تظاهرات زنان ریسنده در سریلانکا

صنعت بافندگی در سریلانکا که مهم‌ترین واحد صادراتی این مملکت است، منتظر توفان مهیبی است. کارگران ریسنده که تقریبا همه زن هستند قصد دارند که تا آخر ماه نوامبر دست به تظاهرات شدیدی بزنند و از این راه، کارفرمایان را تحت فشار قرار داده‌اند. آن‌ها خواهان اضافه دستمزد و به طور کلی تعیین حداقل مزد هستند. صاحبان صنایع هم راضی به این کار نیستند و سندیکای کارگران را تهدید کرده‌اند که در صورت ادامهء تظاهرات، تولید منسوجات را به کشورهای ارزان دیگر منتقل می‌کنند.
کارگران با برپایی برنامه‌های خبری و با به دست گرفتن شمع و راه افتادن زنجیروار در خیابان‌ها و تظاهرات، در پی آنند که نظر عموم را به سوی مشکلات خود جلب کرده و کارفرمایان را وادار به قبول خواسته‌هایشان بکنند. به عقیدهء کارفرمایان، هم اکنون ریسندگان در سریلانکا بیش‌ترین کارمزد را در منطقه می‌گیرند، بنابراین برای کارفرما به صرفه نیست که بیش از این دستمزد بدهد. تاکنون بسیاری از سرمایه‌داران سریلانکایی در خاورمیانه و آفریقا و هند و کامبوج واحد‌های تولیدی نساجی تاسیس کرده‌اند ولی منظور آن‌ها تاکنون این بوده که از سهمیهء صادراتی این کشورها به اروپا و آمریکا استفاده کنند اما با بالا رفتن نرخ تورم در سریلانکا و همچنین خواستهء کارگران به فکر انتقال مجموعهء تولید، به کشور‌های دیگر افتاده‌اند.
درست همین نرخ بالای تورم است که کارگران را وادار کرده است که دست به چنین تظاهرات وسیعی بزنند. هم‌اکنون دستمزد یک کارگر به طور میانگین حدود ۰۰۰ر۴ روپیه ۳۵۵ دلار) است و با نرخ ۱۶ درصدی تورم، کارگران خواهان حداقل ۱۰ دلار بیش‌تر در ماه هستند.
در واقع می‌توان گفت در مملکتی که ۲۰ میلیون نفر جمعیت دارد و حداقل ۳۰۰ هزار نفر از زنانش، صنعت ریسندگی را می‌گردانند و بقیه آ ن‌ها در مزارع چای کار می‌کنند یا به عنوان مستخدم در کشورهای دیگر مشغول به کار هستند و از این راه ارز وارد مملکت می‌کنند، زن رکن اصلی اقتصاد در این مملکت است.
بسیاری از زنان برایتامین مخارج خانواده مجبورند که در دو شیفت کار کنند، زیرا دستمزد یک شیفت جوابگوی مخارج آن‌ها نیست. به عقیدهء جمعی از کارگران، زنان مانند بردگانی هستند که به ماشین‌های ریسندگی زنجیر شده‌اند. آنان در اثر خستگی بسیار، همهء رفت و آمد‌ها را با فامیل و دوست و آشنا قطع کرده‌اند. درآمد گروهی به حدی کم است که در روز فقط قدرت خرید یک وعده غذا را دارند و در اثر کمبود غذا، کم توان‌تر و ضعیف‌تر وارد چرخه‌ای می‌شوند که در آن به بیماری و فقر مطلق کشیده می‌شوند.
هم‌اکنون کارخانجات با کمبود ۱۵ تا ۳۰ هزار کارگر روبه‌رو هستند و این موضوع نیز خواسته‌های دیگر کارگران را تشدید می‌کند.
پادمینی ویراسوریا، دبیر کانون حقوق زنان در مرکز زنان با گفتن یک جمله، کارفرمایان را دعوت به تعمق کرده است. او می‌گوید کارگرانی که دستمزدشان به قدری کم است که مجبورند در خوردن غذا صرفه‌جویی کنند، نمی‌توانند کارگران کاری و بهره‌‌آوری باشند.
تا پایان ماه نوامبر سرنوشت این زنان معلوم می‌شود. آیا این چند صد هزار زن می‌توانند نظر سرمایه‌گذاران را تغییر دهند؟ تاکنون که هر دو بر مواضع خود محکم ایستاده‌اند.

شکوه طاهری
منابع:
gungewelt.de .www
.info -schlagzeilen der www.hinter-

منبع : روزنامه سرمایه