هولوکاست صهیونیستی در غزه

چه نوع حکومتی در قرن ۲۱ می تواند حقوق اساسی مردم - یعنی حق برخورداری از مواد غذایی، آب، سرپناه، امنیت و عزت - را از آنان سلب کند؟
چه نوع حکومتی به خاطر اینکه ملتی دیگر دولتی را که این حکومت دوست ندارد به‌طور دمو‌کراتیک انتخاب کرده است، آن ملت را تحت تحریم های شدید قرار می دهد؟
چه نوع دولتی یک منطقه پرجمعیت یک و نیم میلیون نفری را چنان محاصره و مسدود می کند که هیچ کسی نتواند بدون مجوز وارد و یا خارج شود، ماهیگیران نتوانند در آبهای خودشان ماهیگیری کنند، و کمک های غذایی کشورهای دیگر جهان را نتوان به این جمعیت گرسنه رساند؟
چه نوع دولتی سوخت، آب و برق مردمی را قطع و سپس بمب و گلوله توپ بر سرشان میبارد؟
جواب این است: هیچ دولت سالمی چنین کارهایی نمی کند.
با این حال دولتهای اسرائیل یکی بعد از دیگری خواستار به رسمیت شناخته شدن این رژیم بوده و خود را بهترین دموکراسی دنیا تلقی کرده اند. این در حالی است که اسرائیل همچنان قوانین بین المللی و حقوق بشر را نقض می کند و اعمال مجرمانه انجام داده و سرزمین دیگران را در اشغال گرفته است. بدتر از همه اینکه، جامعه جهانی هم تسلیم شده و دولت اسرائیل را به عنوان میهمانی محبوب در میان خود قبول کرده است.
این باید باعث شود که همه قدری تعمل کرده و دوباره اعلامیه های اصیل در باره استقلال، حقوق بشر، حقوق قومی، اخلاقی، اعتقادات دینی، آزادیهای مدنی و حاکمیت قانون را دوباره مطالعه کنند. آیا این اعلامیه ها فقط برای نمایش هستند یا اینکه واقعا معنایی دارند؟ آیا این اعلامیه ها فقط برای برخی از مردم صادر شده یا برای تمام مردم؟
شیمون پرز رئیس جمهور اسرائیل، هم یکی از همان رهبران اسرائیل است که سیاستها و برنامه های تعرضی را پیش برده و با این حال ملکه انگلیس به او لقب پادشاه داد و حتی احتمال دارد یک سلسله درسها تحت عنوان نام او در دانشکده بالیول دانشگاه آکسفورد تدریس شود. البته شایستگی اعطای این القاب و افتخارات زیر سوال است چون او کسی است که به اخراج اجباری ۷۵۰ هزار فلسطینی از سرزمین مادری شان در جنگ سال ۱۹۴۸ کمک کرد.
امروزه، ما در غزه دوباره شاهد تکرار سرکوب از همان نوعی هستیم که گفته می شود آلمان نازی با اقلیت یهود داشت و جهان فکر می کرد دیگر مواردی مانند آن‌را به خود نخواهد دید. ماتان ویلنای، معاون وزیر جنگ اسرائیل در سال میلادی جاری فلسطینیان ساکن غزه را با هولوکاستی بزرگتر از هولوکاستی که ادعا می شود علیه یهودیان در جنگ دوم جهانی اتفاق افتاده تهدید کرد. او بعدا حرف خود را این‌گونه توجیه کرد که عبارتی که به کار برده در زبان عبری همچنین معنای “فاجعه” می دهد هرچند این معنا هم دارای باری روانی است که برای همه معلوم است.
مرگ تدریجی ای که به فلسطینیان غزه تحمیل شده، کم کم خود را در ۴۰۰ بیمار وخیم نشان میدهد که اجازه خروج از این منطقه برای درمان اضطراری خود را ندارند. هزاران بیمار دیگر به خاطر کمبود شدید ۳۰۰ قلم دارو از بیمارستانهای غزه بازگردانده می شوند.
اکنون مدتهای مدیدی است که بیمارستانهای غزه از دارو و تجهیزات پزشکی محرومند به نحوی که اگر روزی اجازه ورود این اقلام به غزه هم داده شود، باز جوابگوی نیاز روزمره جمعیت غیرنظامی غزه نخواهد بود.
به همین ترتیب میزان سوختی که به غزه میرسد آن‌قدر کم است که تنها برای کار یک روز کارخانه تولید برق این منطقه کافی است.
