تلفن همراه، دردسر جدید مدارس

وقتی معلم غرق در تدریس درس جدید بود و سعی می کرد کلمات را هر چه ساده تر بیان کند تا دانش آموزان بهتر مطلب را دریابند، ناگهان صدایی شبیه به موزیک سکوت کلا س را شکست و افکار معلم را در هم ریخت و همه حواس ها را به سمت خود جلب کرد. معلم حدس زد صدا از سمت پنجره و ردیف آخر به گوش رسید. به آن سو رفت و به دو دانش آموزی که آن جانشسته بودند گفت: لطفا بگویید صدای چیست؟ بچه ها من من کنان خواستند سرباز زنند ولی به هر حال مجبور شدند تلفن را به معلم بدهند و با همین موضوع پیش پا افتاده یک ربع از زنگ کلا س تلف شد.
از این تلف شدن های یک ربعی در کلا س های درس هر روزه در مدارس مختلف به شکل های گوناگون به وجود می آید و زمان های مفید تدریس از دست می روند.
راستی مقصر کیست؟ چرا باید اجازه بدهیم وقت با ارزش بچه های دیگر قربانی عده ای خاص شوند؟ آیا نباید فکری اساسی کرد و فقط به گفتن این جمله که«آوردن تلفن همراه ممنوع است» اکتفا نکرد؟
گفتن این جمله مثل این است که بگوییم: عبور از چراغ قرمز ممنوع است ولی هیچ جریمه ای برای شخص خاطی در نظر نگیریم، هر چند عدم عبور از چراغ قرمز امروزه به عنوان یک فرهنگ برای ما جا افتاده است ولی اگر از قبل جریمه ها و قوانین را اجرا نمی کردیم هیچ گاه به صورت فرهنگ در نمی آمد.
حال نیز باید برای کسانی که به خود اجازه می دهند و قانون ممنوعیت تلفن همراه را در مدارس زیر پا می گذارند به نوعی جریمه درنظر گرفته شود تا شاید روزی به عنوان فرهنگ در آید که بردن تلفن همراه در کلا س درس به واقع ممنوع است.

نویسنده : ناهید بابک

منبع : روزنامه مردم سالاری