داستی اسپرینگفیلد

داستی اسپرینگفیلد بزرگترین بانوی خواننده پاپ بریتانیا و یکی از بهترین خوانندگان سفیدپوست موسیقی سول soul دوران خود بود. او ترانه های خود را به شیوه ای مثال زدنی و با صدایی سرشار از احساسات اجرا میکرد و طنین صدایش تا چندین دهه در آثار متعددش شنیده میشد. موسیقی او به طور مداوم دگرگون شد و این دگردیسی به شیوه ای چنان قوی و خالص انجام میگرفت که در میان هیچ یک از هم عصران وی دیده نمیشد.
اسپرینگفیلد با وجود اینکه با آن مدل موی شلوغ و پف کرده و آرایش غلیظ چشمانش از نظر ظاهری بیشتر به یک مدل بیش از حد آراسته شبیه بود، اما با صدای خش دار و صمیمی و اشتیاق غم انگیز نهفته در آن، از حد تصویر ظاهر و مد روز فراتر میرفت و هر سبکی- از موسیقی پاپ با ارکستراسیون مفصل گرفته تا R&B دشوار و دیسکو را با مهارت فراوان و احاطه بی نظیر بر جزئیات، در بر میگرفت.
داستی اسپرینگفیلد، در ۱۶ آوریل ۱۹۳۹ با نام مری اوبراین Mary O&#۰۳۹;Brien متولد شد. او در میان گلچینی از موسیقی کلاسیک و جز رشد کرد و پگی لی Peggy Lee خواننده محبوبش بود. مری پس از پایان دوره تحصیل به گروه لانا سیسترز Lana Sisters پیوست که متشکل از سه خواننده بود و قبل از منحل شدن چند تک ترانه به بازار عرضه کرده بود.
در سال ۱۹۶۰، مری با برادرش دیون Dion O&#۰۳۹; Brien و دوستش تیم فیلد Tim Field یک تریو موسیقی فولک به نام اسپرینگفیلدز The Springfields تشکیل دادند او نام هنری داستی اسپرینگفیلد را برای خود برگزید. این گروه به زودی با ترانه هایی چون Breakaway، Bambino و Say I Won&#۰۳۹;t Be There به پر فروش ترین گروه بریتانیا تبدیل شد.
در سال ۱۹۶۲، پس از اینکه گروه اسپرینگفیلدز توانست با ترانه Silver Threads and Golden Needles وارد فهرست Top ۲۰ آمریکا شود، گروه به سمت ایالات متحده حرکت کرد تا در نشویل Nashville به ضبط موسیقی بپردازد. در آنجا گروههای موسیقی دختران به تازگی پدیدار شده بودند و تماس و آشنایی با آنها و موسیقی موتاون Motown (سبک موسیقی سیاهان که با آمیزه ای از ضرباهنگهای پاپ، ریتم و بلوز در دیترویت شکل گرفته بود) چنان داستی را تحت تاثیر قرار داد که در سال ۱۹۶۳ گروه را در اوج شهرتش ترک کرد تا به کار سولو بپردازد.
اولین تک ترانه او به نام I Only Want to Be With You صدایی گیرا و ملودی با روحی را به نمایش گذاشت که در حد ترانه هایی به تهیه کنندگی فیل اسپکتور بود و به سرعت در میان ۵ ترانه اول فهرست موسیقی بریتانیا قرار گرفت و تنها با اختلاف اندکی با ده ترانه اول آمریکا فهرست شد و پس از گروه بیتلز، اولین ترانه پر فروش از یک هنرمند انگلیسی در آمریکا محسوب میشد.
بزرگترین ترانه او در فهرست Top Ten آمریکا، به نام Wishin&#۰۳۹; and Hopin&#۰۳۹;، اولین ترانه از سری آثار برتر اسپرینگفیلد از اجرای اشعار برت باکاراک Burt Bacharach (متولد ۱۹۲۸ آمریکا، ترانه سرا، آهنگساز و نوازنده پیانو محبوب و برنده جایزه اسکار) و هال دیویس Hal Davis ( ترانه سرا و تهیه کننده موسیقی آفریقایی-آمریکایی) بود. پس از این ترانه او به اجرای آثار کلاسی باکاراک/دیویس پرداخت که Anyone Who Had a Heart و I Just Don&#۰۳۹;t Know What to Do With Myself پرداخت که به گفته منتقدین، پس از دیون وارویک Dionne Warrick(متولد ۱۹۴۰ آمریکا، خواننده و ترانه سرا) بهترین اجرا کننده آثار این تیم دو نفری بود.
