بررسی آناستوموز عصبی مارتین – گروبر و شیوع آن در بیمارستان امام خمینی (ره) ارومیه

● مقدمه:
وجود ارتباطات تشریحی بین اعصاب اندام فوقانی باعث ایجاد مشکلات و حتی خطا، در آزمایش های الکترودیاگنوستیک می شود، شایع ترین آنها آناستوموز مارتین – گروبر (Martin- gruber anastomosis) یعنی ارتباط بین عصب مدیان و عصب اولنار در ساعد است. با استفاده از روش ساده و مطالعه بر روی صد نفر زن و مرد شیوع این ارتباط در جمعیت نرمال حدود ۳۸% تعیین شده است.
● مواد و روش:
در این مطالعه که در نیمه دوم سال ۷۹ روی صد نفر زن و مرد از میان مراجعان به مرکز طب فیزیکی و توانبخشی بیمارستان امام خمینی ارومیه انجام شد با استفاده از تحریک عصب اولنار و مدیان در سطح آرنج و ثبت از طریق الکترود سوزنی در عضله Add. Digiti Minimi وجود این آناستوموز در دست راست و چپ مورد مطالعه قرار گرفت.
● نتایج:
آناستوموزمارتین گروبر در ۳۸% جمعیت وجود دارد که در ۵۰% موارد به صورت دو طرفه و در ۵۰% یک طرفه می باشد و در مواردی که یک طرفه است ۲.۳ در دست راست و ۱.۳ در دست چپ می باشد. تفاوتی از این جهت بین زنان و مردان وجود ندارد، شیوع بالای این مورد بیانگر اهمیت توجه به آن و انجام این تست ساده در هر آزمایشگاه الکترودیاگنوستیک می باشد.
● بحث:
پیشنهاد می شود جهت جلوگیری از خطاهای الکترو دیاگنوستیک با استفاده از این روش ساده وجود آناستوموز مارتین گروبر در تمام مراجعان به مراکز الکترودیاگنوستیک، مورد آزمایش قرار گیرد تا تفسیر و تشخیص موارد بیماری با مشکل مواجه نشود.

جعفر احمدزاده
کورش منصوری

منبع : پایگاه اطلاعات علمی