یازده یار اوشن - OCEAN'S ELEVEN

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : استرالیا و آمریکا
محصول : جری وینتراب
کارگردان : استیون سودربرگ
فیلمنامه‌نویس : تد گریفین، بر مبنای فیلم‌نامهٔ هَری براون و چارلز لدرر از داستانی نوشتهٔ جک گلدن راسل و جرج کلیتن جانسن
فیلمبردار : پیتر اندروز (سودبرگ)
آهنگساز(موسیقی متن) : دیوید هولمز
هنرپیشگان : جرج کلونی، براد پیت، الیوت گولد، برنی مک، مت دیمن، کارل راینر، دن چیدل، ادی جیمسن، کیسی افلک، اسکان کان، شائوبو کین، اندی گارسیا و جولیا رابرتس
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۶ دقیقه


̎دنی اوئن̎ (کلونی) به اتفاق رفیق قدیمی‌اش، ̎راستی‌رایان̎ (پیت) نقشه می‌ریزند تا ۱۵۰ میلیون دلار از گاوصندوق زیرزمینی سه تا از بزرگ‌ترین کازینوهای لاس‌وگاس سرقت کنند. این‌دو، نُه خلافکار دیگر را ـ که هر یک در زمینه‌ای تخصص دارد ـ استخدام می‌کنند تا در اجرای این نقشه کمکشان کنند: ̎روبین تیشکاف̎ (گولد)، ̎فرانک̎ (مک)، ̎لینس̎ (دیمن)، ̎سال̎ (راینر)، ̎بَشر̎ (چیدل)، ̎دل̎ (جیمسن)، دو برادر به نام‌های ̎ورجیل̎ و ̎ترک̎ (افلک و کان) و ̎ین̎ (کین). اما آن‌چه ̎اوشن̎ با گروهش در میان نمی‌گذارد این است که تدارک سرقت، دلیل دیگری هم دارد: سه کازینوئی که خیال دارند خالی کنند به ̎تری بندیکت̎ (گارسیا)، غول دنیای قمار و شرط‌بندی تعلق دارد ـ مرد بی‌رحمی که اتفاقاً با ̎بتی̎ (رابرتس) محبوبهٔ سابق ̎اوشن̎ ازدواج کرده است.
● سودربرگ تصمیم گرفت به سینمای محبوبش ادای دین کند و در عین حال دل کمپانی‌های هالیوودی را به‌دست بیاورد. پس بازسازی یازده یار اوشن لوئیس مایلستون (۱۹۶۰) را پذیرفت، اما به آن رنگی از فیلم‌های سرحال و زنده، با مایهٔ مرکزی سرقت از یک مجموعهٔ عظیم و به شدت حفاظت‌شده بخشید که یک گروه دزد بامزه در آن دست داشتند، در دههٔ ۱۹۷۰ زیاد ساخته می‌شدند و رنگی از فضای اگزیستانسیالیستی ضداجتماعی آن سال‌ها را با خود حمل می‌کردند. سودربرگ پیش از این‌ها، چنین فیلمی را به بهترین شکلی (حتی بهتر از اغلب نمونه‌های اصیل دههٔ هفتادی) ساخته بود؛ شاهکاری به اسم خارج از دید (۱۹۹۸). اما خارج از دید خوب فروش نکرد و یازده یار اوشن، به هر حال فیلم ملایم‌تری است و مایه‌های روشنفکرانه‌اش خیلی خیلی خفیف‌تر است. سودربرگ تا جائی که توانسته، از مکان‌های شیک و خوردنی‌ها و پوشیدنی‌های چشم‌نواز استفاده کرده و در عین حال حواسش بوده که از مهم‌ترین دارائی فیلمش به بهترین شکل استفاده کند: تأثیر سه ستاره به نام‌های کلونی، رابرتس و پیت. گفت‌وگوی صحنهٔ رستوران بین کلونی و رابرتس فراموش نشدنی است و فیلم‌نامه به شیوهٔ آثار متأخر این نوع، چند تا رودست اساسی به تماشاگر می‌زند. دنباله‌اش دوازده یار اوشن (باز هم ساختهٔ سودربرگ، ۲۰۰۴)، به هیچ‌وجه به خوبی این یکی نیست.