تأثیر افزایش تراکم پروتئین و ال- کارنیتین جیره بر صفات تولیدی

امروزه سرعت رشد (بخصوص در دو هفته اول) در سویه‌های طیور گوشتی افزایش یافته است. این پیشرفت نیاز به پروتئین را، مخصوصاً در اوایل زندگی جوجه‌ها افزایش داده است . كارنیتین (بتاهیدروكسی گاماتری متیل آمینوبوتیرات) یك آمین نوع چهارم با وزن مولكولی پایین و قابل حل در آب است كه به طور طبیعی در میكروارگانیسمها و حیوانات سنتز می‌گردد. جیره‌های جوجه‌های گوشتی اساساً حاوی درصد بالایی از غلات می‌باشد كه دارای ال- كارنیتین پایین می‌باشند. همچنین این جیره‌ها از نظر محتوای پیش‌نیازهای سنتز ال- كارنیتین، یعنی، متیونین و لیزین نیز محدودیت دارند و حیوان جهت تأمین نیاز خود به كارنیتین تنها متكی به سنتز داخلی می‌باشد. بنابراین، افزایش نیاز متابولیكی حیوان و سنتز ناكافی ال- كارنیتین در بدن به‌همراه تأمین كم ال- كارنیتین از طریق جیره می‌تواند محدودیتی از نظر تأمین نیازهای متابولیكی حیوان بوجود آورد كه نهایتاً این عدم كفایت ال- كارنیتین منجر به بازدهی كمتر و چاقی بیشتر حیوان می‌گردد . هارمیر (۲۰۰۲)، تأثیر افزودن ۵۰ میلی‌گرم ال- كارنیتین در هر كیلوگرم از جیرهٔ جوجه‌های گوشتی و خوك‌های در حال رشد را مورد بررسی قرارداد و نتیجه گرفت كه افزودن ال- كارنیتین به جیره موجب بهبود رشد و ضریب تبدیل غذائی در جوجه‌ها شد . از طرفی، در مطالعات باركر و شل (۱۹۹۴) افزودن ۵۰ و ۱۰۰ میلی‌گرم ال- كارنیتین در هر كیلوگرم از جیره‌های حاوی غلظت‌های مختلفی از چربی حیوانی و گیاهی تأثیر محسوسی بر افزایش وزن بدن، تركیب لاشه و ضریب تبدیل غذائی جوجه‌ها نداشت .در این تحقیق، تأثیر افزایش تراكم پروتئین و ال- كارنیتین جیره بر عملكرد جوجه‌های گوشتی سویه راس تا سن ۵۶ روزگی به صورت یك آزمایش فاكتوریل ۲*۳ در قالب یك طرح كاملاً تصادفی در ۳ تكرار و ۱۰ قطعه جوجه در هر تكرار، بررسی شد. جوجه‌ها از سن ۱۳ تا ۲۱ روزگی با ۶ جیره مختلف از نظر محتوای تراكم پروتئین (براساس توصیه NRC و نیز ۵ و ۱۰ درصد بالاتر از توصیه NRC) و ال- كارنیتین (در سطح صفر و ۵۰ میلی‌گرم در هر كیلوگرم جیره) تغذیه شدند. از سن ۲۱ تا پایان ۵۶ روزگی نیز جوجه‌ها با دو جیرهٔ متفاوت از نظر محتوای ال- كارنیتین (صفر و ۵۰ میلی‌گرم در هر كیلوگرم جیره) تغذیه شدند. نتایج نشان داد كه تغذیه جیره حاوی پروتئین با تراكم ۵% +NRC به جوجه‌های گوشتی منجر به افزایش غیر معنی‌ دار وزن بدن آنها در ۲۱ روزگی شد كه این بهبود در افزایش وزن روزانه به طور نسبی تا ۵۶ روزگی در آنها دنبال شد. افزایش تراکم پروتئین جیره تأثیر معنی‌داری بر بهبود خوراك مصرفی، ضریب تبدیل غذایی و اجزاء لاشه نداشت ولی درصد تلفات را بطور نسبی كاهش داد. اگرچه افزودن ال- كارنیتین به جیره جوجه‌های گوشتی، افزایش وزن روزانه، خوراك مصرفی، ضریب تبدیل غذایی و درصد اجزاء لاشه را بهبود نداد ولی منجر به كاهش معنی‌دار چربی محوطه بطنی شد.

منبع : مؤسسه مرغداری ایران