شهید یحیی پارسا

در سال ۱۳۳۹ در خانواده ای متدین به دنیا آمد. همزمان با تحصیل در مدرسه، به آموختن قرآن و علوم دینی پرداخت و از محضر روحانی روستا، كسب معارف و اخلاق نمود. او تحصیلاتش را تا سال دوم دبیرستان، با موفقیت ادامه داد. اما به سبب محرومیت و مشكلات زندگی، از ادامه آن بازماند. در سال ۱۳۶۲ به عنوان خدمتگزار، در آموزش و پرورش بانه استخدام شد و پس از اندكی، برای خدمت به دبستان روستایی در حوالی بانه و در اردیبهشت ماه ۱۳۶۳ به مدرسه راهنمایی شهید خادمی انتقال یافت. یحیی همراه مردم در راهپیمایی ۱۵ خرداد سال ۱۳۶۳ شركت كرده بود كه آن روز در محل پارك شهر بانه، بر اثر بمباران هواپیماهای عراقی به شهادت رسید.
● خاطره ای از شهید
شهر بانه به خاطر حضور نیروهای ضدانقلاب شرایط ویژه ای داشت و احتمال این كه گروهكها، به افرادی كه در راهپیمایی شركت می كنند آزار و اذیت برسانند، زیاد بود. در حین صحبت، برادرم گفت، فردا باید حتما در راهپیمایی شركت كنیم. آخر با زبان روزه، اجر معنوی اش هم بیشتر است. چیزی به پایان راهپیمایی نمانده بود كه من به طرف خانه حركت كردم. به محض رسیدن به جلوی در، ناگهان غرش هواپیماهای عراقی، همه جا را به لرزه درآورد و آرامش شهر را به هم زد. در آن هول و ولا، هر كس را كه می دیدی، به طرفی می دوید و دنبال جانپناه بود. ما هم مثل بقیه، رفتیم به طرف پارك كه توسط هواپیمای جنگی عراق بمباران شده بود، ولی خبری از برادرم نبود. عاقبت ساعت ۸ شب بود كه توانستیم، جنازه اش را از پادگان بانه تحویل بگیریم. وقتی دیدم یحیی شهید شده، به یاد حرفهای شب قبلش افتادم و تعجب كردم. او چنان با اطمینان قلبی حرف می زد كه انگار خودش می دانست، فردا شهید می شود. اتفاقا همان طور هم شد كه او می گفت. با دهان روزه در راهپیمایی شركت كرد و اجر معنوی اش را هم برد.

منبع : روزنامه جوان