کدام ۷۰۰ میلیارد دلار؟

سناتور جان مک کین، در مراسم رسمی پذیرش کاندیداتوری حزب جمهوری خواه برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری اعلام کرد اگر به این سمت انتخاب شود، امریکا دیگر سالی ۷۰۰ میلیارد دلار صرف کشورهائی نمی کند که زیاد هم این کشور را دوست ندارند. آدم نمی تواند جلو خودش را بگیرد و نپرسد که این سناتور راجع به کدام ۷۰۰ میلیادر دلار صحبت می کند؟ قطعا منظور او کمک های خارجی آمریکا نبوده است.
بر اساس گزارش آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده موسوم به “یو اس اید”، در سال ۲۰۰۶، مجموع وامها و کمک های بلا عوض، تعهدات مالی، مجوزهای صادره برای اعطای وام (که به کتاب سبز معروف است)، بعلاوه حدود ۲۷ میلیارد دلار در چارچوب کمک های اقتصادی به کشورهای خارجی و ۱۲ میلیارد دلار دیگر در قالب کمک های نظامی، در مجموع بالغ بر ۴۹ میلیارد دلار بوده که مقدار زیادی از آن (۱۵ میلیارد دلار) صرف خاورمیانه و شمال آفریقا شده است.
گویا این ۷۰۰ میلیارد دلاری که مک کین گفت، مبلغی است که ما (آمریکا) صرف خرید انرژی یا همان نفت از کشورهای خارجی می کنیم. به گفته مک کین:”ما در داخل کشور انرژی بیشتری تولید خواهیم کرد. ما در آبهای ساحلی خود چاههای دیگری حفر خواهیم کرد. ما فناوری استفاده تمیز از ذغال سنگ را توسعه خواهیم داد. ما استفاده از انرژی باد، امواج، خورشید و گاز طبیعی را افزایش خواهیم داد. ما از اتومبیل های دوگانه سوز، اتانول سوز و برقی استفاده خواهیم کرد.”
به گزارش اداره اطلاعات انرژی، ایالات متحده حدود ۵۸ درصد از تولیدات نفتی را وارد می کند، (که شامل نفت خام و دیگر محصولات پالایشگاهی مانند بنزین، گازوئیل، نفت سفید، بنزین هواپیما، محصولات پالایشگاهی و آسفالت می شود.)
بنا به گزارش مزبور، آمریکا در سال ۲۰۰۷ چهار میلیارد و نهصد میلیون بشکه نفت به قیمت میانگین، ۷۲ دلار در هر بشکه و یا به عبارت دیگر به ارزش ۳۵۲ میلیارد دلار نفت وارد کرده است که حدود نصف ۷۰۰ میلیارد دلاری است که مک کین مدعی صرف آن شد. هر چند مصرف نفت در حال حاضر در آمریکا در حال کاهش است و مردم آمریکا در حال تطبیق دادن توانائی مالی خود با افزایش بهای بنزین در این کشور هستند، اما با استفاده از سطح مصرف سوخت سال ۲۰۰۷ در ایالات متحده، و بهای کنونی نفت (که به هنگام نگارش این مطلب بشکه ای ۱۰۵ دلار بود) می توان دریافت که هزینه صرف شده برای تامین نفت از خارج، برای آمریکا ۵۱۵ میلیارد دلار در سال خواهد بود.
حتی با احتساب بهای نفت ۱۲۳ دلار در هر بشکه که اداره اطلاعات انرژی برای سال ۲۰۰۹ تخمین زده است هزینه خرید نفت از خارج برای آمریکا ۶۰۳ میلیارد دلار خواهد بود - که باز کمتر از ۷۰۰ میلیارد دلار مک کین است.
پس مک کین این ۷۰۰ میلیارد دلار را از کجا در آورده است؟ گویا او این حرفها را از یک دلال میلیاردر نفت و اهل تگزاس به نام تی بون پیکنز شنیده که قبلا در حال تولید انرژی با استفاده از نیروی باد بود.