در پایان سال ۱۹۶۴، اسپرینگفیلد با ترانه های موفق دیگری چون Stay Awhile و All Cried Out یکی از بزرگترین هنرمندان عرصه موسیقی پاپ بریتانیا به شمار میرفت و اولین جایزه بهترین خواننده زن از چهار جایزه متوالی NME خود را کسب نمود. او در همان سال به آفریقای جنوبی سفر کرد و پس اینکه از اجرای موسیقی در برابر تماشاچیانی که بر دلیل تبعیض نژاد در ردیفهای جداگانه نشسته بودند، سرباز زد، از این کشور اخراج شد و این اقدام، موجب برانگیخته شدن خشم سیاسی فراوانی شد. او پس از بازگشت به انگلستان، در سال ۱۹۶۵ مجری یک ویژه برنامه تلویزیونی به نام آوای موتاون Sound of Motown شد که به خاطر معرفی خوانندگان جوان آمریکایی به همتایان انگلیسی آنها، از اعتبار فراوانی برخوردار بود.
داستی در این بین به خواندن ترانه های موفقی چون Losing You، Your Hurtin&#۰۳۹; Kinda Love وIn the Middle of Nowhere نیز میپرداخت. در ۱۹۶۶، داستی با اجرای بالاد بسیار احساساتی You Don&#۰۳۹;t Have to Say You Love Meبه بزرگترین موفقیت جهانی خود دست یافت که در چارتهای بریتانیا به رتبه اول دست یافت و در میان ۵ ترانه روز آمریکا جا گرفت. ترانه All I See Is You نیز ترانه ای غم انگیز درباره عشقی یک جانبه بود که در صدر جدولهای بریتانیا جا گرفت. پس از این دو ترانه داستی یکی از آثار باکاراک/دیویس به نام The Look of Love را اجرا کرد که ترانه ای به سبک موسیقی رقص برزیلی و بسیار با روح و رویایی بود.
با این وجود در سال ۱۹۶۸، اقبال تجاری داستی رو به کاهش نهاد زیرا با آغاز اوج گیری هیپی ها و تابستان عشق، دختران خواننده در بسیاری از موارد چندان جدی گرفته نمیشدند. واکنش داستی به این شرایط، بستن قراردادی با کمپانی American label Atlantic و سفر به ممفیس بود تا در آنجا با جری وکسلر Jerry Wexler، تام داود Tom Dowd و عریف مردین Arif Mardin به کار ضبط موسیقی بپردازد. نتیجه این همکاری آلبوم Dusty in Memphis بود که در سال ۱۹۶۹ منتشر شد این آلبوم آمیزه ای از پاپ و سول بود و با پیچیدگی احساسی و زیبایی دنیوی اش، شاهکار او باقی ماند.
آلبوم Son of a Preacher Man علی رغم موفقیت فراوان ترانه اصلی آن به همین نام در اروپا و آمریکا، با شکست تجاری مواجه شد، آلبوم زیبای سال ۱۹۷۰ او هم موفقیت چندانی کسب نکرد. اسپرینگفیلد پس از تکمیل آلبوم سال ۷۲ خود به نام See All Her Faces، از لندن به نیویورک مهاجرت کرد و بالاخره در لوس آنجلس سکنی گزید و در آنجا قراردادی با ABC/Dunhill منعقد نموده و آلبوم Cameo را ضبط کرد که با وجود نظر مثبت منتقدان، در چارتها موفق نبود.
اسپریتگفیلد به غیر از آغاز یک پروژه ناتمام و همراهی با آن موری Anne Murray (متولد ۱۹۴۵ کانادا، خواننده ای با صدای قوی آلتو که ترانه هایش برای شنوندگان موسیقی پاپ، کانتری و مدرن به یک اندازه جذاب است)در آلبوم Together، تقریبا در میانه دهه ۷۰ از دنیای موسیقی دور ماند و درگیر مشکلات استفاده از مواد اعتیاد آور شد. تا اینکه با آلبومی به نام It Begins Again به تهیه کنندگی روی توماس بیکر Roy Thomas Baker و همچنین Living Without Your Love، توانست مجددا توجه مخاطبین را به خود جلب کند.
