کریمی، جنس مرجوعی فوتبال ایران!

اگر در زمینه اقتصاد و بازرگانی اندکی مطالعه کرده باشید یا در این خصوص سررشته ای داشته باشید لابد تا به امروز متوجه شده اید که در عرصه صادرات همیشه عجولانه و بی حساب و کتاب عمل کرده ایم. از زمانی که به یاد داریم نفت خام، سنگ های معدنی، محصولات کشاورزی و… بدون اینکه طی عملیاتی خاص صاحب ارزش افزوده شوند به خارج صادر می شوند. همین پروسه نیز باعث می شود نفت خامی که می توان از آن بنزین و… استخراج کرد با قیمت پایه فروخته شود. سنگ معدنی که در صورت تراش خوردن قیمت آن چند برابر افزایش می یابد به همان شکل نتراشیده صادر می شود. محصولات کشاورزی که در صورت بسته بندی مناسب صاحب قیمت بالا شده و مشتریان بیشتری را جلب می کند به صورت فله ای صادر می شود. جالب اینکه هرازگاهی همین محصولات در خارج از مرزها بسته بندی شده و با قیمت غیرقابل تصوری به کشور وارد می شوند! لابد از خود می پرسید در یک روزنامه ورزشی صحبت از اقتصاد و بازرگانی چه معنایی دارد؟ حق با شماست اما این مقدمه را محض آماده شدن ذهن شما برای ادامه مطالعه مطلب پیامد لحاظ کردیم.
● صادرات لژیونرها
بعد از جام ملت های ۱۹۹۶ آسیا، صدور بازیکنان فوتبال ایران به آن سوی مرزها نمود بیشتری پیدا کرد و هر سال به سرعت آن افزوده شد. صادرات لژیونرها تا آنجا پیش رفت که هرازگاهی شاهد حضور ۱۱ لژیونر در ترکیب اصلی تیم ملی ایران بودیم اما آیا این کوچ ها که به واسطه دریافت پول بیشتر بود باعث پیشرفت فوتبال ایران شد؟ به جرأت می توان گفت، خیر. شاید گلچین کردن ستارگان فوتبال ایران و انتقال آنان به خارج باعث پیشرفت خود لژیونرها شده باشد اما هرگز این پروسه روی کیفیت فوتبال ملی و باشگاهی ایران تأثیر شگرفی نداشته است. اگر چنین می شد می بایست تاکنون شاهد سبقت گرفتن فوتبال ملی ایران حداقل از عربستان می شدیم.
اما هرگز چنین اتفاقی نیفتاده و همیشه با فوتبال عربستان که اجازه صدور لژیونر ندارد مشکل داشته ایم. البته در عرصه باشگاهی خروج لژیونرها حتی نتیجه معکوس داشته با این توضیح که باعث خلع سلاح شدن اغلب تیم ها شده است. وقتی پرسپولیس در اوج بازیکنانی چون علی کریمی، مهدی مهدوی کیا و چند ستاره دیگر را از دست داد این تیم دچار افت زیادی شد و هرگز نتوانست مثل گذشته قد علم کند. البته این تیم به واسطه خریدهای پرسروصدا صاحب توانمندی های خاصی شد اما دیگر از رو شدن ستاره هایی جوان در این تیم خبری نشد که نشد. اگر محسن خلیلی در این تیم آقای گل می شود، درخشش وی هیچ ربطی به حضور در پرسپولیس ندارد. علیرضا نیکبخت نیز همین طور. باور کنید اگر از پرسپولیس این فصل کریم باقری و همین علیرضا را کم کنیم انگیزه هواداران برای آمدن به ورزشگاه به نصف تقلیل می یابد. البته حضور علی کریمی از هفته هفتم در ترکیب اصلی پرسپولیس می تواند برای تماشاگران جالب توجه باشد اما باید دید بازیکنی که از هر نظر در آن سوی آب ها تخلیه شده آیا انگیزه ای برای درخشش در فوتبال داخلی دارد؟ پاسخ این سؤال با توجه به شواهد موجود، باز هم «نخیر» است.
● درآمدهای مقطعی ملاک نیست
شاید برخی ادعا کنند که حضور چند ساله مهدوی کیا در آلمان و درآمد قابل توجه وی خط بطلانی است بر کلیت این مطلب اما باید به اطلاع این دسته از عزیزان منتقد که با یک موضوع کلی به صورت قیاسی برخورد می کنند برسانیم اگر مهدی مهدوی کیا از یک فوتبال دارای سیستم مدیریتی قوی راهی فوتبال اروپا می شد هم در تیم های بزرگ تری توپ می زد و هم درآمد بیشتری کسب می کرد. مهدی زمانی که در اوج بود در صورت معرفی بهتر به فوتبال اروپا می توانست در منچستر یونایتد نیز توپ بزند و هر فصل قراردادی حتی ۱۰ میلیون دلاری عقد کند.
اما او در اوج واقعاً چه کرد؟ یا همین علی کریمی در حالی به بایرن مونیخ رفت که ذات فوتبالش در این تیم بزرگ منحصر به فرد بود اما چون ذهنش با آن فوتبال مکانیکی همخوانی نداشت بعد از تلف کردن استعداد خود سقوط را در دنیای حرفه ای آغاز کرد. باور کنید در بازی های آسیایی ۱۹۹۸ بانکوک که علی همچون مار در میان بازیکنان حریف می لولید و جلو می رفت یکی از بزرگان مطبوعات ورزشی در خصوص او گفت: کریمی می تواند یکی از ۳ بازیکن بزرگ دنیا طی ،۲ ۳ سال آینده شود اما چون ذهن او حرفه ای نیست فکر نمی کنم در فوتبال عاقبت به خیر شود.
۱۰ سال از این ادعا می گذرد و به عینه شاهد چنین واقعیتی هستیم. با این حساب می بینید که سنگ گرانقیمت معدن فوتبال ایران (علی کریمی) نتراشیده به خارج صادر شد. این صدور هم نه سودی برای خود وی داشت و نه برای فوتبال ایران. اگر کریمی از یک فوتبال سیستماتیک و با هدف به اروپا می رفت مطمئن باشید حضورش در قاره سبز بیش از ۵ سال به طول می انجامید و هر سال بر مبلغ قرارداد وی افزوده می شد. نه اینکه بعد از یکی، ۲ فصل همچون جنس مرجوعی از ارزش افتاده به ایران دیپورت شود. همین است که می گوییم و ادعا می کنیم صادرات ایران در هر زمینه ای که باشد از نفت و سنگ های معدنی گرفته تا ورزشکار و غیره همیشه حساب نشده بوده است. باشد که در آینده این شیوه بیمار به صورت گسترده تغییر یابد و صادرات ایران از هر نظر اصلاح شود. آن زمان است که «زیان در سود» جای خود را به «سود در سود» می دهد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی