حسین سخنیار مسرور اصفهانی

جنسیت: مرد
نام پدر: محمدجوادتاجر کوپائی
تخلص: مسرور
تولد و وفات: (۱۲۶۹ -۱۳۴۷) قمری
محل تولد: ایران - اصفهان - قریهٔ کوپای
شهرت علمی و فرهنگی: نویسنده ، مترجم و شاعر
پس از پایان تحصیلات مقدماتی به فراگیری صرف ، نحو ، معانی ، بیان ، منطق ، فقه ، اصول و حکمت پرداخت. سپس در مدارس جدید به تحصیل مشغول شد و سپس به تهران آمد و به استخدام وزارت فرهنگ درآمد و در دارالفنون و دبیرستان نظام به تدریس پرداخت. وی فنون شعر را از فرصت‌الدوله شیرازی دهقانی سامانی آموخت. او زبان‌های عربی و فرانسه و انگلیسی را خوب می‌دانست و از زبان پهلوی اطلاعاتی داشت. در ۱۳۵۲ق که از طرف انجمن ادبی ایران به نظم آوردن مضامین الواح تخت جمشید به مسابقه گذارده شده بود ، مسرور از میان پنجاه شاعر برجستهٔ شرکت کنندهٔ حائز رتبهٔ اول گردید و نیز در موقع افتتاح آرامگاه حکیم فردوسی شعر او مقام اول را به دست آورد. وی گذشته از استادی در زمینهٔ شعر در نثر نیز توانا بود و از هنر موسیقی و خوشنویسی نیز بهره داشت. مقالات ادبی و تاریخی او در مجلات "ارمغان" و "یغما" چاپ شده است. او مدتی مدیریت برنامه‌های ایران در آینهٔ زمان و شهر سخن را ، در رادیو ایران ، به عهده داشت. سرانجام در تهران وفات یافت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد. از آثار وی: "امثال سائره"؛ "خواجو کرمانی"؛ "داستان تاریخی محمود افغان"؛ "ده نفر قزلباش"؛ "فرهنگ زبان"؛ "قرآن یا سرگذشت لطفعلی‌خان زند"؛ "نی‌زن بیابان"؛ "هنرنامه"؛ شعر. اثر دیگر او مجموعه اشعارش است که نخست تحت نام "راز الهام" در ۱۳۳۸ش و سپس تحت نام "یادگار سخنیار" در ۱۳۴۷ش ، در سال وفات وی ، منتشر شد.

منبع : مطالب ارسالی