این سیاست جلوگیری از ورود اقلام ضروری به غزه را داو وایزگلاس مشاور نخست وزیر اسرائیل پیشنهاد کرده است. او در فوریه سال ۲۰۰۶ گفت:”مقصود از این کار دادن رژیم به فلسطینیان است اما نه به حدی که از گرسنگی بمیرند.”
چنین سیاستهای بدخواهانه ای باعث افزایش ممتد میزان سوء تغذیه در میان ساکنان غزه شده است. به خاطر قطع ورود سوخت و برق نه تنها آسیاب ها از کار افتاده اند بلکه انبارهای گندم هم خالی شده اند. از ۷۲ نانوایی غزه ۲۹ باب، کاملا تعطیل شده اند و نانوایی های دیگر هم همین روزها به سرنوشت آنها دچار خواهند شد. این بدان معنا است که ساده ترین غذا، یعنی نان هم به همین زودی ها در دسترس مردم گرسنه غزه نخواهد بود.
سازمان صلیب سرخ جهانی در گزارشی تاثیرات این محاصره را “ویرانگر” توصیف کرده است. ۷۰ درصد از جمعیت غزه از ناامنی غذایی رنج میبرند و این در حالی است که تعلیق توزیع کمک های حاوی مواد غذایی میان ۷۵۰ هزار آواره در اردوگاههای رقت انگیز غزه از اوایل ماه میلادی گذشته به آن دسته از فلسطینیانی که چاره دیگری ندارند ضربه شدیدتری وارد کرده است.
سازمان ملل، عفو بین الملل، و دیدبان حقوق بشر همگی محاصره غزه توسط اسرائیل را “بیرحمانه” توصیف کرده اند. جیمی کارتر، رئیس جمهور ایالات متحده علنا گفته است که این قساوتی زشت است که با جنایت جنگی برابری می کند.
در انگلیس، باربارا استاکینگ، رئیس سازمان آکسفام قویا از دیوید میلیبند وزیر امور خارجه این کشور انتقاد کرد که چرا وی در سفر اخیر خود به اسرائیل و فلسطین ذکری از “بی چارگی بشری” در غزه به میان نیاورده است.
با این وجود ممکن است این تاکتیک اسرائیل در حال ناکام ماندن باشد.
محاصره و انسداد غزه توسط اسرائیل چنان شدید بوده است که بزرگترین سازمانهای رسانه ای جهان از جمله نیویورک تایمز، از اینکه نگذاشته اند روزنامه نگارانشان وارد باریکه غزه شوند به خشم آمده و کتبا به ایهود اولمرت نخست وزیر فعلی اسرائیل اعتراض کرده اند.
رهبران مسیحی نیز اجازه ورود به غزه را نیافته اند. همین اخیرا اسرائیل مانع از آن شد که اسقف اعظم، فرانکو، سفیر پاپ، رهبر کاتولیکهای جهان در اسرائیل، به مناسبت آغاز هفته های مقدس منتهی به زادروز حضرت مسیح (ع) مراسم عشای ربانی برگزار کند.
در کرانه باختری اشغالی هم اسرائیل، با نادیده گرفتن وقیحانه توافقات روند صلح مجوز احداث صدها واحد غیرقانونی یهودی نشین دیگر را صادرکرده و با این کار دولت فعلیآمریکا را که می خواهد قبل از پایان دوران تصدی اش راه حلی در این روند ایجاد کند، به دست و پا انداخته است.
چیزی که واقعا بسیار تعجب برانگیز است سکوت جهانیان در قبال تمام این اعمال اسرائیل است. عجله خجالت آور برای اعطای هرگونه عنوان افتخاری و به‌رسمیت شناسی اسرائیل برای نجات آن از بدنامی و رسوایی تاریخی انهدام جامعه فلسطینی چیزی نیست جز بی وجدانی.

سونیا کارکار
ترجمه: فاطمه سادات رضوی
پی نوشت:
سونیا کارکار بنیانگذار و رئیس سازمان زنان حامی فلسطین و یکی از موسسان سازمان استرالیایی های طرفدار فلسطین در ملبورن استرالیا است. او همچنین سردبیر سایت اینترنتی استرالیائی های طرفدار فلسطین )www.australiansforpalestine.com( است و مقالات و مطالبی که می نگارد هر روز در نشریات مختلف به چاپ می رسد. نشانی پست الکترونیکی (ایمیل) وی عبارت است از:
womenforpalestine.org؛‌sonjakarkar

منبع : روزنامه رسالت