توسعه شادی

امروز، رایانه، زندگی همه مردم را با ۵۰ ریشتر لرزانده است و پس‏لرزه‏های آن ادامه دارد و با آن، همه زوایای زندگی بشر دگرگون می‏شود. این را به خوبی می‏توان از فاصله نسل‏ها، اختلاف ذهنی و علمی آنها و نیز آرزوها و شیوه‏های زندگی من و تو فهمید. اسم این را من گذاشته‏ام: «رایانش زندگی!».
رایانه یا کامپیوتر خودمان، نماد دوران ماست که در همه ابعاد از فرهنگ، اقتصاد، سیاست گرفته تا ورزش، کتاب، مجله، لباس، غذا، آب، و ... نفوذ کرده است و همه چیز رابطه‏ای با IT یا ICT پیدا کرده‏اند.
دیگر به جای شهر گچی، شهر الکترونیک می‏سازند و تو همه کارهایت را با امکانات کامپیوتری و الکترونیک انجام می‏دهی: مثلاً پول قبض آب و برق یا تلفن را نیمه‏شب پرداخت می‏کنی؛ در خانه سهام می‏خری؛ بلیط هواپیما، هتل، سینما، و ... رزو می‏کنی؛ سفارش غذا می‏دهی و هر جا که هستی سری به کتاب‏خانه می‏زنی؛ پولت را به سرعت نور، جابه‏جا می‏کنی؛ و ... . در این شهر فرنگ، همه جا کامپیوتر هست و می‏شود به‏راحتی همه جا بود؛ امّا هنوز گرفتار غم، اضطراب، ترس، افسردگی، ظلم و ... هستیم و شادی، امید، آرامش، بهداشت روان، عدالت، و ... دغدغه اصلی ماست!
امروزه به لطف امکانات پیشرفته و کامپیوتری، فروشگاه‏های بزرگ، فرودگاه عظیم، بزرگ‏راه‏های طولانی، بیمارستان‏های مجهّز، بانک‏هایی با ساختمان‏های شیک و مدرن، و ... می‏سازیم؛ امّا آیا توسعه فقط همین هست. فقط باید به فکر مترو، اتوبان، میدان اصلی شهر، برج میلاد، پاساژ طلا، و ... بود یا کمی هم به فکر شادی، شور، شعف و عشق خودمان هم باشیم!
باور کنید اگر برای دختران و پسران و حتی پدران و مادرانشان، شادی را توسعه بدهیم، من و تو در سوپرمارکت، فرودگاه، مسافرت با ماشین در بزرگراه، دانشگاه، اداره عریض و طویلی که کار می‏کنیم و ... کارمان را حداقل کمی بهتر انجام می‏دهیم.
این را هم بگویم که توسعه شادی فقط ساخت مجتمع تفریحی با ورودی‏ها و قیمت‏های آن چنانی، پارک‏های بزرگ با امکانات تفریحی عالی، قهوه‏خانه‏های سنتی یا مدرن، کافی‏شاپ‏های لوکس، برگزاری مسابقات ورزشی پر هزینه و مثل اینها نیست؛ بلکه اول باید به این نتیجه برسیم که شادی هم مثل آب، حیاتیه؛ دوم این‏که شادی را در سبد زندگی قرار بدهیم و بابتش گاهی خرج کنیم؛ و سوم که از همه مهتر این‏که توسعه‏های سیاسی، فرهنگی و خصوصاً اقتصادی، طوری صورت بگیرد که مادرها و پدرها، دخترها و پسرها، برای شادی دسته‏جمعی یا تکی، خانوادگی یا دوستان، فرصت، پول و دل و دماغی داشته باشند؛ چهارم و آخرین نکته، این که شادی کردن را یاد بگیریم و به دیگران هم یاد بدهیم.

شادیبا
http://hadithezendegi.mihanblog.com