پیکار انتخاباتی

● عناصر پیکار انتخاباتی:
هر پیکار انتخاباتی از سه عنصر تشکیل شده است؛ پیام، پول و ماشین.
▪ پیام
پیام یک گزاره موجز است که می‌گوید چرا رأی‌دهندگان باید یک نامزد انتخاب کنند؟ به مثالهای زیر توجه کنید:
جان جکسون یک تاجر است نه یک سیاستمدار پیشینه او در امور مالی بدین معناست که او می تواند در دولت ثبات مالی ایجاد کند.
جامعه ما با افزایش میزان جرم و جنایت و افول سیستم آموزشی روبروست و در این شرایط ما به رهبرانی نیاز داریم که معابر و خیابانها را امن نگه دارند و پاسخ‌گویی را در مدارس احیاء کنند. جان جکسون چنین رهبری است.
در طول چهار سال گذشته جان جکسون بیش از پنجاه جلسه شورای شهر را ازدست داده است چنین فردی چگونه می تواند یک رهبر باشد. جان جکسون پیشنهاد دولت را رد نخواهد کرد.
پیام یکی از مهمترین جنبه های پیکار سیاسی است. به این می گویند لب کلام. بقیه رقابت بر تکرار پیام متمرکز خواهد شد. بنابراین این نکته از اهمیت خاصی برخوردار است.
در یک پیکار سیاسی مدرن پیام باید قبل از آنکه پخش شود باید با دقت تمام چکش کاری شود. پیکار های اصلی صدها هزار دلار در مورد رای گیری و گروه های کانونی صرف می‌کنند تا بتوانند محاسبه کنند که برای کسب اکثریت آراء در روز انتخابات چه پیامی مورد نیاز است.
▪ پول
پول اغلب " شیر مادر سیاست" نامیده می‌شود. هزینه های رقابت ها در طول چند دهه گذشته افزایش یافته. هزینه برای اموری مثل تبلیغات تلویزیونی، پست مستقیم و نفرات مستلزم صرف مقادیر زیادی پول و انرژی می‌باشد.
▪ ماشین
سرانجام، ماشین نشان دهنده سرمایه انسانی، سربازان پیاده ایی که به آرمان خود وفادار هستند و معتقدان راستینی هستند که بار دنیا را بر دوش می کشند . ماشین یا باید به نفرات حقوق بدهد یا فعالان داوطلب آن را کاملاً در اختیار خواهند گرفت. رقابت ها ی موفق معمولاً به مدیر تبلیغاتی و نفراتی نیاز دارند که تصمیمات راهبردی و تاکتیکی اتخاذ کنند و در عین حال داوطلبان و کارآموزان از طریق تبلیغات خانه به خانه و تماس های تلفنی با رای دهندگان ارتباط برقرار می‌کنند.
پیکارهای مدرن از سه عنصر فوق برای خلق راهبردی موفق برای پیروزی استفاده می‌کنند، هیچ رقابتی بدون توجه به این سه عامل نمی تواند موفق باشد.»
▪ تاریخچه
رقابت های سیاسی از زمانی که شهروندان آگاه وجود داشته اند فعال بوده است. پیکارهای جمعی اغلب توسط اقشار محروم تر یا دیدگاه های اپوزوسیون (در مواجه با نیروهای قدرتمند تری که به لابی متوسل می‌شوند) آغاز شد. پدیده رقابت های سیاسی رابطه ایی تنگاتنگ با گروههای ذینفع خاص و احزاب سیاسی دارد. گفته می شود اولین پیکار مدرن پیکار ویلیام گلدستون موسوم به پیکار میدلوسین در دهه۱۸۸۰ بود. هر چند ممکن است نمونه های مدرن دیگری نیز در قرن نوزدهم وجود داشته باشد.
جوامع دموکراتیک پیکارهای انتخاباتی منظمی دارند اما پیکارهای سیاسی در موضوعات خاصی حتی در کشورهای غیر دموکراتیک می‌توانند روی دهند البته به شرطی که آزادی بیان وجود داشته باشد.
تکنیک ها یک پیکار با هدف ذهنی خاصی شکل می گیرد، قانون خاصی را تصویب یا لغو می‌کند، درانتخابات برنده می‌شود و غیره. نقطه کانونی یک پیکار دست یابی به حداکثر مردم و متقاعد کردن آنها در حمایت از هدف پیکار ؛ وشرکت فعالانه آنها چه از لحاظ وقت و چه از لحاظ پول می‌باشد.
یکی از اولین اولویت های یک گروه پیکار (که ممکن است الهام بخشی به یک نفر یا افراد حرفه ای زیادی باشد) تثبیت پیام پیکار است. همانطور که در بالا ذکر شد این مطالب خلاصه ایست از هدف پیکار و اینکه چرا رای دهنده متوسط باید از آن حمایت کند. این امر مستلزم استفاده از تکنیک های از قبیل تبلیغات و پروپاگاندا است.
پیام باید به رای دهندگان منتقل شود. کانال هایی که در زمان پخش پیام در دسترس پیکارهای سیاسی است صرفا توسط قانون و تصور مشارکت کنندگان در پیکار محدود می گردد. این کانال ها عبارتند از :
- رسانه‌های عمومی (در اصطلاح آمریکایی رسانه‌های آزاد یا رسانه‌های خصوصی) به شایعات اینچنینی دامن می زنند که فلان شخص تلاش می‌کند انتخاب شود یا چنین و چنان می‌کند.
