روزهای تاریک

اسرائیل از جنگی به جنگی دیگر بیشتر در فضای ناهنجار و خشن ملی گرایی فرومی رود و تاریكی همه جا را می پوشاند. ترمزهایی كه داشتیم در حال فرسوده شدن هستند. بی عاطفگی و نابینایی كه مشخصه های جامعه اسرائیلی هستند، در سال های اخیر تشدید شده اند. جبهه داخل دو نیم شده است.
شمال تلفات می دهد و مركز آرام است. اما هر دو منطقه مملو از احساسات وطن پرستانه، سنگدلانه و انتقامجویانه هستند و صداهای افراطی گری كه پیش از این مشخصه به حاشیه رانده شدگان این اردوگاه بود، اكنون خود را در قلب آن جای داده اند. چپ بار دیگر راه خود را گم كرده و در سكوت فرورفته یا «در حال پذیرفتن اشتباهات خود» است. اسرائیل اكنون چهره ملی گرایانه و متحد خود را به نمایش می گذارد.ویرانی هایی كه در لبنان برجای می گذاریم، هیچ كس را در اینجا اسرائیل متاثر نمی كند و حتی بسیاری از آن صحنه ها به اسرائیلی ها نشان داده نمی شوند. آنهایی كه می خواهند بدانند اوضاع از چه قرار است، باید به شبكه های خارجی مراجعه كنند. گزارش های بی بی سی مملو از تصاویر غیرمترقبه از آنجا هستند.
صحنه هایی كه هرگز در اینجا نمی توان نمونه هایش را دید. چگونه می توان نسبت به رنج دیگران بی تفاوت بود. همزمان ما در غزه نیز تخم مرگ می پاشیم. از زمان ربوده شدن گیلعاد شلیط تاكنون در غزه نزدیك به ۱۲۰ تن كشته شده اند كه ۲۷ نفر از این كشته ها فقط مربوط به چهارشنبه گذشته بوده اند. اما این موضوع هم كمترین اثری بر ما نداشته است. بیمارستان های غزه مملو از بچه هایی هستند كه بدنشان سوخته است، اما چه كسی اهمیت می دهد سایه جنگ در شمال، روی آنها را پوشانده است.از زمانی كه ما عادت كرده ایم تصور كنیم مجازات همه جانبه می تواند سلاحی مشروع باشد، تعجبی ندارد كه در اینجا بحثی نیز در مورد تنبیه بی رحمانه لبنان به خاطر اقداماتی كه حزب الله انجام می دهد، دربگیرد. این روش در نابلس موثر بود، چرا در بیروت نباشد تنها انتقادی كه از نحوه عمل اسرائیل در جنگ می شود پیرامون تاكتیك ها است. حالا دیگر همه ژنرال هستند و تلاش می كنند كه نیروهای نظامی اسرائیل را به فعالیت بیشتر ترغیب كنند.
نظریه پردازان، ژنرال های سابق و سیاستمداران با یكدیگر بر سر پیشنهادهای تندروانه رقابت دارند.حییم رامون «نمی داند» چرا هنوز بعلبك برق دارد، الی ییشای پیشنهاد می كند كه جنوب لبنان را به تلی از خاك تبدیل كنیم، یوئاو لیمور كه خبرنگار نظامی شبكه یك است، پیشنهاد داد نمایشی از جنازه های مبارزین حزب الله برپا شود و یك روز بعد می گوید كه «به منظور تقویت روحیه جبهه داخلی»، رژه ای از زندانیان حزب الله در حالی كه لباسی بر تنشان نیست، برگزار شود. بدین ترتیب تصور این كه در یك تلویزیون عرب زبان چه می گذرد و مفسران آن هم همین پیشنهادها را می دهند، كار چندان دشواری نیست و پیشنهاد لیمور به اجرا درخواهد آمد. آیا نشانه ای بهتر از این را می توان در مورد از دست دادن عواطف و انسانیت مان پیدا كرد.افراط گرایی در وطن پرستی و شهوت انتقام در حال اوج گرفتن است. اگر دو هفته پیش فقط دیوانگانی مثل صفید رابی شمول ایلیاهو از محو روستاهایی در لبنان كه موشك های كاتیوشا از آنها شلیك می شوند سخن می گفت، اكنون یكی از افسران ارشد ارتش اسرائیل اینگونه سخن می گوید و به تیتر اصلی روزنامه یدیعوت آحارونوت تبدیل می شود.
