مولانا هم اهل وب است

همانطور که کشورها و جوامع در منطقه و قاره خود و نیز در جغرافیای سیاسی- اجتماعی جهان، نمی توانند تلاش برای حضور پررنگ و موثر را کنار بگذارند، در دنیای اطلاعات نیز حتما جد و جهد به خرج خواهند داد تا هرچه بیشتر حضور داشته باشند و پررنگ تر و وسیع تر دیده شوند و به چشم آیند. حضور در دنیای اطلاعات، مستقیما با میزان حضور در اینترنت و وب در رابطه خواهد بود. یکی از دوستان اهل وب و وبلاگ، عادت داشت (و احتمالا هنوز هم دارد) که به طور منظم نام خود را در موتورهای جست وجو مورد تفحص قرار می داد، یافته های این جست وجوها را خط به خط می خواند، و هرگاه به نظر می رسید که چیز جدیدی نصیبش شده، خرسندی و خوشحالی اش کاملا هویدا می شد.
اما گاهی هم چیز دندان گیری به یافته های قبلیش افزوده نمی شد؛ و آن وقت بود که نوعی سراسیمگی و حتی ناکامی را می شد از چهره اش خواند. همان زمان، در مقابل کنجکاوی و نگاه های پرسش آمیز دیگران که انگیزه این رفتار دوستمان را درنمی یافتند، و حتی شاید به این رفتار او طعنه می زدند، از موضعی بالا و با اعتماد به نفسی مثال زدنی می گفت: «شما نمی بینید آنچه را که من می بینم...» این یعنی که «من در دنیای اینترنت هستم... هنوز زود است که این حقیقت دنیای آینده را دریابید.» این دوست کارشناس کاملا حق داشت. فقط مشکل این بود که خیلی زودتر از دیگران به یک حقیقت مهم دست یافته بود. اکنون دیگر این یک اصل بدیهی و مسلم است که زنده بودن در اینترنت مترادف است با حضور در لابلای اقیانوس اطلاعات پهنه وب (من در وب حضور دارم، پس «هستم») این اصل هم مانند دیگر اصول مهم دنیای مدرن، انگیزه رقابت جوامع شده و بخش قابل توجه از سرمایه گذاری مادی و نیروی انسانی را به خود جلب نموده است.
از اینجاست که این واقعیت به لایه های فراتری هم ارتقا پیدا می کند و حتی به حیات و اهداف و آرمان های جوامع گره می خورد. همانطور که کشورها و جوامع در منطقه و قاره خود و نیز در جغرافیای سیاسی- اجتماعی جهان، نمی توانند تلاش برای حضور پررنگ و موثر را کنار بگذارند، در دنیای اطلاعات نیز حتما جد و جهد به خرج خواهند داد تا هرچه بیشتر حضور داشته باشند و پررنگ تر و وسیع تر دیده شوند و به چشم آیند. حضور در دنیای اطلاعات، مستقیما با میزان حضور در اینترنت و وب در رابطه خواهد بود.
واقعیت کاملا آشکار این است که توجه به این اصل کلیدی، در کشور ما جدی نیست و به نظر می رسد ذهنیت دستگاه های تصمیم گیر و نیز درک عمومی جامعه از این اصل، با آنچه باید فاصله قابل توجهی دارد.
در مقایسه با اقیانوس های بی پایان و شگفت آور از انبوه اطلاعات به نمایندگی از فرهنگ های متنوع در وب، باید پذیرفت که آنچه ایران در وب دارد، چند قطره ای بیش نیست. هنوز از آن همه نام درخشان علمی و هنری، میراث فرهنگی، پیشینه تاریخی، شاهکارهای هنری و عاطفی و انسانی، چیزی به فضای اینترنت منتقل نشده است و کشور ما را همچنان بسان یک جزیره بزرگ اما کشف نشده، در قرن اطلاعات، ناشناخته نگهداشته است. مولانا جلال الدین محمد بلخی اهل کجاست؟ این سوالی است که به مناسبت هشتصدمین سال تولد مولانا، و اقبال جهانی نسبت به او، موضوعیت پیدا کرد. اما واقعیت این است که پیش از توجه و تمرکز مدیران و کارشناسان ایرانی بر این سؤال و تلاش برای القای پاسخ موردنظرشان، جواب سؤال پیشاپیش در جهان معلوم است، به دیگر سخن این سؤال برای کمتر کسی در پهنه وب مطرح است، چرا که سایت های اینترنتی فراوان که از قضا تقریبا هیچیک هم ایرانی نیستند این سوال را از اذهان حذف کرده اند. این واقعیت تلخ، شاهد موکدی است بر همان اصل کلیدی ابتدای یادداشت، ما در فضای وب فقیریم، و غایب. جالب آن است که زمانی هم که با جاروجنجال فراوان، قرار شد دستگاه های ایرانی هم دست به کار شوند و با مقداری کنفرانس و کنگره و انعکاس رسانه ای آنها، مولانا را از دیگران پس بگیرند، باز هم فراموش کردند که این ادعای خود را با زبان دنیای تازه بیان کنند. اساسا از فضای وب غفلت کردند و از این رو، حرف و مدعاشان احتمالا در همانجا که بیشتر و ماندگارتر می توانست باشد، اصلا شنیده نشد. دوست گرامی ما - که یک اصل کلیدی دنیای تازه را به فراست دریافته بود- اکنون پیش تر و بیشتر از «مولانای فارسی زبان ایرانی یا مثلا افغان یا ترک»، مولانا را در وب می جوید، و به نظرش مولانا اهل آنجاست که وب می گوید.. .

منبع : روزنامه ابرار