حضور ایرانی‌ها در لیگ امارات

حضور ایران در جام جهانی ۱۹۹۸ موجب شد که پای ایرانی های بیشتری به فوتبال اروپا باز شود و ملی پوشانی چون مهدی مهدوی کیا، مهرداد میناوند، علیرضا منصوریان، نیما نکیسا، سیروس دین محمدی، مهدی پاشازاده و... با استفاده از اعتباری که جام جهانی برایشان به وجود آورده بود به لیگ های اروپایی منتقل شوند.
هشت سال بعد هم اتفاق مشابهی رخ داد. جام جهانی ۲۰۰۶ به شمار لژیونرهای فوتبال ایران اضافه کرد اما با یک تفاوت بزرگ، این بار مقصد اصلی اکثر آنها همین نزدیکی ها بود. حضور ایران در جام جهانی کافی بود تا مسعود شجاعی، حسین کعبی، رضا عنایتی، رسول خطیبی، آرش برهانی و جواد کاظمیان، شش تن از ایرانی های حاضر در جام جهانی آلمان به فرهاد مجیدی، علی سامره و ایمان مبعلی بپیوندند و تعداد ایرانی های حاضر در لیگ امارات به صورت حیرت انگیزی افزایش پیدا کند و به عدد ۹ برسد. اگر مشکل سربازی مهرداد اولادی هم حل می شد ایران در فصل ۲۰۰۷-۲۰۰۶ لیگ امارات ده نماینده داشت. اگر به این نکته توجه شود که در لیگ ۱۲ تیمی امارات به دلیل محدودیت بازیکنان خارجی حداکثر ۲۴ بازیکن اجازه بازی داشتند به سهم پررنگ ایرانی ها پی می بریم.
پس از جام جهانی تمامی مهاجمان ایران که در آلمان حضور داشتند (به غیر از علی دایی) چمدان هایشان را بستند و راهی امارات شدند و چند نفری هم که از قبل بودند و این نشان دهنده دو واقعیت است؛ بسیاری از تیم های اماراتی ترجیح می دادند بازیکنان خارجی مورد نظر خود را از ایران بگیرند و همچنین ستاره های فوتبال ایران هم علاقه قابل توجهی به حضور در دوبی و دیگر شهرهای امارات متحده عربی داشته و دارند.
در ظاهر هر دو طرف از این معامله راضی هستند اما واقعیت این است که حضور بازیکنان ایرانی در لیگ امارات به غیر از رفاه و پول چیز دیگری عاید آنها نمی کند و دستاوردی برای ورزش آنها نداشته و ندارد.
رفت و آمد بازیکنان ایرانی به امارات به چند دهه قبل بازمی گردد و حسن روشن از اولین بازیکنانی بود که چنین مسیری را طی کرد اما موج گسترده صادرات بازیکنان ایرانی به امارات هشت، نه سالی است که شروع شده و در واقع فرهاد مجیدی با پیوستن به الوصل و درخشش در این تیم تمایل باشگاه های اماراتی را برای خرید بازیکنان ایرانی بیشتر کرد. میناوند، نیکبخت، دایی، خداداد عزیزی، کریمی، کاویانپور، ستار همدانی، کریم باقری، کاظمیان، سامره، اولادی، نکونام، مبعلی، برهانی، خطیبی، شجاعی، کعبی و عنایتی نیز دیگر بازیکنانی بودند که بعدها چنین انتقالی را تجربه کردند.
در این میان هر وقت درخشش بازیکنان ایرانی در لیگ امارات چشمگیرتر بوده تیم های این کشور در سال بعد با رغبت بیشتری چشم به ایران دوخته اند و مطمئناً بسیاری از ایرانی ها حضورشان در امارات را مدیون درخشش مجیدی در الوصل و فرمانروایی علی کریمی در الاهلی هستند. با این حال اگر عملکرد این لشگر ایرانی حاضر در امارات به صورت دقیق مورد ارزیابی قرار بگیرد به این نتیجه می رسیم که بسیاری از آنها نتوانستند در لیگ امارات خوش بدرخشند و پس از یک حضور کوتاه مدت با بدنی ناآماده و اضافه وزن به ایران بازگشتند.
در این میان بازیکنانی چون میناوند، کاویانپور، کعبی و برهانی به هیچ وجه خاطره خوشی از حضور در امارات ندارند. حتی علی دایی که با هزار سلام و صلوات به الشباب رفته بود پس از یک سال با وضعیت نه چندان جالبی این تیم را ترک کرد تا مشخص شود که در لیگ امارات تنها بازیکنان گلزن و تکنیکی دوام می آورند.
