تبعیض‌های جنسیتی در بورس نیویورک

تبعیض‌های جنسیتی در وال‌استریت (بورس نیویورک) تنها در مورد دستمزد نیست. با این که چهار سال پیش شرکت مورگان استنلی به خاطر تبعیض جنسیتی مجبور به پرداخت جریمهء بزرگی شد، با این حال تنها پیشرفت‌های کوچکی در بهبود وضعیت زنان حاصل شده است.
پس از گذشت چهار سال از جریمهء ۵۴ میلیون دلاری شرکت بزرگ مورگان استنلی به خاطر تبعیض جنسیتی، بعضی وکلای زن این پرونده نسبت به پیامدهای سخنان قاضی پرونده نگران هستند. قاضی چهار سال پیش گفت: «این عطشی که برای ارتقای حقوق زنان در عرصهء تجارت وجود دارد، فرو خواهد نشست.»
در حال حاضر، ۸۷ درصد از دستیاران کارگزاران بورس وال‌استریت را زنان تشکیل می‌دهند اما تنها ۱۹ درصد از مدیران کارگزاری‌ها و ۲۹ درصد از مدیران رده بالا، زن هستند.
لی اسپلمن، از مدیران جی‌پی‌مورگان، مسوولیت دیگری را نیز در شرکت به عهده دارد و آن نظارت به این موضوع است که زنان در خلال تصمیم‌های مختلف شرکت، به موقعیت شغلی‌ای که شایستگی‌اش را دارند، برسند.
او می‌گوید: «به خاطر ماهیت تجارت، پیشرفت در وال‌استریت برای بسیاری از زنان سخت است. من در طی ۳۰ سالی که در وال‌استریت بودم، تغییرات بزرگی را شاهد بوده‌ام اما این حرفه هنوز یک حرفهء رقابتی است. هر چقدر هم که سیاست‌های حمایتی از خانواده بگذاریم، باز نمی‌توان این واقعیت را نادیده گرفت که باید کارتان را خوب انجام دهید و این مستلزم صرف وقت و انرژی زیادی است که بسیاری از زنان به ویژه آن‌هایی که صاحب فرزند هستند، خیلی مایل نیستند این وقت را بگذارند.»
اما نظر برخی دیگر، متفاوت است. آن‌ها معتقدند که فرهنگ تبعیض‌آمیز، نقش اصلی را بازی می‌کند. الیسون چفلین، مسوول پیشین‌‌فروش سهام و شاکی اصلی پروندهء مورگان استنلی، در سال ۱۹۹۸ شکایت خود را به کمیتهء فرصت‌های شغلی برابر دولت فدرال ارایه کرد. او در این پرونده ادعا کرده بود که به دلایل جنسیتی از ارتقا به سمت مدیرعاملی محروم شده است.
او در سال ۲۰۰۰ از مورگان استنلی اخراج شد چفلین معتقد است که اخراج او به تلافی شکایتش بود در حالی که مورگان استنلی علت اخراج او را نافرمانی عنوان کرده بود و کمیته فرصت‌های شغلی برابر هم در سال ۲۰۰۱ پرونده‌ای حقوقی علیه این شرکت در دادگاه فدرال آمریکا تنظیم کرد، با این مضمون که این شرکت، چفلین و زنان دیگری که در همان بخش از شرکت کار می‌کنند را از حق دستمزد برابر و ارتقای شغلی محروم کرده است.
● این پرونده ۳۴۰ شاکی بالقوه زن داشت
چفلین به عنوان شاکی اصلی این پرونده در ماه ژوییه ۲۰۰۴، ۱۲ میلیون دلار دریافت کرد. ۴۰ میلیون دلار هم به کارکنان قبلی و فعلی در صورتی که شکایت داشتند، اختصاص می‌یافت. حدود ۳۴۰ زن که از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۴ در آن بخش از شرکت کار می‌کردند، شاکی بالقوهء پرونده بودند. دو‌ میلیون دلار باقیمانده هم به برنامه‌های متنوع و جدیدی اختصاص یافت که می‌توانست زندگی همهء کارمندان زن شرکت مورگان استنلی را بهبود دهد.
این شکایت به جمع پرونده‌های دیگری پیوست که در دهه‌های گذشته علیه شرکت‌های مطرح وال استریت تنظیم شده بود. اولین جریمه مربوط به اسمیت بارنی، بانک سرمایه‌گذاری نیویورک می‌شد که در اواخر دههء ۹۰ به خاطر تبعیض جنسیتی، ۲۰۰ میلیون دلار پرداخته بود. مورد دیگر، شکایت شش زن از بانک سرمایه‌گذاری جرمن با استناد به رفتارهای غیرمنصفانه شرکت بود که بانک مجبور شد ۴/۱ میلیارد دلار جریمه بپردازد.
