مالدینی، ستاره بی بدیل دنیای فوتبال

پائولو مالدینی اخیرا دچار مصدومیتی شده که می تواند تاثیری جبران ناپذیر بر پایان دوران بازیکنی اش داشته باشد. پائولو ۲۳ سال است که در لباس میلان به میادین رفته و طی این مدت هیچگاه پیشنهادات پرزرق و برق وی را فریب نداده است.
به راستی آیا می توان او را بهترین بازیکن و مدافع میلان و چه بسا برترین دفاع فوتبال دنیا نام نهاد .طبعا این مساله افکار بسیاری را متوجه خود کرده و بارها میان هواداران، جنگ و جدل ایجاد کرده است. فوتبال بدون مالدینی برای هواداران غیرقابل درک و فهم است اما باید قبول کرد که این ستاره ۳۹ ساله کم کم کفشهایش را آویزان می کند.
حال در آستانه خداحافظی این ستاره، مصدومیت ماهیچه گریبان او را گرفته و تیفوسی ها از این هراس دارند که مبادا پائولو دربازی آخرش حضور پیدا نکند. در مورد کاپیتان هرچه که گفته شود در پایان به یک نتیجه می رسیم که او یک اسطوره بوده و هست.
درست نیست که بازیکنان را از روی افتخارات و مدال هایشان ارزیابی کنیم چرا که چه بسیار بازیکنان متوسطی که پیروزی های زیادی در کارنامه شان رقم زده اند .برای مثال می توان کریستین کارمبو را نام برد که در جام جهانی قهرمانی را تجربه کرده و علاوه بر آن نیز در کنار تیم ملی فرانسه افتخار در اروپا را مهر و موم کرده بماند که در لباس رئال مادرید نیز قهرمانی در لیگ قهرمانان را مزه مزه کرده است. در عوض ستارگان بزرگی چون روبرتو باجو را می توان نام برد که طی دوران بازیکنی شان حضور در عرصه های بین المللی و بزرگ را از دست داده اند.
این را هم باید اضافه کرد که افتخارات تیمی می تواند یکی از نقاط قوت برای یک بازیکن باشد. چنانچه مالدینی در هفت قهرمانی اسکودتو ، یک جام حذفی ایتالیا، پنج سوپرکاپ ایتالیا، پنج سوپر کاپ اروپا و سه جام جهانی حاضر بوده است.
در زمینه افتخارات فردی شاید جای تاسف داشته باشد که پائولو هیچ عنوان برترین فوتبالیست در اروپا یا جهان را یدک نمی کشد البته این هم جای تعجب ندارد چرا که انتخابات آن سال ها در دستان گروهی سیاستمدار بوده تا ورزشی، در میان رکوردهای بیشماری که مالدینی کسب کرده یکی از رکوردها از همه مهم تر است اینکه این روسونری پیرترین بازیکن حاضر در لیگ قهرمانان است. برخی بازیکنان همیشه ازنظر باشگاهی در رتبه اول بوده اند اما به دلایلی هیچگاه نتوانسته اند برای کشورشان مثمرثمر باشند.
دو نامی که در این زمینه به ذهن می رسد آلساندرو دل پیه رو و جانی ریورا است. اما مالدینی هم برای باشگاهش خوب بوده و هم برای تیم ملی کشورش. او بالاترین آمار حضور در بازی های ملی را برای آتزوری ها یدک می کشد. کاپیتان در ۱۲۶ بازی برای لاجوردی پوشان به میادین رفته است. شاید همین حضور ۱۴ ساله طلایی باشد که مالدینی را از سایر ملی پوشان متمایز می کند. او وقتی که یک نوجوان بود برای کشورش پا به توپ شد شانسی که تا قبل ازدهه ۲۰ سالگی به هیچ بازیکنی داده نمی شود. ستاره مشکی و قرمز پوش میلان در همان ۱۹ سالگی تبدیل به پدیده ای در یورو ۱۹۸۸ شد و بدون شک بهترین مدافع آن تورنمنت بود. او در همان سال در تیم منتخب از سوی یوفا جای گرفت. البته در سال های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۰ نیز در میان همین ۱۱ تایی بود. درست است که روبرتو باجو یک تنه تیم ملی ایتالیا را به فینال جام جهانی ۹۴ ایتالیا سوق داد اما نباید فراموش کرد که پائولو در زمان مصدومیت فرانکو بارزی چگونه به تنهایی بار خط دفاع را در غیاب وی به دوش کشید.
او در سال ۲۰۰۳ جام اروپا را در اولدترافورد بالای سر برد ، درست ۴۰ سال پس از آنکه پدرش، چزاره آن جام را برای میلان و در ویمبلی بالای سر برده بود. دلیل دیگری که پائولو را برجسته می کند این است که او برای مدت زیادی در راس فوتبال اروپا و جهان بود.
بازیکنان زیادی آمده و رفته اند که تنها برای چند فصل از ارزش و اعتبار برخوردار بوده اند اما به مرور از دیدگان محو شده اند. با این حال مالدینی هر روز نسبت به روز قبل بهتر شد و از سال ۱۹۸۵ که اولین بازی اش برای میلان را انجام داد سعی کرد پیشرفت را سرلوحه کارش قرار دهد و به مدت یک ربع قرن حرف اول را می زد. قطعا پس از او نیز بازیکنی نخواهد آمد که بتواند جای خالی اش را پر کند. این ستاره در ادوار مختلف جزو مهره های پروپا قرص میلان بوده ، در اواخر دهه ۸۰ برای تیم آریگو ساکی به میدان رفته و در اواسط دهه ۹۰ برای کاپلو پا به توپ بوده است و بالاخره در کنار کارلو آنچلوتی به ایفای نقش پرداخت. در میان مدافعان ایتالیایی شاید تنها بتوان مالدینی را دارای شخصیتی ستودنی دانست.
او به معنای واقعی یک فوتبالیست متواضع بود و به جای آنکه در مصاحبه ها و محافل از خود تعریف کند سعی می کرد که در داخل و خارج زمین الگو باشد. بدون شک او سمبل پیراهن مشکی و قرمز میلان است. آیا این ایتالیایی متعصب سزاوار آن نیست که او را بهترین مدافع تمام ادوار فوتبال لقب داد؟

حورا شکیبی ممتاز

منبع : روزنامه جوان