در آستانۀ در

دیگران که هیچ، اهل خانه هم نمی‌دانند که سه روز است به اتاق خواب گلدونه پا نگذاشته‌ام. صبح روز سه‌شنبه بود. از خواب که بیدار شدم کسی خانه نبود. کامی به مدرسه رفته بود ــ صدای بستن در هال را شنیده بودم.
مدرسه‌اش نزدیک است و تنها به مدرسه می‌رود. حتماً پیش از او زنم هم گلدونه را سر راهش به مهد کودک گذاشته بود. البته امروز صدای در آوردن رنوی قراضه را از پارکینگ نشنیده بودم. چیز غریبی نیست. خیلی از روزها که مثل دیشب تا دیر وقت فیلم تماشا می‌کنم، صبح خوابم آن قدر سنگین می‌شود که سروصدای بیدار کردن گلدونه و خوردن صبحانه و باز شدن قفل در هال را نمی‌شنوم. امّا کم پیش می‌آید صدای بیرون آمدن رنو را از پارکینگ نشنوم. در پارکینگ درست زیر پنجره اتاق خواب ماست و با چنان سروصدایی باز می‌شود که به ندرت پیش می‌آید از خواب نپرم.
زنم هم اصلاً ملاحظه نمی‌کند؛ راستش را بخواهید، من حتی فکر می‌کنم عمداً در را به چارچوب فلزی می‌کوبد که بیدارم کند. از حرص این است که به قول خودش تا لنگ ظهر می‌خوابم و خودش باید زود پا شود و تا ساعت هشت خودش را به سر کار برساند و تازه بچه را هم سر راهش به مهد کودک بگذارد. امّا همه اینها در موقعیتی که من هستم آن قدر بی‌اهمیت است که اصلاً بهشان فکر نمی‌کنم و اگر صحبت به اینجا کشید برای این بود که می‌خواستم موقعیت خودم را کمی روشن‌تر کنم.
سه روز پیش، روز دوشنبه، بله دوشنبه، دوشنبه ۲۸ آذر ۱۳۸۴، وقتی بیدار شدم کسی در خانه نبود. از جلوی در اتاق گلدونه گذشتم و به دستشویی رفتم. هنوز خوب بیدار نشده بودم و چشم‌هایم را نمی‌توانستم باز کنم. وقتی جلوی آینه دستشویی چند مشت آب به صورتم زدم، یک هو یاد لحظه‌ای افتادم که از جلوی اتاق گلدونه گذشته بودم. در برخلاف همیشه، در کاملاً باز نبود. و لحاف کوچک گلدونه که رویش پر از عکس اردک و خرگوش و جانورهای دیگر بود، وسط اتاق افتاده بود، طوری که از هال تنها نیمی از آن را می‌شد دید. این چیزی بود که دیده بودم و تصویرش مانند یک عکس توی ذهنم حک شده بود. از دستشویی آمدم بیرون و رفتم جلوی در اتاق گلدونه ایستادم.
از جلوی در تخت را نمی‌شد دید. درست یادم مانده بود. در نیمه باز بود و لحاف کودکانه او روی زمین افتاده بود. دلم فرو ریخت. احساس کردم اگر وارد اتاق شوم جسد خونین گلدونه را می‌بینم که روی تخت افتاده است. حتی می‌توانستم موقعیت دقیق جسد را تصور کنم. بدن کوچولوی گلدونه روی تخت، سر خونینش روی بالش در حالی که روی موهای فرفری‌اش خون خشک شده بود و پاهایش کوچولوی سفیدش روی زمین، کج. پا پس کشیدم. همان جا، وسط هال، خشگم زد.
امروز پنج‌شنبه است. توی تقویم نگاه کردم. پنج‌شنبه ۱ دی ۱۳۸۴. اشتباه نمی‌کنم. ساعت یازده صبح. در هال، جلوی در اتاق گلدونه ایستاده‌ام و مانده‌ام چه کار کنم. هرچه به حافظه‌ام فشار می‌آورم یادم نمی‌آید این سه روز گلدونه را دیده باشم. اگر بود پیشم می‌آمد. وقتی پشت کامپیوتر نشسته ام و کار می‌کنم به اتاقم می‌آید و به پاهام می‌پیچد.
گرمای بدنش را احساس می‌کنم. پاهای کوچک و سفیدش را قلقلک می‌دهم که ریز می‌خندد. یادم نمی‌آید این سه روز به اتاقم آمده باشد. یادم نمی‌آید گونه‌های گوشتالویش را بوسیده باشم. در ثانی، لحاف صورتی با نقش خرگوش و جوجه و لاک پشت همان جا افتاده است ــ دقیقاً در همان نقطه ای که سه روز پیش دیدم. چطور ممکن است این چند روز کسی به آن دست نزده باشد. امّا از طرف دیگر، رفتار زنم و کامی کاملاً طبیعی است.
هر دو به اتاق گلدونه رفت و آمد می‌کنند. انگار نه انگار که اتفاقی افتاده باشد. حتی متوجه نشده‌اند که من سه روز است پا به آن اتاق نگذاشته‌ام. آیا ملاحظه مرا می‌کنند؟ آیا چون می‌دانند زندگی من به زندگی گلدونه وابسته است نمی‌خواهند بفهمم چی شده است؟
امّا مگر می‌شود. مگر می‌شود زنی جسد دخترش را یا بچه‌ای جسد خواهر کوچکش را ببیند و بتواند این طور نقش بازی کند؟ یک بار وقتی زنم خواست عینکش را که در اتاق گلدونه جا گذاشته بود برایش بیاورم، تا دم در رفتم، امّا نتوانستم وارد شوم، نگاهی به دور و برم انداختم و برگشتم گفتم عینک در آن اتاق نبوده است. زنم گفت “من مطمئنم آنجاست. برا بچه که قصه می‌خوندم گذاشتم روی میز کوچیکه بالای تخت.” و خودش رفت عینکش را آورد.
