کشف جدیدی در مورد کوتوله های فلورس/هابیت های شکمو

تنها تعداد اندكی از آنها توانستند خود را به جزیره بالی برسانند. تنها حیواناتی توانستند خود را به «فلورس» برسانند كه قادر به شنا كردن بودند، مثل فیل ها و یا موش های وحشی سوار بر یك قطعه چوب. ابزار سنگی ساده و پیش پا افتاده ای كه در مناطق میانی این جزیره یافت شده اند نشان می دهند كه انسان های نخستین نیز توانسته اند ۸۰۰ هزار سال پیش از تنگه دریایی عبور كرده و پای بر جزیره «فلورس» بگذارند. اما سال گذشته پژوهشگران نشانه ای بسیار عجیب در این جزیره یافتند: بقایای موجودات انسان نمایی كه در سن بلوغ به بزرگی یك كودك بودند. دیرین شناسان این موجود را Homo floresiensis نامیدند. Homo floresiensis یك گونه جدید انسان نماست كه به طور كلی «هابیت» نامیده می شود، نامی كه به ناجیان كوچك اندام جهان در فیلم ارباب حلقه ها داده شد.
این موجودات یا به عبارتی EbuGogoها بسیار كوچك بوده و به اندازه یك بچه خردسال بوده اند. بدن كاملاً پوشیده شده با مو، دست های دراز و یك شكم گرد همانند طبل و صورت عاری از مو از مشخصات آنها بوده است. عبارت «ابوگوگو» به معنای «مادر بزرگی است كه همه غذاها را می خورد.» از آنجا كه این موجودات همیشه گرسنه بودند، این نام بر روی آنها گذاشته شد. زمانیكه «ابوگوگو»ها از غارهای خود به روستاها باز می گشتند هیچ ماده خوراكی از دست آنها در امان نبود چرا كه این موجودات سیری نداشته و همیشه گرسنه بودند. این موجودات قادر به تكلم بودند و دائماً با یكدیگر صحبت می كردند.
اهالی روستاهای اطراف غارهای آهكی لیانگ بوآ در جزیره «فلورس»، داستان های بسیاری درباره این موجودات تعریف می كردند اما هیچ كس این قصه ها را جدی نمی گرفت. تا اینكه سال گذشته باستان شناسان و متخصصان علم دیرین شناسی در غارهای لیانگ بوآ اسكلت یك زن یك متری را از زیر زمین بیرون آوردند كه ۱۸ هزار سال پیش مرده بود.یكی از پژوهشگران در این باره می گوید: «آنچه ما یافتیم نمونه جدیدی از گونه انسانی بود كه در حالت بالغ خود به اندازه یك متر بوده است. كاسه جمجمه این موجود، كوچك تر از استخوان جمجمه شمپانزه ها بوده و حجم مغز آن به اندازه یك پرتقال بزرگ است. هابیت ها جثه ای به وزن ۲۵ كیلوگرم داشته اند، یعنی به اندازه یك كودك سه ساله.» آنچه كه در این بین بسیار جلب توجه می كند كوچك بودن بیش از اندازه سر این انسان های نخستین است كه در بیماری ژنتیكی نانیسم یا به اصطلاح كوتولگی به چشم نمی خورد. هابیت ها برآمدگی های مشخص و بزرگی در بالای ابروهای خود داشته و پیشانی آنها بلافاصله بر فراز ابروها به عقب رفته و خاتمه می یافته است.اگر بخواهیم نزدیكترین بستگان هابیت ها را بیابیم می بایست چندین شاخه در شجره نامه انسان به عقب بازگردیم. به توصیف دانشمندان، «آناتومی این گونه جدید شباهت زیادی به فسیل های یك میلیون و هفتصد هزار سالهHomo erectus دارد كه در گرجستان یافت شده اند. به مدد ابزارهای سنگی كشف شده در دیگر غارهای منطقه، مشخص شد كه پیشینیان هابیت ها دست كم ۸۰۰ هزار سال پیش، به جزیره «فلورس» رسیده اند.»
جمجمه های یافت شده، مخلوطی از نشانه های دیرین شناسی و علایم تكاملی عالی را نشان می دهند. این تركیب، نشانه بارزی است از زمانی كه پستانداران در جزیره ای زندگی می كردند كه در آن میزان خوراكی به قدر كافی نبوده است. به این ترتیب، رشد بیش از حد، نوعی ولخرجی بوده و كالری های بیشتری برای رشد بدن به مصرف نمی رسند. تنها چیزی كه عجیب به نظر می رسد این است كه حجم مغز این موجودات بسیار كم بوده است.
وقتی فكر كنیم كه آنها با مغز كوچك خود چه كارهایی می توانستند انجام دهند، تعجب می كنیم. آنها ابزار سنگی مورد نیاز خود را می ساختند، به صورت جمعی زندگی می كردند و همراه یكدیگر به شكار می رفتند. درواقع آنها انسان های هوشمندی بودند كه از توانایی سخن گفتن با یكدیگر برخوردار بودند اما حجم مغز آنها تنها به اندازه یك پرتقال بوده است.
نئاندرتال ها حدود ۳۰ هزار سال پیش از میان رفتند و ما فكر می كردیم كه از آن زمان تاكنون، برترین موجودات روی زمین بوده ایم. اینك می دانیم كه بستگان دور ما، بیش از ۱۳ هزار سال پیش روی زمین زندگی می كرده اند. در اینجاست كه منحصر به فرد بودن ما از بین می رود. درواقع می توان گفت كه كره زمین مدت طولانی نیست كه در اختیار ماست.

منبع : باشگاه اندیشه