پول خصوصی در جیب فوتبال دولتی

به این می گویند از زمین به آسمان باریدن. اسم دیگری هم روی آن نمی توان گذاشت. در حالی که اقتصاد کشور را شعار خصوصی سازی تحت تاثیر خود قرار داد و تمام ارگان ها در تمام زمینه ها این مسیر را در پیش گرفته اند، در فوتبال بخش خصوصی به عنوان کمک حال تیم های دولتی مورد استفاده قرار می گیرد.
حضور حسین هدایتی مالک متمول باشگاه استیل آذین را در پرسپولیس چگونه می توان تفسیر کرد یا شایعه حضور امیر عابدینی در هیات مدیره استقلال تا همان نقشی را برای آنها ایفا کند که هدایتی در پرسپولیس انجام می دهد. در حالی که الزام به خصوصی سازی باشگاه ها حتی از کنفدراسیون فوتبال آسیا هم به ما تکلیف می شود، تولد یک باشگاه خصوصی و جمع شدن جمعی از بزرگان فوتبال ایران نوید یک اتفاق تازه را در فوتبال ایران می داد. تولد یک قطب جدید در فوتبال ایران آن هم از دل بخش خصوصی یک اتفاق فرخنده و میمون بود.
اما با پیشکش کردن یک پست دندانگیر در هیات مدیره پرسپولیس توسط سازمان تربیت بدنی به هدایتی در واقع به مرگ زودهنگام استیل آذین کمک شد. پرواضح است که پرسپولیس آنقدر جاذبه تبلیغاتی برای مالک استیل آذین دارد که تیم خودش را رها کرده و با پذیرفتن نقش یک ناجی با جیب های پر از پول جایی در دل میلیون ها هوادار پرسپولیس باز کند. همین که امروز پرسپولیسی ها به ورزشگاه کارگران برگشته اند و بدون دغدغه از پرداخت اجاره بهای زمین از داشتن آشیانه ای مطمئن هستند، از ثمرات و برکات حضور او در راس مدیریت باشگاه است.
او در واقع بهترین شکار پرسپولیس در این فصل بود؛ بهتر از بازگرداندن قطبی، تمدید قرارداد با نیکبخت یا حتی خرید رحمان رضایی یا ابراهیم توره. برای مسوولان سازمان تربیت بدنی چی از این بهتر که یک عابربانک متحرک قسمتی از هزینه های سرسام آور باشگاهی مثل پرسپولیس که هر ساله رقمی بعید و سنگین را از جیب سازمان بیرون می کشد، تقبل کند و اینگونه است که بخش خصوصی فریادرس فوتبال دولتی می شود آنهم در حالی که در تمام کشورهای رو به توسعه در فوتبال، این دولت است که با قرار دادن بسته های تشویقی و وام های بلاعوض باشگاه ها را به ایستادن روی پای خود تشویق و ترغیب می کند. آیا نحوه تعامل با سرمایه گذاران خصوصی در بخش ورزش منطقی است؟
هدایتی از اینکه گوشه پیراهن بازیکنان جدید را می گیرد و با آنها عکس یادگاری می اندازد و این عکس در تیراژ وسیع در رسانه ها بازتاب دارد، احساس رضایت می کند. سیاست او هزینه برای فوتبال است و چه جایی بهتر از پرسپولیس که حسن شهرت فراوانی برای او به همراه خواهد داشت. قطعاً روی کلام و مخاطب این تذکر هدایتی نیست که پولش چه در استیل آذین و چه در پرسپولیس سبب خیر برای فوتبال است بلکه متوجه کسانی است که راه صحیح وارد کردن هدایتی ها به ورزش را نمی دانند و به این طریق فقط عمر فوتبال دولتی را در کشور طولانی تر می کنند.
آنها به تیم های خود ماهی می دهند اما ماهیگیری را نمی آموزند. پرسپولیس به کشف روش درآمدزایی نیازمند است نه مردی با جیب های پرپول که ممکن است امروز هیجان زده از زرق و برق پرسپولیس برای آن خرج و فردا سرمایه اش را به نقطه ای دیگر منتقل کند.سازمان تربیت بدنی باید دیگر مالکان تیم های خصوصی را مجاب کند که به حیات خود در لیگ ادامه دهند نه اینکه با دست خود تیشه به ریشه آنها بزند. ورود این سرمایه گذاران و موفقیت آنها باعث می شود دیگران هم برای ورود به این عرصه تشویق شوند و تعداد سرمایه گذاران ورزش از این تعداد انگشت شمار فراتر رود. کمک بخش خصوصی به یک تیم دولتی مثل این است که به جای کمک پدر به پسر برای رسیدن به استقلال مالی و فکری عکس آن اتفاق افتد.

رضا خدادادی

منبع : روزنامه سرمایه