بن هور سینما درگذشت

درگذشت چارلتون هستون هنرپیشه شناخته شده سینمای امریکا که در ایران به واسطه فیلم های «ال سید»، «بن هور» و «ده فرمان» میان علاقه مندان شناخته شده بود یک بار دیگر دوران شکوه سینمای تاریخی و حماسی را زنده کرد. صنعت سینمای امریکا در حالی که در دو دهه پنجاه و شصت میلادی کاملاً قافیه را به سینمای هنری و متفاوت اروپا باخته بود، قصد داشت با تولید و بعضاً بازسازی فیلم های مذهبی، تاریخی و حماسی، مجدداً رونق را به سالن های عظیم سینمای اش بازگرداند و در این مسیر، مهمترین موضوع بی شک سرمایه گذاری چهره هایی بود که بتوانند به عنوان بازیگر، مخاطبان و به طور کلی فرهنگ عام را تحت تاثیر قرار دهند. چارلتون هستون یکی از همان بازیگران بود. هستون خوش سیما و تنومند با آن صدای خش دار و کاملاً به یاد ماندنی، یکی از بهترین گزینه ها برای ایفای نقش شخصیت های فیلم های مورد نظر استودیوها در آن دوره بود و اکنون مرگ او، این حضور و درخشش را برای همیشه در حافظه تاریخ، بایگانی کرد. هستون شنبه شب در منزلش در بورلی هیلز و در ۸۴ سالگی درگذشت.چارلتون هستون متولد ۱۹۲۳، تا قبل از مرگش در بیش از ۱۲۰ پروژه تلویزیونی و سینمایی نقش آفرینی کرد. بن هور سینما در سال ۱۹۶۰ برای بازی در همین فیلم موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد شد. جیمز استوارت و جک لمون از رقبای سرسخت هستون در آن سال بودند.حضرت موسی(ع)، ال سید و میکل آنژ از دیگر شخصیت هایی هستند که او در اوج دوران فعالیت های سینمایی اش به نقش آنها درآمد. یکی از بهترین حضورهای سینمای هستون را باید بازی در شاهکار ارسن ولز، «نشانی از شر» دانست و بدترین حضور سینمایی او هم به فیلم «بولینگ برای کلمباین» ساخته مایکل مور بازمی گردد که چیزی جز سخافت را به همراه نداشت. هستون در سال ۱۹۹۸، رئیس انجمن ملی تفنگ شد و در چندین آگهی تبلیغاتی تفنگ به دست، ژست های فراوانی گرفت.
رفتارهای هستون به عنوان رئیس این انجمن در فیلم مایکل مور بیش از حد زننده بود و حتی اگر او این نقش را هم در فیلم مستند «بولینگ برای کلمباین» بازی کرده باشد، باز به عنوان یکی از آخرین حضورهای سینمایی اش که اتفاقاً خیلی دیده شد و بحث های فراوانی را هم به همراه داشت واقعاً ناموفق بود و حتی بخشی از محبوبیت او را از بین برد.هستون مدتی هم رئیس انجمن بازیگران و موسسه فیلم امریکا بود و در سال هایی با جنبش حقوق بشر همراه شد ولی بعد از مدتی به دیدگاه ها و الگوهای محافظه کاران وابسته شد و از نامزدهای محافظه کار حمایت می کرد. البته در سال ۲۰۰۲ میلادی هم به نوعی اعلام کرد نشانه هایی از بیماری آلزایمر را در خود کشف کرده است.
او درباره این بیماری گفته بود؛ «باید شجاعت خود را حفظ کنم.» دیوید برادلی همکلاس قدیمی او در دانشکده در واقع اولین کسی است که از هستون به عنوان بازیگر استفاده کرد. او در فیلم جولیوس سزار، ساخته برادلی در سال ۱۹۴۹ به نقش مارک آنتونی ظاهر شد آن هم با دستمزد هفتگی ۵۰ دلار.هال بی والیس، تهیه کننده «کازابلانکا» یکی از کسانی بود که راه هستون را برای حضور در هالیوود هموار کرد. اما بی شک سیسیل بی دمیل فیلمساز بیشترین نقش را در حضور سینمایی هستون داشت. «بزرگ ترین نمایش زمین» و بازسازی نسخه صامت «ده فرمان» (۱۹۲۳) دو فیلمی هستند که هستون را از فیلم های کم ارزش و کم هزینه و معمولی بیرون کشاند و به یک ستاره تبدیل ساخت.
دمیل کاملاً تحت تاثیر شباهت چهره هستون با تندیس میکل آنژ از حضرت موسی(ع) قرار گرفته بود.اسکاری که هستون برای بن هور گرفت او را به یکی از گران ترین ستاره های هالیوود تبدیل کرد. قبل از اینکه او بن هور سینما شود این نقش به مارلون براندو، برت لنکستر و راک هادسن هم پیشنهاد شده بود.
ده فرمان نقطه عطف حضور سینمایی او است، فیلمی که بازتولیدش سوای دغدغه های هنری دمیل به عنوان یک بازسازی منطبق با الگوهای زندگی مدرن جنبه های سیاسی خاص را هم به همراه داشت. بی دلیل هم نبود که خود دمیل در ابتدای فیلمش به روی پرده سینما ظاهر و نکاتی را درباره فیلم و اوضاع کنونی امریکا متذکر می شد.اما جدای همه این نقش آفرینی های تاریخی،علاقه مندان جدی سینما کماکان هر کجا که نام «وارگاس» را می شنوند هستون و نقش او به عنوان یک بازرس موادمخدر در فیلم «نشانی از شهر» را به یاد می آورند. او در این فیلم با خود ولز، جنت لی و مارلین دیتریش همبازی بود.چارلتون هستون اغلب به صحنه نمایش، آن پناهگاه همیشگی اش رجوع می کرد و چند کتاب هم از او تاکنون منتشر شده است که اغلب به خاطرات او در هالیوود مربوط می شوند.

محمد باغبانی

منبع : روزنامه اعتماد