باختن شرط بقا!

۱‌) آخرین مرتبه‌ای که استقلال و پرسپولیس به شکل همزمان جام‌های قهرمانی لیگ برتر و حذفی را بالای سر بردند به شش سال قبل باز می‌گشت؛ اتفاقی که به رویدادی طبیعی و قابل انتظار در فوتبال ایران تبدیل شده بود پس از اولین دوره برگزاری لیگ برتر ناگهان متوقف شد و شش سال طول کشید تا غول‌های پایتخت مجددا لیگ و جام حذفی را توامان تصاحب کردند.
سال‌هایی که با ناکامی گره خوردند با رفت و آمدهی مکرر مدیران و مربیان این دو باشگاه همراه شد و تمام این جابه‌جایی‌ها با اشاره به فاصله گرفتن استقلال و پرسپولیس از روزهای اوج‌شان قابل توجیه می‌نمود. پس از پایان پنجمین دوره لیگ حرفه‌ای اتفاق غریبی رخ داد و محمدحسین قریب که بالاخره در سومین سال مدیریتش موفق شد جام قهرمانی لیگ برتر را به ویترین افتخارات استقلال اضافه کند، چاره‌ای جز کناره‌گیری نیافت. پرسش‌های بی‌پاسخ در پی یکدیگر متولد می‌شدند و در نهایت هیچکس نتوانست دلیل ورزشی محکمه‌پسندی برای عزل و نصب‌ها پیدا کند.
دلایل البته پرشمار بودند اما بی‌تردید ورزشی نبودند.
۲‌) پرسپولیس پس از شش سال، جام قهرمانی لیگ برتر را بالای سر برد و به فاصله یک‌ماه پس از این اتفاق استقلال در شرایطی قهرمان جام حذفی شد که فصل کابوس‌واری را در لیگ هفتم پشت سر گذاشته بود. تصاویر حبیب کاشانی و علی فتح‌الله‌زاده همراه با سکانس‌هایی از شادی هواداران و رقص پرچم‌های آبی و قرمز روی جلد مطبوعات رفت اما فرجامی غیر از سرنوشت حسین قریب انتظار مدیران جام‌دار را نمی‌کشید. حبیب کاشانی همانطور که با دلایل و توجیحات غیرورزشی از پرسپولیس سرد در آورده بود. دقیقا با همین رویکرد از این تیم کنار گذاشته شد و علی فتح‌الله‌زاده به‌رغم اینکه وعده قهرمانی در آسیا در سومین سال حضورش در استقلال را داده بود بلافاصله پس از فتح جام حذفی گام‌به‌گام به سوی در خروجی حرکت کرد. کاشانی به واسطه آشنایی بیشتر با بازی‌های سیاسی، بدون مقاومت مقابل جریان‌هایی که علیه‌اش ایجاد شده بود کنار رفت اما فتح‌الله‌زاده که حدود پنج سال برای بازپس گرفتن صندلی مدیریت استقلال به آب و آتش زده بود چند ماه مقاومت کرد اما قابل پیش‌بینی بود که او هم به همین زودی‌ها سقوط می‌کند.
۳‌) «من مدیر عاملی هستم که شش جام را برای استقلال به ارمغان آوردم.» علی فتح‌الله‌زاده در آخرین هفته‌های جلوس بر صندلی مدیرعاملی استقلال بارها این جمله را به زبان آورد تا بلکه هواداران تیم را علیه کسانی که ساز برکناری او را کوک کرده بودند تحریک کند اما این سیاست هم کارساز واقع نشد و او این‌بار نه با تعبیر مداراگونه «استعفا» که با لفظ بی‌رودربایستی «اخراج» ‌استقلال را ترک کرد.
آنچه مسلم است دلایل ورزشی کمترین تاثیر را در سقوط کاشانی و فتح‌الله‌زاده داشتند. شاید اگر مدیرعامل استقلال اواسط یا اواخر فصل قبل زمانی که تیمش در لیگ برتر به کوچک و بزرگ می‌باخت. کنار می‌رفت ایرادی به تصمیم مدیران بالادست او وارد نمی‌شد اما فتح‌الله‌زاده در آن مقطع با حاشیه امنیت به کار خود ادامه داد و پس از قهرمانی در جام حذفی و عملکرد موفق در فصل نقل و نتقالات به خاک افتاد! هرچند استقلال لیگ جدید را خوب آغاز نکرد اما به نظر نمی‌رسید مشکل تیمی که لبریز از ستاره است و کادر فنی امتحان پس‌داده‌ای را بالای سر خود می‌بیند، مدیریتی باشد. چه آنکه استقلال در گذشته‌ای نزدیک مشکلات مدیریتی بسیار حادتری را در دل خود داشت اما مسوولان تصمیم‌گیرنده کاملا بی‌تفاوت نشان می‌دادند و دست از پا خطا نمی‌کردند.
هر بار که موفقیتی حاصل می‌شود جابه‌جایی‌های مدیریتی و فنی رخ می‌دهد تا شاید محبوبیت اشخاص در استقلال و پرسپولیس از حد معمول بالاتر نرود. علی فتح الله‌زاده بی‌تردید برای استقلال یک مدیر بی‌رقیب و همواره موفق نبود اما زمانی تحت فشار قرار گرفت که در ابتدای مسیر موفقیت قرار داشت. با این حساب مصطفوی و واعظ‌آشتیانی حق دارند اگر از ایستادن بر سکوی قهرمانی خوف کنند

منبع : روزنامه کارگزاران