از شیزوفرنی ها خسته نشوید

شیزوفرنی یکی از رایج ترین، حادترین و ناشناخته ترین بیماری های روحی است که شناخت آن نیاز به صرف وقت و مطالعه عمیق دارد.شیزوفرنی یک بیماری خاص است و درمان آن با همکاری خانواده ها و نیز تلاش در برقراری آرامش بیمار ممکن خواهد بود ضمن اینکه در این میان، هیچ وقت نباید از درمان پزشکی مستقیم که با تجویز دارو یا احتمالاً مراقبت های بالینی در بیمارستان های روان پزشکی صورت می گیرد، غافل بود.
در صورتی که مواجه شدن با نشانه ها و عوامل این بیماری در سنین زیر ۱۸ سال توسط خانواده، منجر به آغاز دوره درمان پزشکی بیمار شود، می توان به خنثی شدن و افت کردن آن تا حدود زیادی امیدوار بود. در هفته آینده، به طور دقیق و کامل، نشانه ها و راه های شناخت این بیماری را مطرح می کنیم چرا که زمان آغاز درمان، یکی از مواردی است که معمولاً سرنوشت خانواده ها را تغییر می دهد.
اگر بیمار مبتلا به شیزوفرنی در سنین بالای ۱۸ سال شروع به درمان کند، معمولاً با کندی و سختی بیشتری بهبود پیدا می کند و اگر سن شروع درمان از ۲۵ تا ۳۵ باشد، به طور کلی ممکن است روند مراقبت های خانگی و پزشکی برای همیشه ادامه پیدا کند و به طور کامل نیز نتیجه ندهد. از همین رو برای حاد و خطرناک نشدن بیماری که آثار اجتماعی بسیار تخریب کننده یی برای فرد و خانواده خواهد داشت، مطالعه مطلب هفته بعد در مورد نشانه های شیزوفرنی را پیشنهاد می کنیم.
یک نوع بیماری روحی که بیش از ۵۰ نوع قرص، شربت، کپسول و انواع دارو برای بهبود آن پیشنهاد می شود.نظام مراقبت از بیمار مبتلا به شیزوفرنی، از راه های مختلفی ناشی می شود از جمله خانواده، همکاران و دوستان، گروه های مراقبتی، پزشک مشاور، عبادتگاه های مذهبی و...
شرایط متعدد و زیادی وجود دارد که در آن، مبتلایان به این بیماری نیاز به کمک از سوی خانواده و اجتماع دارند. در اغلب اوقات آنها در مقابل مداوای درمانی و پزشکی مقاومت می کنند و معتقدند که هذیان ها و توهمات شان، واقعی هستند و هیچ نیازی به بهبودی نیست. در این نوع موارد، اهالی خانواده نقش بسیار مهمی دارند که هرچه سریع تر بیمار را به یک پزشک متخصص معرفی کنند.
البته قوانین مدنی، به خانواده ها اجازه نمی دهد که بیماران را در صورت عدم تمایل، نزد پزشک ببرند و این قوانین از کشوری نسبت به کشور دیگر متفاوت است. اما به هر حال این اختیار به وسیله پلیس و نیروهای نظامی وجود دارد که به خانواده ها کمک کنند در صورت خطرناک بودن مورد یک بیمار و عدم مراجعه او به پزشک، از نیروی خود برای بستری یا درمان او استفاده کنند.
عده یی دیگر از بیماران هستند که تنها در سطح خانواده بیماری خود را بروز می دهند و هیچ کس دیگری از وضعیت آنها خبر ندارد.
از آنجایی که چنین افرادی در سطح اجتماع نشانه های خود را آشکار نمی کنند، می توان از به گفت وگو نشاندن آنها با افراد متخصصی استفاده کرد که از صحبت ها و نظرات بیمار بتوانند پی به وضعیت شان ببرند. اطمینان حاصل کردن از اینکه بیمار پس از نخستین مداوا یا بستری، به مراقبت ها و مصرف داروها ادامه می دهد نیز یک مساله حائز اهمیت است.
بیمارانی که مصرف قرص های خود را متوقف می کنند و حاضر نمی شوند پزشک را ببینند، معمولاً در خیابان ها، زندان ها یا هرجای مهجور و دورافتاده دیگری به زندگی خود پایان می دهند. در نتیجه به رغم اینکه سروکار داشتن با این افراد بسیار سخت، طاقت فرسا، ترسناک و در بسیاری از موارد غیرممکن است اما این مساله را نیز در نظر داشته باشید که بیماری عارض شده بر دوست یا عضو نزدیک خانواده شما که همراه با او زندگی می کنید، نهایتاً می تواند به آرامش و موفقیت شما و خانواده تان منجر شود.
نزدیکان و اهالی خانواده بیماران روحی، معمولاً در مورد نحوه برخورد و ایجاد ارتباط با بیمار خود دچار تردید هستند و نمی دانند چطور به گفته ها، تصورات و ادعاهای غیرمنطقی او پاسخ دهند. ادعاهایی که او کاملاً درست می داند و در موردشان پافشاری می کند و توهم های خود را درست می پندارد. در چنین مواردی، خانواده ها می توانند به جای بحث کردن یا ارائه منطق و استدلال های طولانی که هرگز کارساز نیستند، به بیمار خود با محبت اعلام کنند که نظرش را قبول ندارند یا رویدادها و وقایع را طور دیگری می بینند. هرچند که می دانند تحلیل او متفاوت و دگرگون است، اما موافقت کردن و تظاهر به هم عقیدگی با بیمار در مورد توهمات و تخیلات او، روش درستی نیست و نتایج نامناسبی خواهد داشت.
به هر تقدیر، هم به خود، هم به بیمار و هم به پزشک مهلت دهید تا روش های درست درمانی آشکار شود. بیمار را با افرادی مثل خودش تنها بگذارید تا حرف بزنند، گریه کنند و تخلیه شوند (البته در حضور یک مراقب و شخص ثالث). خودتان نیز به گردش بروید، تفریح و تجدید روحیه کنید و سعی کنید همه چیز را از یاد ببرید تا هم بتوانید به مراقبت از او ادامه دهید و هم خودتان از پا نیفتید.

ترجمه؛ سیدایمان ضیابری

منبع : روزنامه اعتماد