در ماه ژوئیه، پیکنز ۵۰ میلیون دلار صرف تهیه برنامه های رادیو تلویزیونی برای تبلیغ طرح انرژی خود کرد. به گفته او، آمریکا به نفت خارجی معتاد شده است و با افزایش واردات نفت، بهای جهانی نفت هم افزایش می یابد و مقدار پولی آمریکا که هر سال (برای خرید نفت)به کشورهای دیگر می دهد بیشتر می شود.
او گفت:” با احتساب بهای کنونی نفت، فقط امسال ما ۷۰۰ میلیارد دلار صرف واردات این ماده خواهیم کرد.” در نیمه اول سال میلادی جاری، ایالات متحده دو میلیارد و چهارصد هزار بشکه نفت واردکرد. اگر فرض کنیم که چهار میلیارد و هشتصد میلیون بشکه برای توصیف این مقدار تخمین درستی باشد، پس اگر قرار باشد آمریکا در سال ۲۰۰۸، ۷۰۰ میلیارد دلار صرف واردات نفت کند، میانگین بهای نفت باید ۱۴۵ دلار در هر بشکه باشد. اما حداکثر بهای نفت تنها به مدت یک روز در ماه ژوئیه، به ۱۴۷ دلار رسید و به گفته اداره اطلاعات انرژی، میانگین قیمت برای امسال ۱۱۹ دلار خواهد بود که در مجموع ۵۷۱ میلیارد دلار خواهد شد.
(پیکنز همچنین مدعی است که آمریکا ۷۰ درصد نفت مصرفی خود را وارد می کند که بسیار بیشتر از مقدار ارائه شده توسط اداره آمار انرژی - یعنی ۵۸ درصد - است.)
بنا بر این گویا منبع این حرف مک کین که ما هرسال به کشورهائی که زیاد هم ما را دوست ندارند ۷۰۰ میلیارد دلار می دهیم، پیکنز بوده باشد. پیکنز در سال ۲۰۰۶ در مصاحبه ای اظهار داشت که:”دیگران (یعنی کشورهائی که ما از آنها نفت می خریم) با ما دوست نیستند.” در ماه ژوئیه امسال هم در کمیته امنیت داخلی و امور دولتی مجلس سنای آمریکا اعلام کرد بسیاری از کشورهائی که به ایالات متحده نفت می فروشند، با این کشور دوست و صمیمی نیستند.
معلوم است که عبارت “غیردوستان و غیرصمیمی” حسن تعبیری برای اشاره به خاورمیانه است. اما در سال ۲۰۰۷، تنها ۱۶ درصد از نفت وارداتی آمریکا (یعنی اندکی بیش از ۸۰۰ میلیون بشکه) از خلیج فارس آمد. (یعنی از بحرین، عراق، کویت، قطر، عربستان سعودی و امارات متحده عربی.) واقعیت این است که بیش از نیمی از نفت وارداتی آمریکا از نیمکره غربی می آید که سه منطقه از پنج منطقه تامین کننده نفت خارجی برای آمریکا را تشکیل می دهد که عبارتند از:
کانادا: ۱۸/۲ درصد که بیشتر از مقدار نفت وارداتی آمریکا از خلیج فارس است.
مکزیک: ۱۱/۴ درصد.
عربستان سعودی: ۱۱ درصد
ونزوئلا: ۱۰/۱ درصد
نیجریه: ۸/۴ درصد
آخرین باری که بررسی کردم دیدم کانادا و مکزیک همسایه های دوست و صمیمی با آمریکا محسوب می شوند.
نهایتا، وعده جان مک کین برای توقف پرداخت۷۰۰ میلیارد دلار در سال به کشورهائی که مارا زیاد هم دوست ندارند، مثل همان نوع اغراق ها و اشاعه رعب و وحشت های دولت بوش است که برای خطرناک بودن صدام برای آمریکا منتشر می شد- که بعد معلوم شد اینطور نبوده است. به همین ترتیب، نفت وارداتی، تهدیدی علیه آمریکا نیست و فقط یک واقعیت اقتصادی است.
(اما چیزی که مک کین راجع به آن حق دارد این است که به گفته خودش: “من اقتصاد را آنگونه که باید، نفهمیده ام.”) مهمتر اینکه: کشورهای خارجی که نفت می فروشند، دشمن نیستند. دنبال کردن یک منبع غیرواقعی تهدید برای آمریکا در شرایط کنونی به هیچ وجه لازم نبوده و ضرورت ندارد.

نویسنده: چارلز پینا
مترجم: جمشید سلمانیان
منبع: کانترپانچ

منبع : روزنامه رسالت