امام هادی، خورشیدی در تاریکی

امام ابوالحسن النقی امام هادی(ع) پیشوای دهم شیعیان در نیمه ذی الحجه سال ۲۱۲ هجری در اطراف مدینه در محلی به نام صریا به دنیا آمدند. پدر آن بزرگوار امام جواد(ع) و مادرش بانویی بافضیلت به نام سمانه بود. مشهورترین لقب این امام بزرگوار، نقی و هادی و ابوالحسن ثالث است.
مدت امامت ایشان ۳۳ سال و عمر پربرکت ایشان ۴۱ سال بود. خلفایی که در زمان امامت امام هادی(ع) زندگی می کردند؛ معتصم (برادر مامون)، واثق (پسر معتصم)، متوکل (برادر واثق)، منتصر (پسر متوکل)، مستعین (پسر عموی منتصر) و معتز (پسر متوکل) بودند که امام(ع) در زمان معتز مسموم شدند و به شهادت رسیدند.
پیکر مطهر آن امام همام در خانه خود به خاک سپرده شد. فردا روز ولادت باسعادت این امام بزرگوار است که هم چون پدران و جد بزرگوارشان حضرت رسول(ص) برای به ثمر نشستن اسلام محمدی(ص) در دل ها و جان های زنگار گرفته مردم آن زمان، تلاش وافری کردند.
روزگاری که آن امام عزیز در آن زمان سپری می کردند پر از خفقان و ظلم و بیداد بود، عباسیان و به خصوص متوکل عباسی نسبت به امام هادی(ع) کینه عجیبی داشت و اگر آگاه می شد که کسی به آن حضرت علاقه دارد، مال او را مصادره می کرد و خود او را نیز به هلاکت می رساند، به همین دلیل بود که امام هادی(ع) تمام فعالیت های خود را به طور پنهانی انجام می داد و در نهایت امام(ع) کارگزاران و نمایندگانی را از طرف خود برای شهرها و مناطق مختلف انتخاب کرد تا مسائل و مشکلات فقهی و عقیدتی و ... شیعیان به این گونه رفع شود و در واقع ایشان با مردم، این گونه رابطه داشتند.
با اوضاع دوره امام هادی(ع) و شرایط نامناسب آن زمان و خلفای آن ها، به خصوص متوکل عباسی که یکی از جنایتکارترین خلفای عباسی بود گفته شده دوران حکومتش برای شیعیان و علویان یکی از سخت ترین و سیاه ترین دوران بوده و حتی دستور به تخریب قبر امام حسین(ع) هم داده بود.
در چنین شرایطی تربیت شاگردان برجسته ای مانند شیخ توسی، عبدالعظیم حسنی، فضل بن شاذان، ایوب بن نوح و ...، مناظره های علمی، مبارزه با گروه های باطل و منحرف و ... از جمله فعالیت های مهم این امام بزرگوار در طول زندگی پر فضیلتشان بود که توانستند باتوجه به آن همه رنج و سختی و محدودیتی که داشتند، رسالت خود را ایفا کنند.
اما سوال این جاست که چه قدر توصیه ائمه اطهار را در چرخه زندگی مان جدی گرفته و از آن بهره برده ایم؟ شاید یادمان رفته است که اگر زنده ایم می توانیم درست را از نادرست تشخیص دهیم، خودمان برای خودمان تصمیم بگیریم، می توانیم مرز میان کینه و عداوت را از دوستی و مهربانی تشخیص دهیم، اگر از سرگردانی و پوچی گرایی رها هستیم و می توانیم آزادانه زندگی کنیم و ... را مرهون تلاش ها و خون دل خوردن های رسول مکرم(ص) و خاندان پاک ایشان هستیم.
اما آیا رواست در قبال این همه لطفی که هنوز بعد از هزار و ۴۰۰ و اندی سال در حق همه ما مسلمانان و به خصوص شیعیان شده است، این گونه سپاسگزار لطف بی کران حضرت رسول(ص) باشیم؟
شاید به نظر بعضی ها ما این موضوع را خیلی بزرگ می کنیم، این مسئله چیزی نیست... نمازمان را به وقت می خوانیم، خمس و زکاتمان را پرداخت می کنیم، روزه مان را می گیریم و .... این ها، یعنی این که ما فرموده حضرت رسول(ص) و ائمه معصومین را انجام دهیم.
و در ضمن در ولادت های آن بزرگواران شاد و در عزای شان سیه پوش می شویم... اما آیا شاد بودن در ولادت ائمه و سیه پوش بودن در عزای آن ها تنها راه سعادت ماست؟ پانزدهم ذی الحجه روز ولادت باسعادت امام علی النقی(ع) ملقب به هادی(ع) است... در این روز چه می کنیم؟ به نظر وظایف سنگین تری داریم که باید به آن عمل کنیم تا رهرو واقعی این بزرگواران باشیم.

منبع : روزنامه خراسان