تنها در خانه

- چنانچه قصد عبور و مرور از خیابان ها را دارید و هر چه زور می زنید ویلچر از جایش تكان نمی خورد، تعجب نكنید، نگاهی به انتهای خیابان بیندازید تا متوجه شوید كه شیب خیابان تا چه حد است.
۲- چنانچه قصد عبور از طریق پیاده رو را دارید حتماً ویلچر خود را به امكانات پرش از گودال عمیق و نیمه عمیق، جدول و پله های نامتقارن موجود در پیاده رو مجهز نمایید و البته نصب یك چشم الكترونیك نیز برای دیدن به موقع ناهمواری های نامحسوس مورد نیاز است تا بدون تلفات به منزل باز گردید.
۳- ویلچری های عزیز به خاطر بسپارید كه اتوبوس های موجود در شهر هرگز برای شما ساخته نشده اند و خیال ایستادن برای سوار شدن به تاكسی را نیز در سر نپرورانید كه امری است محال. البته در این مورد اخیر یك كلك كاربردی قدیمی هم این است كه چند اسكناس سبز رنگ را از جیب خود بیرون آورده و به صورت یك نیم دایره طوری كنار هم قرار دهید كه راننده گرامی بتواند آن را به وضوح ببیند وگرنه حتی برای شنیدن كرایه پیشنهادی شما هم ترمز نخواهد كرد.
۴- اگر با ماشین خودتان رانندگی می كنید باید بدانید كه ماشین فقط برای رانندگی است نه پارك كردن. اگر خواستید غیر از این عمل كنید خواهید دید كه یك یا دو پلیس از فاصله دور شروع به ثبت مشخصات ماشین شما در دفترچه جریمه شان خواهند نمود و اگر با هزار ایما و اشاره و بوق و.... متوجه شوند كه شما آرم ویلچر دارید، با قیافه نه چندان راضی به شما خواهند گفت: «اینجا جای پارك نیست، حركت كن!» و سعی نكنید كه بحث كنید. البته كه به آنها مربوط نیست شما كجا پارك می كنید! اگر كمی بگردید چند كیلومتر جلوتر یك پاركینگ هست كه جای سوزن انداختن هم ندارد. البته چند خیابان آن طرف تر هم پاركینگ دیگری است كه اگر خوش شانس باشید و بتوانید دل نگهبان را به رحم بیاورید، می توانید سوئیچ را بسپارید و نیم ساعتی ماشین را آنجا بگذارید، در ضمن فراموش نكنید كه چند كیلومتر آمده را عرض نیم ساعت برگردید. اصلاً ببخشید «مگر شما همراه ندارید؟ برای چه بدون همراه به خیابان می آیید؟»
۵- چنانچه با اتومبیل خودتان رانندگی می كنید سعی كنید هرگز ماشین دیگری به ماشین شما نزند. روش آن را دیگر خودتان پیدا كنید، چون در هر صورت مقصر شمایید و اصلاً مهم نیست كه صحنه تصادف به چه صورت باشد. به هر حال باید بدانید كه مقصر ویلچری است، حتی اگر گواهینامه داشته باشید و ماشین شما مجهز به امكانات باشد.
۶- خیال رفتن به ادارات را هم از سرتان بیرون كنید. اگر برای تسویه حساب دانشگاه و گرفتن مدرك تان می روید، اگر برای برداشت از موجودی تان به بانك می روید، اگر به پزشك مراجعه می كنید و... یادتان باشد كه باید از دو مرد تنومند كه نه دیسك كمر را بهانه كنند و نه درد دست و پایشان، در خیابان كمك بگیرید و یا این كه از منزل مجهز به نفرات كافی بیرون بیایید و اصلاً چه معنی دارد كه ویلچری ها از خانه بیرون بیایند؟ مگر خانواده ای ندارند كه كار آنها را انجام بدهند؟
۷- در اینجا به طور خلاصه لیستی از كارهایی كه ویلچری های عزیز باید خانواده شان را به جای خود بفرستند ذكر می شود:
الف- خرید مایحتاج منزل
ب- خرید پوشاك و غیره
ت- رفتن به پارك و اماكن تفریحی
ث- رفتن به سینما، تئاتر و...
ج- مراجعه به پزشك، داروخانه، بیمارستان و...
ح- رفتن به مدرسه و دانشگاه
خ- حضور در سمینارها
د- دیدار از نمایشگاه ها
ذ- مراجعه به ادارات مختلف
ر- انجام امور بانكی و استفاده از عابر بانك
ز- حضور در مساجد برای نماز جماعت و غیره
س- حضور در استادیوم ها
ش- حضور در محضر برای تنظیم اسناد
و غیره
۸- تا اینجا اگر توانستید از موانع ذكر شده بگذرید و خواستید برای دیدار از یكی از شهرهای زیبای ایران با هواپیما سفر كنید(در مورد قطار اصلاً فكرش را هم نكنید!) در مسیر پرواز خود دیگر در امان خواهید بود، چرا كه خدمات ویژه حتماً برای بالا بردن شما از پله های هواپیما در اكثر شهرها به پرسنل كارآمدی مجهز است كه ویلچر شما را روی دوش خود سوار كرده از پله های هواپیما شما را بالا و پایین می برند و در این راه حتی از جان خود(و جان شما!) مایه می گذارند. آنها حتی در منتقل كردن شما از ویلچر به صندلی هواپیما و بالعكس نیز از خود تخصص و مهارت لازم را به نمایش می گذارند. منتها تنها چیزی كه در اینجا لازم است این كه پس از رسیدن به مقصد یك عكس از تمام استخوان های خود بگیرید(البته فقط برای اطمینان!) و دیگر این كه سعی نكنید از مهماندار گرامی و صد البته highclass هواپیما چیزی بخواهید كه زیر پاهای آویزان از صندلی بگذارید، می گویید نه؟ خوب امتحان كنید!

پریوش مظفری

منبع : روزنامه همشهری