- رسانه‌های پولی که از تبلیغات پولی در تلویزیون، رادیو،روزنامه ها، بیلبوردها و مخصوصا اینترنت تشکیل می شوند.
- برگزاری تجمعات اعتراض آمیز، راهپیمایی ها و دیگر رویدادهای عمومی مشترک(البته به شرطی که بتوان تعداد کافی از مردم را متقاعد کرد که در آن شرکت کنند)
- برگزاری میتینگ های جمعی با بلند گو
ـ نوشتن نامه های مستقیم به مردم (از طریق یک شرکت بازاریابی حرفه ایی یا در مقیاسی کوچک تر بوسیله داوطلبان )
- ارتباط رودررو با مردم در رویدادها چه در داخل خیابان و چه دم در خانه آنها
- برقراری ارتباط از طریق تماس تلفنی با مردم
- پخش برشور یا فروش روزنامه
- از طریق سایت ها، اجتماعات مجازی یا اجتماعات آن لاین و پیام های اینترنتی خواسته یا ناخواسته
- دوره گشتن در شهرهای مختلف برای جلب آراء
این روش ها با یکدیگر ترکیب شده و راهبردی مدون موسوم به طرح پیکار را تشکیل می دهند، این طرح دارای هدف، پیام، مخاطب و منابع است تا طرح کلی پیروزی را رسم نماید.
هدف پیکار عموما شناسایی هواداران و در عین حال انتقال پیام است.سپس برای این هوداران شناخته شده اطلاعات اضافی فرستاده می‌شود و از آنها درخواست همکاری می‌شود،از آنها خواسته می‌شود با کمک مالی، انجام کار داوطلبانه، نوشتن نامه های برای رسانه‌ها، رای دادن در جهتی خاص ودر کل کمک به آن آرمان به پیکار ملحق شوند.
حالت ایده‌آل پیکار برای افراد دخیل، حضور رسانه، منابع مالی در دسترس، ساعات کاری داوطلبان و تعداد افرادی که پیام به آنها می‌رسد بیش از پیش در حال افزایش است و این افزایش تا زمانیکه هدف پیکار برآورده شود ادامه خواهد داشت.
پیکارهای امروزی مانند نهادها، مؤسسات خیریه یا احزاب سیاسی می‌توانند ریشه دار شوند به همین ترتیب هیأت ها و مجموعه های موجود از پیکارها استفاده می‌کنند تا خود را فعال و هماهنگ نگه دارند.
● پیکارهای انتخاباتی مدرن در بریتانیا
پیکارهای انتخاباتی بریتانیا بیشتر حول محور احزاب سیاسی متمرکز هستند.
حزب کارگر، حزب محافظه‌کار و حزب دموکراتهای لیبرال در خود بریتانیا برای تصاحب همه کرسیها رقابت می‌کنند البته به استثنای کرسی رئیس پارلمان (بخاطر حفظ بی‌طرفی سیاسی)
حزب پلید سیمرو۱ در ولز و حزب ملی اسکاتلند و همچنین حزب سوسیالیستهای اسکاتلند در اسکاتلند برای تصاحب کرسیها رقابت می‌کنند. هر حزب در هر حوزه انتخابیه و هر حکومت محلی دارای عضویت و سازمان می‌باشد این شعبه های محلی مسؤول انتخاب نامزد ها و پیکارهای سیاسی در زمانی به جز چهار الی شش هفته انتخابات می‌باشند .سازمان حزب محلی به طور تأثیرگذاری مسؤول تلاش هایی که در سطح محلی در همه پیکارهای انتخاباتی می‌شود می‌باشد ، این وضعیت امکان ایجاد سازمانی مشترک را برای نامزدهای حزب مورد نظر در همه سطوح دولت از شوراهای کشیشی، وست ‌مینیستر( پارلمان بریتانیا) تا پارلمانهای اروپایی فراهم می آورد.
● عملکرد پیکارهای انتخاباتی
نامزدها وابستگی شدیدی به این دارند که رسانه‌های ملی، حزب و رهبر حزبشان را پوشش دهند. بریتانیا روزنامه‌ها و تلویزیونهای ملی بسیار بیشتری مثلاً در مقایسه با ایالات متحده آمریکا دارد. بنابراین توجه رسانه‌ها بر فعالیت سیاسی در پارلمان و در سطوح ملی تمرکز بیشتری دارد.در طول پیکار، احزاب تلاش زیادی در مدیریت خبر از خود نشان می دهند و می کوشند که اطمینان حاصل کنند پوشش رسانه‌ها بر پیامهای کانونی‌شان متمرکز شود . چنین تمرکزی در مقر حزب ملی بسیار بیشتر شده است. در بریتانیا رسانه‌ها از پخش تبلیغ در موضوعاتی که باعث مناقشه سیاسی یا صنعتی می‌شود صراحتاً منع شده اند. این بدان معناست که پیکارهای تبلیغاتی ملی به طور مؤثری به بیلبوردها و تابلوهای تبلیغاتی محدود می‌شوند. با اینکه تبلیغات پولی در روزنامه ها قانونی است، اما در عین حال نسبتاً غیر معمول می‌باشد. علی رغم غیر قانونی بودن تبلیغات تلویزیونی احزاب بریتانیا مجازند از زمان مجاز برای ارائه برنامه‌های انتخابات حزبی و برنامه‌های سیاسی حزب که معمولاً مدت زمان آنها پنج دقیقه است از تلویزیون استفاده کنند.

ترجمه: کریم غلامزاده علم

منبع : فراجو