همانند عقاب عمل کنید!

نمی‌دانم در اتفاقاتی که برایتان رخ می‌دهد یا مسائلی که پیش می‌آید تا چه حد خودتان را مقصر می‌دانید؟ آیا مسئولیت اشتباه‌هایتان را به گردن می‌گیرید یا به‌دنبال مقصر می‌گردید تا تمامی بارها را به دوش او افکنده و خود را محق نشان دهید؟! از آن‌دسته که وقتی همه تقصیرها را به دوش دیگری انداخت شروع می‌کند برای خود به دلسوزی و جوسازی علیه طرف مقابل! و آن‌قدر در این ذهنیت غیرمسئولانه خود فرو می‌رود که خودش هم باورش می‌شود که تمامی شرایط علیه او بوده و او هیچ نقشی نداشته، کاملاً پاک پاک است!!!
آیا گمان می‌کنید با چنین رفتاری هرگز به رشدی در زندگی فردی و اجتماعی خود دست خواهید یافت؟!
شما که همواره در بروز هر مشکلی نگاهتان معطوف به دیگری است و انگشت گناه را به سمت این و آن نشانه می‌روید پس کی فرصت خواهید کرد تا خودتان را بشناسید؟!
متأسفانه بسیاری از ما حتی به دو قدمی خودمان هم نزدیک نمی‌شویم! می‌دانید چرا؟! چون به‌خوبی واقفیم با خود چه کرده‌ایم و از سر همین بی‌مسئولیتی‌ها در قبال اعمالمان چه خلاء تاریک و وحشتناکی در درونمان ایجاد کرده‌ایم!
وجودمان شبیه کیسه مارگیرها شده! جرأت نزدیک شدن به آن را هم نداریم!!
اما یاران همیشه عزیزم:
ما برای رشد کردن خواه ناخواه به این رویاروئی نیازمندیم. آخر کسی که جرأت دست و پنجه نرم کردن با خودش را ندارد پس چگونه می‌تواند در قبال همسر و فرزندانش عهده‌دار مسئولیت گردد، فراموش نکنید این تنها کلید رمز قدرت انسان‌های قدرتمند با دیگران است.
این‌گونه افراد یک‌بار در زندگی تصمیم گرفته‌اند که دیگر همسایه‌ها، دوستان، دنیا و روزگار را مسبب بدبختی خود ندانند و کاسه کوزه بی‌تحرکی و نابسامانی خود را بر سر دیگری نشکنند و نتیجه این تصمیم را دیده‌اند، من و شما هم شاهدش هستیم.
همواره به خاطر بسپارید وقتی مسئولیت بدبختی‌های خود را به گردن دیگری می‌اندازید تصویر ذهنی حقیری از خود ارائه می‌دهید که تا پایان عمر گریبان‌گیرتان خواهد بود.
بیائید به‌جای مرغابی بودن همانند عقاب‌ها عمل کنید!
عقاب‌ها سعی می‌کنند در هر شرایطی توانائی‌های منحصر به‌فرد خود را کشف کرده و به نمایش بگذارند. هرگز به‌دنبال تقلید از دیگران نیستند، خصوصیات خود را می‌شناسند و همین شناخت باعث منحصر به‌فرد بودن و مورد توجه قرار گرفتنشان در هر محیطی می‌شود.
عقاب هرگز در پی جلب توجه و ترحم نیست. به هر محیطی که وارد می‌شود شرایطش را می‌سنجد، عقاید و خواسته‌هایش را با قدرت بیان می‌کند و بعد تصمیم می‌گیرد که در آن محیط بماند یا نماند.
اما مرغابی به‌خودش ایمان ندارد چرا که خودش را نمی‌شناسد و از به نمایش گذاشتن خود واقعی‌اش واهمه دارد، در برکه کوچکش گیر کرده کسی به او توجه نمی‌کند، بنابراین از سر خشم شروع به دست و پا زدن در برکه کرده و گل و لای آن را به اطراف پرتاب می‌کند غافل از این‌که باز هم برکه خودش را کثیف می‌کند! عقاب آن‌قدر اوج گرفته که حتی ذره‌ای هم از آن آلودگی‌ها به او نمی‌رسد.
یادتان باشد! هر عمل بهائی دارد که باید پرداخت. تهمت زدن، دروغ گفتن، یک‌طرفه به قاضی رفتن و در ذهن کسی را محکوم کردن کار مرغابی‌های برکه‌های تنگ و بسته است که دائم در همان دید بسته و محدود خود می‌چرخند و غر می‌زنند و بهانه می‌آورند که تو چرا به من دریاچه‌ای نشان نمی‌دهی تا در آن شنا کنم؟ در حالی‌که اگر چند قدم دورتر را می‌دید دریا در انتظارش بود اما از بس در حال دور خود چرخیدن و غر زدن بوده که دامنه دیدش از خودش فراتر نرفته و ناگزیر هرگز دریا را نمی‌بیند.
عزیز من! تو باید باور کنی که این خود تو هستی که انتخاب می‌کنی هر کس با تو چگونه برخورد کند. این خود تو هستی که نشانه‌ها را جدی نمی‌گیری، این خود تو هستی که قابلیتی از خود نشان نمی‌دهی، این خود تو هستی...
هر وقت خواستی کسی را محکوم کنی، از خودت بپرس: سهم من در این ماجرا چقدر بوده است؟ بعد که منصفانه همه چیز را بررسی کردی، پیش برو.

احمد حلت
مدیر مسئول و صاحب امتیاز مجله موفقیت

منبع : مجله موفقیت