اتاق وحشت - PANIC ROOM

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : دیوید کوپ، گاوین پولون و جودی هافلاند
کارگردان : دیوید فینچر
فیلمنامه‌نویس : کوپ
فیلمبردار : داریوش خنجی و کانراد و. هال
آهنگساز(موسیقی متن) : هوارد شور
هنرپیشگان : جودی فاستر، کریستین استوارت، فارست ویتاکر، دوایت یوآکم، جارد لتو و ایان بیوکانان
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۲ دقیقه


̎مگ آلتمن̎ (فاستر) زنی است که از همسرش جدا شده و دختر نوجوانی به نام ̎سارا̎ (استوارت) دارد که مبتلا به مرض قند است. ماجراهای تلخ جدائی و طلاق، او و ̎سارا̎ را مجبور می‌کند به خانهٔ جدیدی نقل مکان کنند. آنان یک عمارت سنگی و شیکِ نیویورکی را انتخاب می‌کنند که دست بر قضا به یکی از ویژگی‌هایش می‌نازد: ̎اتاق وحشت̎، فضائی مثل یک گاوصندوق بزرگ، که عملاً به کسانی که در درونش هستند اجازه می‌دهد خود را از سایر قسمت‌های ساختمان جدا کنند. این اتاق، با آن دیوارهای ضخیم پولادی، دستگاه تهویهٔ جداگانه و سیستم ارتباطی مانیتورهای ویدئویی که به دوربین‌های موجود در سراسر خانه وصل شده، حالت یک دژ غیرقابل نفوذ را دارد. وقتی سه سارق ـ ̎جونیر̎ (لتو)، ̎برنم̎ (ویتاکر) و ̎رائول̎ (یوآکم) ـ به اقامتگاه جدید ̎آلتمن‌ها̎ هجوم می‌برند، اتاق، کارآئی و مفید بودنش را ثابت می‌کند. پیش از آن‌که دزدان صدمه‌ای به آنان بزنند، ̎مگ̎ و ̎سارا̎ موفق می‌شوند داخل اتاق پناه بگیرند. اما بعد آشکار می‌شود که داروهای ̎سارا̎ بیرون از اتاق جا مانده، تلفن هنوز وصل نشده و غنیمتی که دزدان دنبالش هستند در ̎اتاق وحشت̎، نزد آنان قرار دارد. یک بازی موش و گربهٔ فکری بین طرفین ماجرا به راه می‌افتد که طی آن مگ، در شبی طولانی و در حالی که سلامت دخترش رو به وخامت گذاشته، سعی دارد به اسیرکننده‌هایش رودست بزند.
● پس از این‌که باشگاه مبارزه (۱۹۹۹) غیرمتعارف و جسورانه قلمداد شد، فینچر به‌جای پیش رفتن، قراردادی‌ترین فیلم ممکن را ساخت. اتاق وحشت که فیلمی است دربارهٔ زنان گیر کرده در یک مخمصه و خانه‌های بزرگ و جادارِ وست ساید نیویورک، شاید فقط به خاطر القایِ چند حرکت دوربین باورنکردنی ـ مثلاً از درون یک سوراخ کلید ـ بتواند جالب توجه باشد. در واقع برای کارگردان نمایش معجزات تکنولوژی ـ که یکی از آنها خود همین ̎اتاق وحشت̎ است ـ اولویت اصلی شده و سیستم حفاظتی چند تصویری ویدئویی ضمناً به‌عنوان دستیاری برای تدوین موازی انجام وظیفه می‌کند. انتخاب فاستر برای نقش مادر یعنی غایت محافظه‌کاری و تصمیمی بامعنا برای کارگردانی که اصلاً در کار با زنان راحت نیست (در مقابل این یکی، انتخاب مایکل داگلاس برای بازی، ۱۹۹۷، جسارت بزرگی به شمار می‌رود). هم‌چنین، بلاهت و ناشی‌گری دزدان شبانه (ویتاکر، لتو و یوآکم) واقعاً کلافه‌کننده و خنثی‌کنندهٔ هرگونه احساس خطری است. فینچر دست‌کم در این یک مورد، تکنیسینی با دست کاملاً خالی است.