گیجِ گیج شدم. ممکن است همه چیز توهم باشد. ممکن است وارد اتاق شوم و ببینم اتاق خالی است. نه بالش خونینی و نه جسدی در آنجاست. آه اگر این طوری باشد از این تردید فرساینده راحت می‌شوم. زندگی‌ام به حالت عادی برمی‌گردد و همین الان به خودم قول می‌دهم که دیگر هرگز سر چیزهای بی‌اهمیت و کوچک خودم و اطرافیانم را ناراحت نکنم و به قول کامی بهشان گیر ندهم. گلدونه خوشایندترین چیزی است که در زندگی من وجود دارد.
کامی دیگر بزرگ شده و مثل قدیم‌ها شیرین نیست. زنم هم خوب است، امّا دیگر همه چیزش عادی شده است. با هم بد نیستیم، امّا دیگر مثل روزهای اوّل آشنایی‌مان عاشق یکدیگر هم نیستیم؛ مثل همه زن و شوهرهایی که دو تا بچه دارند. امّا گلدونه چیز دیگری است. شیرین و دوست داشتنی و معصوم. وقتی می‌خندد با همه صورتش می‌خندد. چشم‌هاش، گونه‌هاش و لب‌هاش همه می‌خندند. گاهی وقتی روی تخت دراز کشیده ام، بدون سر و صدا روی نوک پا وارد اتاق می‌شود. می‌فهمم می‌خواهد با دست‌های کوچکش چشم‌هایم را بگیرد و هر چه می‌گویم کی هستی هیچی نگوید و خنده‌اش را نگاه دارد و آخر پقی بزند زیر خنده. معمولاً به روی خودم نمی‌آورم و خودم را به خواب می‌زنم و می‌گذارم این کار را بکند، چون لذّتی بالاتر از حس دست‌های کوچکش روی پلک‌هایم نمی‌شناسم. چطور می‌توانم وارد اتاقی شوم که بدن کوچک گلدونه دلبندم در آن افتاده است. آه که چقدر بی‌رحمم که این فکرها را می‌کنم. من که چیزی ندیده‌ام. این خیالات احمقانه از کجا وارد ذهنم شده است؟ امّا این چند روز کجا بوده؟ چرا پیشم نیامده؟
خانه خالی است. صدایی به گوش نمی‌رسد جز صدای رفت و آمد ماشین‌ها در کوچه و صدای خفیف تکان خوردن برگ‌های درختان حاشیه خیابان که تا پشت پنجره اتاق گلدونه آمده‌اند در باد. ممکن است همه چیز توهمات من باشد؟ امّا اگر یک در هزار، یک در میلیون هم این امکان وجود داشته باشد که راست باشد، زندگی برایم غیرقابل تحمل می‌شود.
دارم دیوانه می‌شوم. مغزم دیگر درست کار نمی‌کند. هزار جور فکر و خیال کرده‌ام. چند بار نشستم پشت میز و سعی کردم فارغ از احساسات به شیوه‌ای منطقی اوضاع را بررسی کنم. یکی از احتمالاتی که طی این بررسی‌های منطقی به فکرم رسید این بود که شاید اصلاً گلدونه‌ای وجود ندارد. شاید کامی تنها فرزند ماست. امّا آن همه خاطره از خنده‌ها و بازی‌ها و شیرین‌کاری‌های گلدونه را چه کنم؟ چگونه می‌توان باور کرد که همه اینها خواب و خیال بوده است؟
اگر واقعاً همه آنها خواب و خیال بوده است، باید به خودم شک کنم. در این صورت، زنم راست می‌گوید که در عالم هپروت سیر می‌کنم. شاید نشستن و هی راجع به آدم‌ها و مکان‌های تخیلی نوشتن آخر عاقبتش همین باشد؟ امّا این احتمال هم به همه پرسش‌ها پاسخ نمی‌دهد. همین الان نیمی از آن لحاف کودکانه را که روی موکت اتاق گلدونه افتاده است می توانم ببینم. این لحاف که دیگر غیرواقعی نیست. روز دوشنبه ۲۸ آذر آن را دیدم و امروز پنج شنبه ۳۱ آذر است و باز آن را همان جا و در همان موقعیت می‌بینم. سه روز است که این لحاف آنجا افتاده است. اگر گلدونه‌ای وجود ندارد، اگر گلدونه فقط خیالی است در سرِ من، پس این لحاف مال کیست؟
از صبح جلوی در این اتاق ایستاده‌ام و نمی‌دانم چکار کنم؟ نه توان این را دارم که وارد اتاق شوم و نه می‌توانم این تردیدها را تحمل کنم. دلم گواهی می‌دهد که به محض اینکه پایم را به داخل اتاق بگذارم .... دلیلی ندارم. چیزی ندیده‌ام که احساسم را تأیید کند. امّا مطمئنم. خدایا چه کار کنم؟ این وضعیت غیرقابل تحمل است. پس راست می‌ایستم. سرم را بالا می‌گیرم و به سقف نگاه می‌کنم. تمام قوای ذهنی و جسمانی‌ام را جمع می‌کنم، دستم را دراز می‌کنم و در نیمه‌باز را فشار می‌دهم. پایم را بلند می‌کنم و دشوارترین کار جهان را می‌کنم. پایم را بر آستانه در می‌گذارم و وارد اتاق می‌شوم.

روبرت صافاریان

منبع : ماهنامه آدم برفی‌ها