کاش قلعه نویی بیشتر داشت

۱) شکست استقلال مقابل پگاه ربطی به مشکل فوتبالی و ضعف های تیم بازنده نداشت. تیم بازنده همیشه تیم ضعیف تر نیست، ضمن آنکه تیم برنده نیز الزاماً تیم برنده میدان نبوده. جاذبه فوتبال در این است که می توان ۹۰ دقیقه دفاع کنی و با یک ضدحمله گل برتری را بزنی و این خود نکته کم ارزشی نیست.
۲) استقلال مقابل پگاه نه بد بازی کرد و نه مستحق شکست بود. شاگردان امیر قلعه نویی در غیاب «حسین کاظمی» هافبک میانی نظم دهنده خود روز خیلی موفقی را پشت سر نگذاشتند اما کم هم موقعیت گل نداشتند. استقلال مقابل پگاه خوب نبود اما خوب موقعیت گل کسب کرد. ضربات آخر نیز خوب بودند و اگر «علی نظرمحمدی» بهترین روز زندگی خود را پشت سر نمی گذاشت، استقلال می توانست با اختلاف ۲ یا ۳ گل از حریف پیش بیفتد. درست مثل پرسپولیس که نسبت به پاس برتری خاصی نداشت و اگر اخراج مدافع پاس صورت نمی گرفت، شاید پرسپولیس ناچار بود طعم تحقیرآمیز تساوی خانگی را بچشد.
۳) «فوتبال نتیجه گرا» رأی به باخت استقلال و پاسخ خواستن از کادرفنی این تیم می دهد. «فوتبال واقع گرا» اما منصفانه تر با قضیه مواجه می شود و منطقی تر کنار می آید. فوتبال واقع گرا از یاد نمی برد که استقلال در روزی که حداقل ۵ فرصت صدرصد گل داشت مقابل تیمی مغلوب شد که سنگربانی طلایی داشت.
این واقعیت که دروازه بان پگاه چهره برتر بازی استقلال و پگاه بوده، ثابت می کند که امیر قلعه نویی و تیمش اگر هم بازنده بودند، بازنده شرمنده یا بازنده دست و پا بسته نبودند بلکه بازنده ای بودند که سر به لاک دفاعی فرو نبردند، حمله کردن اختیار کردند و درنهایت هم بازنده سربلند لقب گرفتند.
۴) تا اینجای کار از استقلالی که جذاب نبود اما موقعیت های زیادی را خلق کرد دفاع کردیم. حالا نوبت انتقاد از سرمربی تیم است. امیر قلعه نویی وقتی در این بازی به قول خودش حساس، میانه کار را از یدالله اکبری می گیرد و در اختیار یک مدافع قرار می دهد، باید هم نبض زمین را از دست بدهد. اینکه چرا استقلال در غیاب «حسین کاظمی» از یک هافبک دفاعی دیگر استفاده نکرد و پژمان منتظری را از خط دفاع بیرون کشید تا به خط میانی ببرد، نکته ای است که باید به آن توجه شود. «دست زدن به ترکیب برنده» کمتر به مربیان توصیه می شود مگر آنکه توجیه خاصی داشته باشد.
۵) واکنش امیر قلعه نویی به این شکست را نیز نپسندیدیم. اینکه قلعه نویی ابتدا از حضور در کنفرانس مطبوعاتی سرباز می زند و بعد که رضایت داد مصاحبه کند، انگشت اتهام را به سمت «دست های پشت پرده» دراز کند و گناه شکست را به گردن دیگران بیندازد، اصلاً مطلوب نیست. سابقه قلعه نویی به گردن نگرفتن شکست ها و انداختن آن به گردن «دست های پشت پرده» و «دیگرانی» که هیچ وقت هم اسم ندارند، سیاه است و همین قضیه باعث شده تا قلعه نویی از خود تصویر یک انسان مغرور را به نمایش بگذارد که هیچ وقت حاضر نیست اعتراف کند مقصر باخت خودش بوده! ای کاش قلعه نویی در کنفرانس مطبوعاتی جای حمله کردن به «دشمن فرضی» محترمانه این شکست را می پذیرفت، عملکرد دروازه بانی این تیم را می ستود و در یک کلام با شکست، متواضعانه برخورد می کرد. مسلماً خبرنگاران خود در مورد اثرات غیبت کاظمی و طالب لو سؤال می کردند.
از طرف دیگر وقتی قانون عدم حضور بازیکنان ملی برای تمام تیم ها رعایت شده و هیچ تبعیضی نیز صورت نگرفته، قلعه نویی حق ندارد اعتراض خود را با این لحن گزنده بیان کند. برای آنکه حقیقتی بیان شود، نیازی نیست که پشت میکروفون «دعوا» راه بیندازید!
۶)وقتی استقلال بازی رفت فینال جام حذفی را بدون مجتبی جباری برگزار کرد و به همین پگاه باخت، قلعه نویی غیبت «مجتبی جباری» را عامل این شکست معرفی کرد. حالا که حسین کاظمی یا وحید طالب لو حضور نداشته اند، دلیل باخت را غیبت این ۲ نفر معرفی می کنند! فردا هم استقلال با همه ستاره هایش ببازد، داور مسئول است. یعنی باید باور کنیم مربی بزرگی مثل امیر قلعه نویی با سابقه کسب چندین جام، هنوز ظرفیت پذیرش یک شکست را ندارد؟ آن هم شکستی که اصلاً نباید رقم می خورد و دروازه بان حریف با عملکرد فوق العاده خود مانع از پیروزی استقلال شده! به نظر می رسد که قلعه نویی باید اندکی خویشتن دارتر باشد!

منبع : روزنامه ابرار ورزشی