوم خدمات عمومی و شرایط زندگی را وخیم تر كرد.نوری المالكی، نخست وزیر عراق نیز مانند دیگر مقامات دولت این كشور شبكه تروریستی القاعده و طرفداران صدام را مقصر ناامنی در عراق می داند. المالكی در پی سخنان جرج بوش، رییس جمهوری آمریكا گفت كه این تروریست ها از دموكراسی متنفرند زیرا باعث از دست دادن قدرت آنها می شود.
كاری كه انجام می دهند كشتن عراقی ها با هدف بازپس گیری آنچه كه از دست داده اند است.البته رهبران هرچه كه بگویند، مردم به پشت سر نگاه كرده و سالی جهنمی را می بینند و می ترسند كه سال ۲۰۰۷ نیز چنین باشد.یك استاد عراقی می گوید: ای كاش می توانستم به هر یك از كشورهای جهان سوم فرار كنم و در آنجا به عنوان رفتگر كار كنم اما در اینجا نمانم و مانند موشی وحشت زده و هراسان زندگی نكنم.
ما مردم عراق در وحشت زندگی می كنیم و مرگ ما را تعقیب می كند. بحران پناهندگان عراقی وخیم ترین بحران رو به گسترش در جهان است. سازمان ملل متحد تخمین می زند كه حداقل ۳/۲ میلیون عراقی به خاطر خشونت خانه های خود را ترك كرده اند، ۸/۱ میلیون نفر به خارج از كشور رفته اند و بقیه به امن ترین جاهای كشور پناه برده اند و در این میان فقط چهل هزار نفر به سوریه می روند.سال ۲۰۰۶ جوخه های مرگ به تهدیدی علیه زندگی همه عراقی ها مبدل گشت. بر اساس برآورد سازمان ملل متحد حداقل صد نفر به علل سیاسی روزانه می میرند كه اكثریت آنها به دلیل شكنجه های وحشتناك است. مردم عراق نمی توانند بر سر كار بروند و برای نماز در مساجد حضور یابند و یا بچه های خود را به مدرسه بفرستند.
بر اساس تحقیق كالج پزشكی جان هاپكینز بلومبرگ، حداقل ۶۵۴۹۶۵ عراقی، یعنی ۵/۲ درصد جمعیت این كشور در نتیجه تهاجم و اشغال این كشور به رهبری آمریكا كشته شدند. از شمار كشته شدگان بعد از تهاجم به عراق ۶۰۱۰۲۷ نفر از آنها به علت خشونت و ناامنی در عراق بوده است. مغازه ها نمی توانند هر روز بیش از چهار ساعت كار كنند و خیلی از فروشندگان ربوده یا كشته می شوند.
مصیبت اقتصادی این كشور اكنون بیش از پیش آشكار شده است. بیش از پنج میلیون عراقی زیر خط فقر زندگی می كنند و نزدیك به نصف آنها در شرایط ناامید كننده ای زندگی می كنند و بیكاری بیش از ۶۰ درصد است.
بحران بیكاری موجب شد هزینه محصولات اساسی در ۲۰۰۶ به اوج برسد. درگیری های مذهبی در عراق پس از بمب گذاری در فوریه ،۲۰۰۶ در مقبره شیعی در شهر سامرا بمب گذاری در حرم مطهر امام حسن عسگری (ع) افزایش یافت. آمریكاییها با برافروختن جنگ مذهبی قصد داشتند مقاومت ملی عراق را زمینگیر كنند اما نتیجه برعكس بود و بیش از گذشته و با شدت بیشتری مورد حمله قرار گرفتند. بغداد و غرب عراق در سال ۲۰۰۶ شاهد بدترین عملیات های نظامی آمریكایی ها بوده است.
سیاست حكومت نظامی، دستگیری های دسته جمعی منشا كشتارهای دسته جمعی غیر نظامیان در شهرهایی مانند حدیثه، كرما و رمادی است. ارتش آمریكا در سال ۲۰۰۴ جنایت های زیادی در فلوجه انجام داد، اما در سال ۲۰۰۶ جنایت های بیشتری مرتكب شد و جهان به سكوت خود در برابر آن ادامه می دهد. در همه خانه های غرب و شمال رمادی ضجه از دست دادن عضوی از خانواده به گوش می رسد.
نظرسنجی انجام شده در ماه گذشته میلادی توسط سازمان افكار عمومی جهان، نشان داد كه ۶۱ درصد عراقی ها از حمله به نیروهای آمریكایی حمایت می كنند. ۸۳ درصد از عراقی ها كه مورد نظرسنجی قرار گرفتند می خواهند كه آمریكا سال آینده به طور كامل از كشورشان خارج شود.همچنین قربانیان آمریكایی در سه ماهه آخر سال ۲۰۰۶ به شدت افزایش یافتند. امسال دستكم ۸۱۲ سرباز نیروهای ائتلاف در عراق كشته شدند.
ماه دسامبر یكی از مرگبارترین ماهها برای آنها بود. تاكنون حداقل ۳۱۹۳ سرباز در عراق كشته شدند كه ۲۹۴۶ نفر از آنها آمریكایی بودند. همچنین ۴۶۸۸۰ نظامی نیز بر اثر حملات در عراق زخمی شدند. بدون تغییرات موثر سریع در سیاست شكست خورده آمریكا در عراق و ناتوانی دولت محلی، عراقی ها امید كمی دارند كه اوضاع در سال ۲۰۰۷ بهبود یابد.

مهدی صفری

منبع : روزنامه ابرار