در جستجوی معنا

این روزها، بازار جشن و جشنواره، همایش و سمینار و از این قبیل داغ داغ است. خیلی هم فرق نمی کند در چه زمینه ای باشد. همین که عده ای جمع می شوند و سخنرانی می کنند و از یکدیگر تشکر می کنند و جایزه می دهند و پذیرایی می شوند و عکس یادگار می گیرند و خبر گزاری ها و سایت ها و برخی اوقات رادیو و تلویزیون هم پوشش می دهند ، کفایت می کند ، هدف خدمت باشد ، وسیله اش جور می شود.
ایرانی جماعت بنا به سنت قدیمش خیلی حرف می زند، اصلا ادبیات مان اینجور است، اینهمه صنایع ادبی و تشبیه و توصیف و استعاره و مجاز و از این قبیل که ادبیاتمان را احاطه کرده ؛ ساده حرف زدن و ساده نوشتن را برایمان سخت کرده است. حالا بیایید اصلا از تاریخ هزارساله اختناق شاهان و سلاطین این مملکت گل و بلبل چشم پوشی کنیم که همه حرفهامان را پیچیده در هزار جور لطایف و ظرائف می پسندید ، مبادا که به قبای کسی برخورد و خلاصه دلی را برنجاند. از حرف اصلی دور افتادیم ، می بخشید.
عرض می کردم که این حرف زدن ناگزیر به آنجا رسانده ما را که اگر بابت آن کاری که می کنیم پشت سر هم حرف نزنیم و جلسه پشت جلسه توضیح واضحات ندهیم اموراتمان نمی گذرد ، برای کارهایی که هنوز انجام نداده ایم و قصدش را داریم – قربه الی الله – که بماند. اصلا کار و فعالیتی که قبلا کلنگش را محکم نزده باشیم ، به سامان هم برسد، به دلمان نمی چسبد.
حالا حکایت این آی تی و ملحقات رنجورش در این دیار است که بالای سر جنازه نیمه جانش ، برای بهبودی در آینده نه چندان نزدیک، سوروسات جشن و شادی برپاست و به شکرانه صحت مزاج و سلامتی که هنوز نرسیده فریاد چشم بد دوری است که از همه طرف بلند گشته است. هنوز دو سه ماهی از برپایی جشنواره ملی رسانه های دیجیتال و نرم افزار های چند رسانه ای توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نگذشته بود و هنوز تاثیرات مثبت بیشمار آن در جامعه آی تی کشور جریان داشت که جشنواره ملی تولید و ساماندهی محتوای الکترونیکی ایران ]تسما[ توسط شورای عالی اطلاع رسانی برگزار شد. اصلا در این میان کاری به قضیه ادغام شوراها و چرایی برگزاری این جشنواره آخری در این زمان و موازی کاری های مرسوم در این دیار را نداریم ولی ادعای به سامان رسانی محتوا در کشور از آن ادعاهاست که سوال های بسیاری را به ذهن آدمی متبادر می کند. این که ادعا شود : " بحث محتوا را در کشور پایه ریزی کردیم و این موفقیت ماست، آنچه که اکنون اتفاق افتاده است از نظر من یک نقطه عطف در این حوزه است، در این جشنواره در۱۳ شهریورماه ۱۳۸۶ بحث محتوا برای اولین بار در کشور آغاز شده است. - سالاریان دبیر اجرایی جشنواره" به گمان نگارنده از آن ادعاهای عجیبی است که متاسفانه گوینده به ابعاد ادعای خود توجهی نداشته است. هرچند اینگونه سخن گفتن در سالهای اخیر مسبوق به سابقه است ولی از سوی متصدیان جشنواره ای که مسئول برگزاریش شخص آگاهی مانند دکتر شهریاری است ، این سخن دور از انتظار است.
سوال مهم این است که برادر عزیز، کدام محتوا؟ ساماندهی کدام محتوای الکترونیکی؟ وقتی امکان دسترسی آزاد به محتوای الکترونیکی وجودندارد، وقتی امکان استفاده یکسان و با فرصتی برابر برای تولیدکنندگان محتوای وب علی رغم تمامی ادعاها وجود ندارد، آیا برگزاری اینچنین جشنواره هایی محلی از اعراب دارد؟
اصلا اگر مصداق محتوا (content) همانی باشد که منظور نظر شماست ، آیا کسان بسیاری بی مزد و منت و بدون دریافت وامهای کلان و اینهمه برو بیای جشن و جشنواره در این شش ، هفت سال گذشته ، بیشتر و بهتر، از پس تولید محتوای فارسی برنیامده اند؟ و البته مورد بی مهری قرار نگرفته اند ؟ چند سایت و مجله اینترنتی برایتان بشماریم که یکی دوسالی به هر جان کندنی که بوده کار کرده اند و از روی بی توجهی متولیان تولید محتوای فارسی ، به علل مختلف که مهمترین شان عدم وجود پشتیبانی مالی بوده تعطیل شده اند؟ قرار نبوده و نیست که به هر محتوایی که تولید شد ردیف بودجه تخصیص یابد ولی آیا راهکاری جامع برای حمایت مادی و معنوی یکسان برای فعالان این عرصه تعریف شده است ؟
به گمان نویسنده، وقتی هنوز تکلیفمان با معانی وازگان معلوم نیست و به یک زبان مشترک بین متولیان دولتی و بخش خصوصی نرسیده ایم ، برگزاری جشنواره ، اگر بگوییم کاری عبث و بی فایده است، سخنی به گزاف نگفته ایم.
در هر حال این حکایت همیشگی این دیار است که واژگانش از معنا دور بیفتند و هر موضوع جدیدی چنان از محتوا خالی شود و دستمالی گردد که دیگر استفاده از آن وازه ، جز حسرتی برای آنها که قبل تر با واقعیت آن آشنا بوده اند ، چیز دیگری نداشته باشد.
خدایا، معانی را به وازگان بازگردان.

نویسنده: علی محمدزاده

منبع : ماهنامه تحلیلگران عصر اطلاعات