پیش از اینکه ممنوع‌اش کنی ، کمی فکر کن

وقتی خیلی از آموزگاران و معلمان با فناوری‌هایی برخورد می‌کنند که باعث هرج و مرج و آشفتگی کلاس درس می‌‌شود؛ اولین عکس‌العملی که در این زمینه انجام می‌دهند منع استفاده از آن در کلاس درس است. این در حالی است که برخی از این فناوری‌ها نظیر تلفن‌های همراه و گوشی‌های هوشمند می‌توانند به عنوان ابزار‌های یاد‌گیری و آموزش مورد استفاده قرار گیرند.
باب لانکو (Bob Longo)، مدیر‌عامل موسسه Studywiz Spark می‌گوید: سیاست‌های تصویب شده در این زمینه باید سیاست‌های کاربردی باشند نه اینکه فقط بر سر توقیف و یا آزاد شدن آنها بحث کنند.
برای مثال در مدارس دولتی نیویورک قانون منع استفاده از تلفن همراه تصویب شده است. البته همه ما می‌دانیم که در صورت استفاده نادرست از هر دستگاه ارتباطی ممکن است چنین اتفاقی رخ ‌دهد.
از سوی دیگر طرح یک لپ‌تاپ برای هر کودک، موجی از علاقه به یادگیری در بین بچه‌ها ایجاد کرد و معلمان هم معتقدند که این روش برای یادگیری سودمند و موثر است.
آیا فکر می‌کنید که اعمال سیاست ممنوعیت استفاده از تلفن همراه باعث عقب افتادگی از دنیای فناورانه می‌شود؟
از صفحه کلید کامل QWERTY روی گوشی‌های موبایل برای دسترسی بهتر به اینترنت گرفته تا دسترسی به ایمیل از هرجای دنیا همگی نشان از همگرایی و یکپارچگی فناوری‌ها می‌دهد.کامپیوتر‌ها و تلفن‌های همراه از لحاظ عملکردی در حال نزدیک شدن به یکدیگر هستند و اغلب در یک سطح با هم قرار می‌گیرند.
● کنترل ارتباطات، نه کنترل دستگاه‌ها
دانش‌آموزان، بیش‌تر به سوی فناوری‌ها کشیده می‌شوند و این جزیی از عادات طبیعی آنها است.هوا، آب، غذا و البته فناوری در همه اشکال و عملکرد‌ها در برنامه دانش‌آموزان نقش مهمی را ایفا می‌کند.
بر این اساس معلمان باید متوجه ارتباط طبیعی افراد با فناوری‌ها شوند و خصوصیات متولد شدن را در یک دنیای غنی فناورانه درک کنند.معلمان باید روش استفاده از تلفن همراه را به زبانی دیگر به دانش‌آموزان آموزش دهند.قانون منع استفاده از تلفن همراه، iPod‌ها و دیگر دستگاه‌ها ممکن است در کوتاه مدت موثر باشد اما در بلند مدت باعث عقب ماندن دانش‌آموزان از دنیای فناورانه و به روز بودن در قرن ۲۱ می‌شود.
● فعالیت‌های چند‌رسانه‌ای
متاسفانه بسیاری از پلات‌فورم‌های آموزش مجازی که در مدارس اعمال می‌شد برای سطح دانشگاه‌ها ساخته شده و برای مدیریت تعداد زیادی از دانش‌آموزان عضو هر کلاس طراحی شده است نه برای آموزش‌های فردی.به علاوه اکثر مدارس‌‌، طرح یک لپ‌تاپ برای هر کودک را به درستی درک نکرده‌اند و بیش‌تر فکر می‌کنند که باید بر روی مهارت‌های کامپیوتری تاکید کنند به جای اینکه، فرصت‌های یاد‌گیری را ارتقا داده و از این مزایای دستگاه‌های چند‌رسانه‌ای استفاده کنند.از آنجا که فعالیت‌های چند‌رسانه‌ای را اغلب با سرگرمی مترادف می‌دانند جای تعجب نیست که در صدد اجرای قانون منع استفاده از تلفن همراه برآیند.
● فناوری‌های کاربردی
با این حال در فضایی خارج از دنیای آموزش، هر فردی با تلفن همراهش همان کارهایی را انجام می‌دهد که با کامپیوتر می‌‌تواند انجام دهد و البته بسیاری از این کار‌ها مفید بوده و مربوط به گرفتن اطلاعات ارزشمند است.به علاوه تلفن‌های همراه یا PDA‌های دیگر مقرون به صرفه بوده و قابلیت همراهی در هر زمان و مکانی را دارد.
همچنین مدارسی که استطاعت تهیه یک لپ‌تاپ برای هر کودک را ندارد می‌توانند این طرح را با ترکیب لپ‌تاپ و دستگاه‌های قابل حمل ارزان قیمت مانند یک آیپاد اجرا کنند.
بنابراین قانون منع و تحریم فناوری‌های کاربردی راه‌حل مناسبی نیست زیرا این فناوری‌ها در محیط‌های آموزشی بسیار ارزشمندند؛ اما با مدیریت صحیح می‌توان همه خطراتی که کودکان را تهدید می‌کند، کنترل کرد.به این ترتیب بعضی از این روش‌ها را می‌توان با فناوری، برخی را با آموزش و بعضی را با سیاست و نظارت اعمال کرد.
ما نمی‌توانیم دانش‌آموزان را به صرف آنکه حیاط مدرسه نزدیک خیابان است، از بازی در حیاط منع کنیم، ولی می‌توانیم برای احتیاط بیش‌تر در حیاط حفاظ بکشیم.
در مورد دستگاه‌های ارتباطی هم وضع به همین منوال است ما باید نظارت کنیم و به بچه‌ها آموزش دهیم که چگونه رفتار کنند.
به همان ترتیب با تشکیل محیط‌های آموزش نرم‌افزاری ما می‌توانیم معلمان را با ابزار‌های مدیریتی مجهز کرده تا بتوانند دانش‌آموزان را پشتیبانی کنند.
ما می‌توانیم فناوری‌های Web ۲.۰ و دیگر فناوری‌های دسترسی داشته باشیم و ارزش آن را در این زمینه به بچه‌ها بفهمانیم و در همان زمان فضای آموزشی قابل اطمینانی را در یک دنیای فناورانه غنی برای آنها بسازیم.
همانطور که قبلا نیز ذکر شد به غیر از قانون منع و تحریم، راه‌حل‌های بهتری هم وجود دارد.
در این جا مثالی را از زبان مدیر یکی از مدارس سوییس می‌آوریم.
در یکی از اردو‌های آموزشی برای یکی از دانش‌آموزان شرایط خطرناکی به وجود آمده بود و چون او با خود یک گوشی موبایل داشت توانست از آن استفاده کند و کمک بخواهد. در نتیجه بدون موبایل ممکن بود اتفاق بدتر و شرایط سخت‌تری پیش بیاید. هم‌اکنون مدارس در حال برنامه‌ریزی برای توسعه تلفن‌های دیجیتالی برای همه دانش‌آموزان هستند و می‌خواهند از قابلیت رایانش همراه برای آموزش و از ظرفیت‌های ارتباطی برای حفظ امنیت و سلامت دانش‌آموزان بهره ببرند.

ترجمه: ساحره چمنی

منبع : روزنامه فناوران