تاریخچه مختصر مناظره‌های انتخاباتی

در سال ۱۹۶۰ پیش از آنکه متخصصان امور شبکه سازماندهی اولین مناظره تلویزیونی ریاست‌جمهوری را آغاز کنند مباحثه میان ریچارد نیکسون و جان اف کندی آغاز شده بود. نامزدها در مورد قالب مباحثه، مکان آن و حتی اتاق رختکن و گریم مناظره اختلاف نظر داشتند و البته در آخر این رسانه بود که همه چیز را تحت تاثیر قرار داد، نه خود مناظره یا پیام طرفین. نیکسون که سرما خورده بود و به خاطر زانوی آسیب‌دیده‌اش می‌لنگید رنگ‌پریده و عرق‌کرده می‌نمود و این تصویر در دهن تماشاچیان تلویزیون ماند؛ کسی یادش نماند که نیکسون در آن روز چه حرف‌هایی زده بود.
جانشینان نیکسون آن تصویر را فراموش نکردند و حدود دو دهه بعد بود که یک رئیس‌جمهور پذیرفت با نامزد حزب رقیب مناظره‌ای تلویزیونی برگزار کند. در سال ۱۹۷۶ جرالد فورد با جیمی کارتر در افتاد تا به یک ملت مردد ثابت کند که مرد قدرتمندی است. اما این جواب نداد و او بازی را باخت. از آن زمان تاکنون مناظره‌ها جنجال‌های فراوانی به وجود آورده‌اند. در سال ۱۹۸۰، وقتی که جان اندرسون اولین نامزد حزب سوم در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا شد، کارتر نپذیرفت که در مناظره تلویزیونی شرکت کند. در سال ۱۹۹۲ دو طرف بر سر نحوه برگزاری مناظره به جان هم افتادند و هشت سال بعد هم جورج دبلیو بوش و ال گور هم بر سر همین موضوع جدالی سخت‌تر داشتند، حتی ستادهای انتخاباتی جمهوریخواهان و دموکرات‌ها تبلیغات تلویزیونی تندی را علیه یکدیگر - بر سر نوع و نحوه مناظره - منتشر کردند. ‌
امسال نامزدها بسیار بیشتر از گذشته مراقب هستند. هیچکدام از دو اردوگاه پیشنهاد مشترک وب‌سایت‌های پرطرفدار ‌Google و ‌ YouTube را برای میزبانی مناظره (در نیواورلئان) نپذیرفتند و این احتمالا تصمیم درستی بود. برآورد می‌شود که حدود ۶۵ میلیون آمریکایی اولین دوئل باراک اوباما و جان مک‌کین را تماشا کنند. امسال باید منتظر باشیم که همزمان با آغاز مناظره تعدادی از وبلاگ‌نویسان مطرح سیاسی نوشتن را آغاز کنند و البته تعدادی دیگر تا پایان ماجرا چند ساعتی صبر خواهند کرد. امسال هر دو نامزد زیر چشمان تیزبین ناظرانی حرف می‌زنند که هر یک صاحب رسانه‌اند؛ دوران مناظره سیاه و سفید نیکسون و کندی گذشته است. ‌

منبع : روزنامه اعتماد ملی