اسپرینگفیلد تا سال ۱۹۸۲ تنها به اجرای تعداد زیادی موسیقی متن فیلم پرداخت و سپس با آلبوم White Heat که ریشه در موسیقی پاپ-سینت (موسیقی پاپ متکی بر سینتی سایزر) داشت به صحنه موسیقی بازگشت. این آلبوم هم از نظر تجاری ناموفق و از نظر هنری تحسین شد و از آن پس تنها به اجرای تک ترانه پرداخت که ترانه دو صدایی او با اسپنسر دیویس Spencer Davis به نام Private Number، بالادی به نام Sometimes Like Butterflies و اثری با ریچارد کارپنتر Richard Carpenter به نام Something in Your Eyes همه آثاری موفق بودند.
پس از بازگشت داستی به کالیفرنیا در سال ۱۹۸۷، گروه تکنو-پاپ Pet Shop Boys با او تماس گرفت تا به اجرای ترانه دو صدایی What Have I Done to Deserve This بپردازند.این تک ترانه در سراسر جهان با موفقیتی بی نظیر روبرو شد و در آمریکا و بریتانیا به رده دوم صعود کرد و داستی را به نسل جدیدی از شنوندگان معرفی کرد.
اعضای گروه پت شاپ بویز، نیل تنانت Neil Tenant و کریس لو Chris Lowe با تهیه تعدادی ترانه برای آلبوم سال ۱۹۹۰ داستی به نام Reputation موافقت کردند که این اثر پس از دوران اوج او در دهه ۶۰، موفقترین آلبوم اسپرینگفیلد به شمار می آید. آلبوم بعدی او A Very Fine Love در سال ۱۹۹۵، با تاثیراتی از موسیقی کانتری در نشویل ضبط شد.
در همین سال و در طی ضبط این آلبوم داستی به بیماری سرطان مبتلا شد و این بیماری که پس از ماهها شیمی درمانی به نظر درمان شده بود، مجددا بازگشت و او را در دوم مارچ ۱۹۹۹ و در سن ۵۹ سالگی از پای درآورد.
در مراسم یادبود او، عده کثیری از علاقمندان و هنرمندان هم دوره و معاصر گرد آمدند. لولو، خواننده همدوره، دوست نزدیک و رقیب داستی در چارتها، در این مراسم گفت:" داستی همیشه منبع الهام من بود، من او را در زمانی که عضو گروه "اسپریگفیلدز" بود به یاد می آورم، آنها فوق العاده بودند و داستی اولین کسی بود که با کار سولوی خود، تواناییهای زنان این حرفه را به خوبی نشان داد او روح خود را به تمام جهان هدیه کرد، برای خواندن با چنین اشتیاق و احساسی، باید روحت را برهنه کرده باشی. "
نیل تنانت، عضو گروه پت شاپ بویز در مورد او چنین گفت:" در سالهای ۶۰ که من در سنین رشد بودم، داستی تجسم کامل یک موجود دل انگیز و افسانه ای بود، مدل موهایش، چشمانش.. و من با شنیدن صدایس احساس عجیبی داشتم، او به خاطر موسیقی اش همیشه یک افسانه باقی میماند."
برت باکاراک صدای داستی را چنین توصیف میکند:" ، او صدایی او به حدی نادر و زیبا بود که من تنها با شنیدن سه نت میفهمیدم که این صدای داستی است "
کشور انگلستان و همتایان داستی در ماههای آخر زندگی او، بالاخره افتخارات از موعد گذشته او را به وی ارزانی داشتند. داستی از طرف سلطنت بریتانیا به عنوان شوالیه گری مفتخر شد و در ایالات متحده به طور رسمی در تالار شهرت راک اند رول Rock & Roll Hall of Fame پذیرفته شد. اما در نهایت تاسف، مراسم رسمی این پذیرش، ۱۳ روز پس از درگذشت وی انجام گرفت.
به گفته یکی از منتقدان: "در مقابل خواننده ای که میتواند بر شیوه تغییر نیافته و تصفیه نشده ریتم و بلوز، ریزه کاریهای نرم و لطیف و دلفریب آثار باکراک و دیوید، خودستایی و لاف گزاف ظاهری استانداردهای برادوی و سادگی زیرکانه پاپ کلاسیک چنین تسلطی داشته باشد، چه میتوان گفت؟ هیچ نوعی از موسیقی که داستی قادر به اجرای آن نباشد وجود نداشت"

سحر شهاب

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی گفتگوی هارمونیک