پدر داغدیده حییم آیراهم كه پسرش توسط حزب الله در اكتبر ۲۰۰۰ ربوده و كشته شد، گلوله توپی را در حضور گزارشگران به سوی لبنان پرتاب می كند. این انتقامی است برای پسرش. تصویر او در حالی كه گلوله توپی را در آغوش گرفته است، خفت بارترین تصویر از میان صحنه های این جنگ است. اما این اولین بار نیست كه چنین تصویری را شاهد هستیم. تصاویری هم هستند كه گروهی از دختران جوان را در حالی كه روی گلوله های توپ اسرائیل شعار می نویسند، نشان می دهند.معاریو كه به فاكس نیوز اسرائیلی ها تبدیل شده است، صفحاتش را با شعارهایی كه یادآور دستگاه های ویژه تبلیغات عوامانه است، پر می كند. شعارهایی نظیر این كه «اسرائیل مقتدر است» كه بیانگر ضعف هستند، مخصوصا زمانی كه یك مفسر تلویزیون اسرائیل خواهان بمباران یك ایستگاه تلویزیونی دیگر می شود.
لبنان كه هرگز با اسرائیل وارد جنگ نشده است، ۴۰ روزنامه، ۴۲ دانشگاه و صدها بانك مختلف دارد كه توسط هواپیماها و توپ های ما در حال نابودی هستند و هیچ كس نفرتی را كه در حال كاشتن آن هستیم به حساب نمی آورد. اسرائیل در نظر افكار عمومی جهان به یك هیولا تبدیل شده است و این هنوز هم به پای جنگ گذاشته نمی شود. دامن اسرائیل به شدت ننگین می شود، ننگی كه به سادگی و سرعت محو نخواهد شد. مردم خواهان پیروزی هستند اما هیچ كس نمی داند كه این پیروزی چیست و هزینه اش چه میزان خواهد بود.صهیونیست چپ هم از معنای خود تهی شده است. این بار هم چپ مانند آزمایش های سخت گذشته مثلا در زمان دو انتفاضه قبل در زمانه ای كه به صدایش نیاز است تا به عنوان وزنه تعادلی در برابر آوای گوشخراش جنگ عمل كند، ناكام مانده است. چه نیازی به چپ وجود دارد وقتی در آزمایش های واقعی به صفوف همسرایان ملی گرا می پیوندند «صلح» اكنون در سكوت ایستاده است و «مرتز» هم همین طور. چند روزی كه از جنگ به اصطلاح گریزناپذیر گذشته است، یهوشوبا سوبول پذیرفته است كه تاكنون اشتباه می كرده.
صلح اكنون و ناگهان برای او به شعاری بچگانه تبدیل شده است. هم قطاران او ساكت هستند و این سكوت انعكاس كمی داشته است. فقط چپ تندرو با صدایی بلند و رسا سخن می گوید، اما گوشی برای شنیدن آن وجود ندارد.در گذشته ای دور تصمیم در مورد این جنگ گرفته شد، اكنون می توان گفت كه هزینه های سرسام آور آن بیهوشی موقتی است كه ما را تسخیر كرده و موجودیت ما را تهدید می كند و بیانگر خطری است كه كمتر از كاتیوشاهای حزب الله نیست.

گیدون لوی روزنامه نگار چپ گرای اسرائیلی
ترجمه: حسن بنانج
منبع: هاآرتص

منبع : روزنامه شرق