نگاهی به فیلم "ویکی کریستینا بارسلونا"

هرچند فیلم جدید ِ آلن از صمیمیت و سادگی همیشگی آثار او برخوردار است و محال است که با احساس بدی از تماشای آن برخیزید ولی از مجموع داستان و فیلم راه به جایی نخواهید برد. وودی آلن حالا دیگر سالهاست که بیشتر با گفتار مضامین خود را به مخاطبانش منتقل می کند. در "ویکی کریستینا بارسلونا" گویا آلن کلا" اصل " حرف نزن ، تصویر کن " در سینما را کنار گذاشته و با روایت غالب بخش های فیلم توسط کریستوفر ایوان ولش منظور خود را مطرح می کند، منظوری که به گفته خود او بیشتر در باره روابط انسانهاست تا کمدی. در این فیلم بیشتر با بازی های گرم بخصوص از جانب زوج اسپانول (کروز/ باردم) مواجهیم ، بویژه کروز که یادآور بازیگران زن بزرگ سینمای ایتالیا در فیلم هایی مثل فیلم های فللینی است. موضوع ِ مثلث ِعشقی فیلم همچنان مضمون قدیمی و مورد علاقه ء آلن است که خوشبختانه به یُمن ِ فیلمبرداری خوب و فضای گرم لوکیشن و بازی های کاملا" روان و یکدست (حتی از جانب ربکا هال) علیرغم ِ پایان بندی خنثی! چندان به فیلم آسیب نمی زند. باردم چنان عالی است که انگار نه انگار که از اسکار "جایی برای پیرمردها نیست" و "عشق سال های وبایی" بدین وادی گام گذارده است!
هرچند مدتهاست که دیگر از کمدی های بکری مثل : "پول را بردار و فرار کن" یا "عشق و مرگ" و ... یا "آنی هال" در کارهای آلن خبری نیست و در آثار او بیشتر حرف بر تصویر مسلط است ، ولی باید پذیرفت که روشنفکری و هنر و دیالوگ های آلن صمیمانه و دوست داشتنی هستند. بی اغراق از زیر پوست و پس ِ سر ِ تحصیلکردگان و هنرمندان و روشنفکران (بیشتر نیویورکی و اغلب منهتنی) می گوید و نه کسی را تقبیح می کند و نه کسی را تحقیر. معمولا" هم موضوعاتی هرچند کوچک (یا بزرگ) را چنان می شکافد که در پایان از پای صحبت ِ او دست خالی برنمی خیزید.
این فیلم آلن در حد کارهای قبلی او بخصوص "مچ پوینت" در ۲۰۰۵ نیست ولی از دو کار قبلی او "اسکوپ" و "رویای کاساندرا" بهتر است. باز هم تکرار می کنم بازی ها بخصوص بازی پنه لوپه کروز در سطح بسیار بالایی هستند و هر نوع ضعف بخصوص از نوع روایی ! فیلم را جبران می کنند. دیدن "ویکی کریستینا بارسلونا" خالی از لطف نیست و اصلا" شما را خسته نمی کند.

نادر خوانساری
منبع: وب لاگ "از سینما"

منبع : سی‌نت