شکایتی که در سال ۲۰۰۴ علیه شرکت مورگان استنلی شد تغییراتی را در این شرکت به وجود آورد از جمله آموزش به سطح وسیع‌تری از کارکنان، استقرار بازرس کمیتهء فرصت‌های شغلی برابر در شرکت و وجود یک بازرس مستقل از بیرون که در اجرای برنامه‌های حمایتی زنان با شرکت همکاری داشت. این موارد به همراه انعطاف‌پذیر کردن ساعات کاری و مرخصی زایمان ۱۲ هفته‌ای با حقوق، به شرکت کمک کرد که همیشه در فهرست ۱۰۰ شرکت برتر مجلهء مادران شاغل باشد.شرکت مورگان استنلی در اقدام دیگری، چهار مدیر ارشد مرد را نیز اخراج کرد به این دلیل که آن‌ها ساعت‌ها با مشتریانشان در کلوپ‌های شبانه بودند.
اما با این حال هنوز هم فرهنگ حاکم به گونه‌ای است که در برابر سوالاتی که در رابطه با تبعیض جنسیتی در شرکت مطرح است، سکوت می‌شود. زنان هنوز در اقلیت هستند و در دنیای بی‌رحم تجارت، کاری از دستشان برنمی‌آید.
یکی از کارکنان قبلی مورگان استنلی که در اوایل سال ۲۰۰۶ شرکت را ترک کرد و خواست که نامش فاش نشود، می‌گوید: «من هیچ تغییری نمی‌بینم. این موضوع مثل تابویی است که دربارهء آن نمی‌توان زیاد صحبت کرد. حتی هنوز هم با وجود این همه پرونده‌های مختلف، به راحتی نمی‌شود چنین موضوعاتی را مطرح کرد. به محض این که اعتراض کنید و سروصدا راه بیندازید، تنها می‌شوید زیرا وقتی اعتراض می‌کنید یعنی نمی‌خواهید قواعد غیررسمی بازی را بپذیرید. به همین خاطر هم کسی حاضر نمی‌شود با شما همکاری کند.»
● زنان پیشرفت کمی دارند
براساس گزارش‌ها، درصد زنان سفیدپوست و رنگین‌پوست وال استریت طی سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵ به ترتیب از ۳۲ به ۳۳ درصد و از ۹ به ۱۱ درصد افزایش یافته است اما هنوز هم زنان شغل‌های رده‌بالایی در وال استریت ندارند.
گرچه جریمه‌هایی مانند جریمهء مورگان استنلی بر سر زبان‌ها افتاده اما جزییات ماجرا همیشه مخفی می‌ماند. جزییاتی از این قبیل که چه میزان حقوق به زنان داده می‌شود یا زنان چگونه ترفیع می‌گیرند، همیشه در قراردادهایی که با دادگاه بسته می‌شود، مخفی می‌ماند.
سوزان آنتیلا، خبرنگار شبکه خبری بلومبرگ می‌گوید: «به خاطر همین ابهام‌هاست که می‌بینیم با وجود افزایش شکایت‌ها، هنوز هیچ تغییری حاصل نشده است.»
او می‌گوید: «شرکت‌ها باید در انظار عمومی سرافکنده شوند تا انگیزه‌ای برای تغییر پیدا کنند و برای این کار زن‌ها باید انگیزه و منابع مالی لازم را در اختیار داشته باشند تا بتوانند یک دادگاه علنی برگزار کنند. این یک واقعیت است هر چند واقعیت تلخی است.»
آنتیلا اما نسبت به توجهی که در طرح مسایل تبعیض‌آمیز به وجود آمده، خوش‌بین است. به ویژه این که شرکت بویینگ و شرکت همدیپات که تحت سلطهء وال استریت نیستند، گروهی را برای رسیدگی به شکایت‌های مرتبط با تبعیض‌های جنسیتی شکل داده‌اند.
او می‌گوید: «زنان دیگر احساس نمی‌کنند که تنها هستند. آن‌ها داستان‌های زنان دیگر را می‌شنوند و جرات پیدا می‌کنند که حرفشان را به صراحت بزنند. گرچه ممکن است این برای تغییر فرهنگ کافی نباشد اما به طور قطع این اولین گام است و من امیدوارم که این روند در طولانی‌مدت ادامه پیدا کند.»

منبع:
www.womens enews.org
ترجمه: مهرزاد غنی‌پور

منبع : روزنامه سرمایه