آنتی حاشیه!

کمتر از یک سال دیگر، آریان دهمین سال تولد خود را پشت سر می‌گذارد. در این ۱۰ سالی که از تولد دوباره موسیقی پاپ در ایران می‌گذرد (از بهار ۷۷)، کمتر خواننده یا گروهی توانسته این مدت را دوام بیاورد.
در بین گروه که اصلا نمونه دیگری را نداریم و در بین خوانندگان هم شاید تنها بتوان از محمد اصفهانی و علیرضا عصار نام برد که در این ۱۰ سال حضوری (گاه پررنگ و گاه‌ کمرنگ) داشته‌اند. اما مقایسه این خوانندگان با آریان شاید از این لحاظ مقایسه مع‌الفارقی باشد که حاشیه پیرامون آنها به هیچ‌وجه قابل مقایسه با گروهی مثل آریان نیست. اصفهانی تنها شایعاتی مثل ازدواج و طلاقش را پشت سر گذاشته و عصار هم جدایی از یار دیرینه‌اش فواد حجازی.
فکر می‌کنم لازم نباشد که این قبیل مسائل را با حاشیه‌های ریز و درشت گروهی مثل آریان یکی بدانیم. حضور دخترها در این گروه، پدیده‌ای به اسم محمدرضا گلزار و... تنها گوشه‌ای از این حاشیه‌هاست. ... و حاشیه. همه می‌دانیم که حاشیه می‌تواند به راحتی عمر یک خواننده یا گروه موسیقی پاپ را پایان دهد. شادمهر عقیلی با دست حاشیه‌ها بود که لس‌آنجلس رانده شد. وگرنه او نه موسیقی آن‌قدر مشکل‌داری داشت که در ایران مجال عرضه‌اش نباشد؛ و نه- اگر امکان ادامه فعالیت‌اش در ایران وجود داشت- علاقه‌ای به مهاجرت به آمریکا داشت.
اما در عوض آریان توانسته در این ۱۰ سال همه حواشی‌اش را به خوبی جمع کند. به نظر خیلی کلیشه‌ای است اگر بگوییم همه این مسائل را مدیون مدیر برنامه‌‌اش محسن رجب‌پور است. او در این سال‌ها سپر بلای آریان بوده، نگذاشته هیچ مشکلی از گروه به بیرون درز کند و بالعکس مشکلات بیرونی نیز یقه اعضای گروه را بگیرد. رجب‌پور بدون شک یکی از مهم‌ترین عوامل حیات ۱۰ ساله آریان است؛ و البته منفعت‌اش را نیز از این قضیه برده! یکی از مهم‌ترین دست‌اندازهایی که همیشه سر راه آریان وجود داشته، انتقادات تمام‌نشدنی کارشناسان و منتقدین از موسیقی آنها بوده است.
در این یک دهه موسیقی آریان همواره با اصلاحاتی از قبیل «بچه‌گانه» یا «کودکستانی» و... مورد تحقیر قرار گرفته، اما مردم با این موسیقی ارتباط برقرار کرده‌اند و این از میزان استقبال از آلبوم‌ها و کنسرت‌های گروه مشخص است. علی پهلوان و دوستانش پیش از انتشار هر آلبومشان مژده ارتقا تکنیکی و موسیقایی آن را می‌دهند. ولی مشکل منتقدان با موسیقی آریان فراتر از به‌کار بردن چند مدولاسیون و تغییر گام است.
به نظر می‌رسد که آریانی‌ها باید به کل بی‌خیال مجاب کردن کارشناسان شده- که تا حدودی شده‌اند- و به فکر جلب رضایت مردم باشند. به قول بابک ریاحی‌پور (نوازنده سرشناس گیتارباس): «در هیچ جای دنیا، موسیقی پاپ را با بحث تکنیکی نمی‌سنجند.
در کل دنیا رسم بر این است که گروه پاپی موفق شناخته می‌شود که از استقبال مردم برخودار باشد، نه گروهی که به لحاط تکنیکی فوق‌العاده قوی است، اما طرفداری ندارد. حالا اگر در مورد موسیقی مثلا جز یا بلوز و... بحث کنیم، بله، باید بحث تکنیکال کرد. اما در مورد موسیقی پاپ، نه!» اگرچه این قضیه از سوی اساتید به «کاهش سطح سلیقه مخاطبان» و مواردی از این دست تعبیر خواهد شد، اما ظاهرا بهترین خط مشی برای آریانی‌ است که سعی دارد راه رفتن کبک را یاد بگیرد و ممکن است همان راه رفتن خودش هم از یادش برود!
رحیم شب‌خیز (که ضبط اولین آلبوم آریان در استودیوی او صورت گرفته) از زمانی می‌گوید که ضبط یک ملودی گیتار آنها- که در حالت عادی کار چند دقیقه است- یک صبح تا شب طول می‌کشیده! اگرچه شاید خنده‌دار به نظر بیاید، اما بسیاری از گروه‌های مطرح دنیا همین‌گونه متولد شده‌اند. اکثر این گروه‌ها با نواختن در کافه‌ها و کلوپ‌ها کار خود را شروع کرده‌اند، تا اینکه توسط یک سرمایه‌گذار کشف شده و توانسته‌اند آثارشان را منتشر کنند. آریان هم در این سال‌ها بر اثر تمرین زیاد و درک گروهی بالایشان، پیشرفت زیادی کرده‌اند و لااقل می‌توانند آهنگ‌های خود را چشم بسته بزنند! آریان همچنین رکورددار بیشترین اجرای کنسرت در ایران و خارج از ایران است. آنها بیش از ۴۰۰ اجرا در ایران و ۱۷ اجرا در خارج داشته‌اند که آنها را از این حیث رکورددار کرده است.
آریانی‌ها در حالی یک دهه فعالیت موسیقایی خود را پشت سر می‌گذارند که هنوز آهنگ‌های سرخوشانه و سرشار از گل و بلبل خود را می‌خوانند، هنوز مردم دوست‌شان دارند و از محبوبیت بالایی برخوردارند و... و البته هنوز انتقاد مخالفان را پشت سرخود می‌بینند!

سیامک رحمانی

منبع : روزنامه کارگزاران