آنها از دو لژیونر خود توقع دارند که یک تنه برنده شان کنند. بازیکنانی چون سامره و مجیدی که خوب گل می زنند و ستاره هایی مثل کریمی که برایشان جادو می کنند بازیکنان مطلوبی هستند. همه این بازیکنان چه آنهایی که موفق بودند و چه دسته ای که با ناکامی امارات را ترک کردند از یک بعد کاملاً به منفعت رسیدند و آن هم بعد مالی حضورشان در امارات بود. در عوض حضور در امارات به بعضی از این بازیکنان مثل کاویانپور و میناوند ضربه ای زد که هرگز جبران نشد حتی نیکبخت و کاظمیان هنگامی که در امارات هنرنمایی می کردند ناآمادگی بدنشان کاملاً به چشم می آمد.
این که لیگ امارات یک لیگ سطح پایین است حقیقت غیرقابل انکاری است. در این لیگ تنها دو سه تیم کیفیتی در حد سایر تیم های قاره دارند و همین امسال کعبی و شجاعی در تیم هایی بازی می کردند که کیفیتشان از تیم های ته جدولی ایران هم پایین تر بود.
مگر می شود در چنین لیگی بازی کرد و پیشرفت کرد، بازیکنانی که در حال حاضر در امارات توپ می زنند به هیچ وجه این واقعیت را قبول ندارند و لیگ امارات را لیگی درجه یک می دانند، اما همین بازیکنان پس از اینکه از تیم هایشان کنار گذاشته می شوند اعتراف می کنند که اماراتی ها چیزی از فوتبال نمی فهمند و فقط به دنبال این هستند که یکی برایشان دریبل بزند و درکی از بازی گروهی ندارند.
وقتی بازیکنی مثل جواد نکونام از الوحده اخراج می شود و بعد می رود در اوساسونا بازیکن ثابت می شود می توان فهمید که در امارات چه خبر است و این کشور بهشت چه نوع بازیکنانی است. گروهی از طرفداران فوتبال امارات علی کریمی را مثال می زنند که از الاهلی به بایرن رفت اما بد نیست آنها به این سوال هم جواب دهند که در انتقال کریمی به بایرن حضور او در الاهلی چقدر نقش داشت؟ درخشش کریمی در بازی دوستانه مقابل آلمان و جام ملت های آسیا باعث رفتنش به آلمان شد یا دریبل هایش در الاهلی؟
اکثر ملی پوشان ایران با حضور در لیگ امارات با افت روبه رو شدند و حتی تیم ملی را برای همیشه از دست دادند. اما باز هم مطمئن باشید اگر به هر یک از ستاره های فوتبال ایران پیشنهاد بازی در امارات برسد نه نمی گویند. درآمد فوق العاده، برخورداری از رفاه و امکانات کم نظیر و نزدیکی به وطن از ویژگی هایی است که بازیکنان ایرانی در امارات به راحتی به آن می رسند و حتی حاضرند برای رسیدن به اینها آینده ورزشی خود را هم به خطر بیندازند. چگونه می شود کریمی بازی در امارات را به حضور در بایرن ترجیح می دهد؟
او در دبی هم بیشتر پول می گیرد و هم در رفاه بیشتری قرار دارد و می تواند سلطنت کند. آنچه امارات را به بهشت ایرانی ها تبدیل کرد، همین موارد است و مطمئن باشید که صادرات فوتبال ایران به امارات پایان نخواهد یافت. هرچند که می توان پیش بینی کرد برای فصل آینده تعداد ایراانی ها در این لیگ مثل امسال نخواهد بود.
ناکامی بازیکنانی چون برهانی، مجیدی و کعبی در این فصل باعث شد حتی سروصدای برونومتسو سرمربی تیم ملی امارات هم دربیاید و او به باشگاه های این کشور توصیه کند که برای پیشرفت فوتبالشان به دنبال بازیکنان بهتری باشند اما در آن سو وقتی اماراتی ها درخشش بازیکنانی چون سامره را می بینند نمی توانند از ایرانی ها دل بکنند. این رفت و آمدها تمام نمی شود؛ رفت و آمدهایی که فقط رنگ پول می دهد.

منبع : روزنامه شرق