لبخندی بی بدیل

از آن شامگاهی که دختر پیامبر (ص) را به آغوش پنهان خاک سپرد، نه اشک هایش را همگان دیده اند و نه خنده هایش را. ازنامردمی ها به خلوتش با پروردگار پناه برده و شادی ها را از دست های پر محبتش، نثار فرزندان خود و یتیمان مسلمانان دیگر کرده است.
هنگام نماز، شعف و شیدایی اش در پیشگاه پروردگار هر بیننده ای را از خود بیخود می کند. لبخندش، تواضعش و بخشش اش، بی ریاترین عبادت پروردگار را زیباتر از آن جلوه می دهد که مسلمانی بتواند دل از نماز جماعت مسجد کوفه بشوید. اما امشب، سومین شامگاهی است که از پس آن غروب همه غرق شادی و شوق نگاه امیرالمؤمنین(ع) می شوند. از لحظه ای که قطره های زهر از شمشیر آخته دشمن نادان، به فرق مبارکش نشستند و خون مطهرش، سجاده اش را همرنگ دل پردردش کرد، لبخند ناشناخته ای برلب های امین پیامبر (ص) نقش بست. از همان لحظه ای که به یقین سوگند به رستگاری اش خورد، قرب پروردگارش را بیش از همه سال های صبر و مبارزه حس کرد. دیروز علی (ع) با همان لبخند ماورایی، به سوی رب العالمینی عروج کرد که عزیزترین های امیر را نزد خود مأوایی بی بدیل عطا کرده است.

[الهه ستوده]

منبع : روزنامه ایران